Περιφερειακή Βαλκανιοποίηση της ΕΕ, η αναβίωση της Οθωμανικής ιδιοσυγκρασίας.

Εδώ και ένα χρόνο ζούμε το θέατρο του παραλόγου στο οποίο οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις που πραγματοποιούνται σε όλα τα Βαλκάνια, ειδικά στα δυτικά, αναδείχνουν σοβαρές αντιθέσεις και αντιφάσεις που παίρνουν τη μορφή ανταγωνισμών σε λυσσαλέα κόντρα, χωρίς να είναι σίγουρος κάποιος ότι στην περιοχή αυτή θα σταματήσουν χωρίς να μεταφερθούν δυτικότερα και βορειότερα. Πέραν των εσωτερικών ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων σε κάθε χώρα ξεχωριστά), ενυπάρχουν και οι μεγάλες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαλότητες στην περιοχή, ανάμεσα στην ΕΕ(Γερμανικό κεφάλαιο) και όλους τους άλλους απέναντι του και τούτο είναι φιτίλι, έτοιμο να αρπάξει με απρόβλεπτες συνέπειες για την δυσμάς Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Το 2020 ξεκινάει και επίσημα το σχέδιο “Horizon”, όπου οι περιφέρειες θα συνομοσπονδιοποιηθούν οικονομικά σαν ανεξάρτητα τμήματα(κράτη δηλαδή) των κεντρικών κρατών, αναπτύσσοντας σχέσεις τόσο στο πεδίο της οικονομίας, όσο και του πολιτισμού και της όποιας εν δυνάμει συνεργασίας, η συμμαχίας προκύψει μεταξύ τους, από εκεί και μετά, χωρίς να δίνουν τον παραμικρό λογαριασμό στο κάθε κεντρικό κράτος. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να είναι κράτος μέλος της ΕΕ, και κατόπιν εισόδου του στην “οικογένεια” της λυκοσυμμαχίας ως πρώην υποψήφιο μέλος, να αποκτήσει τέτοιου είδους "προνόμια".

Πριν μιλήσουμε για το τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω, να δούμε τι συμβαίνει πρώτα και πριν απ΄ όλα στους μεγάλους ιμπεριαλιστές και πως αυτοί έχουν βγάλει για τα καλά τα ξίφη τους παιανίζοντας τα δεξιά και αριστερά.

Δυτικά Βαλκάνια, το μέτωπο πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής σύγκρουσης του Γερμανικού Κεφαλαίου με το Αμερικανικό, το Ρώσικο και το Κινέζικο. Τα τρία τελευταία για διαφορετικούς λόγους, (το καθένα ξεχωριστά και παρά τις όποιες αντιθέσεις έχουν στις μεταξύ τους σχέσεις), βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς, την προσπάθεια αποδυνάμωσης της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας. Η εν λόγω, αφενός μεν, βολεύεται και εκφράζεται (τουλάχιστον επίσημα), με την περιφερειοποίηση της διεθνοποιημένης Ευρωπαϊκής μονοπωλιακής Ένωσης(πολιτική σκέψη Μέρκελ), αφετέρου δε, φαίνεται να μην την θέλει και 100%, τουλάχιστον σε ότι αφορά αυτήν(πολιτική σκέψη Σόιμπλε), με πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις να πρωταγωνιστούν για τούτο στο εσωτερικό της και δεν είναι τυχαίο, ότι η ρητορική του AFD δεν περιορίζεται μόνο στην μετανάστευση, αλλά στην κατάρρευση του ομοσπονδιακού μηχανισμού της Γερμανίας από το 2020. Οι τελευταίοι το διάστημα λίγο πριν τις Ευροεκλογές άλλαξαν τη ρητορική τους και μιλούν είτε για DEXIT, είτε για μια ΕΕ ως χαλαρή συνομοσπονδία κεντρικών κρατών.. 

Η περιφερειακή Ενοποίηση της ΕΕ, δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό της Γερμανίας, αποδυναμώνοντας την Βόννη, την Φρανκφούρτη και το Βερολίνο σαν ενιαία κεντρική οντότητα στο εσωτερικό της και κυρίως στον Καθολικό νότο, τόσο στη Βαυαρία, όσο και στην Βάδη Βυρτεμβέργη.

Όπως έγραφε ο μεγάλος Έριχ Χόνεκερ, (ο τελευταίος ηγέτης της ΛΔ Γερμανίας), το πρόβλημα στο γερμανικό καπιταλισμό στο μέλλον(δηλαδή στις μέρες μας), θα είναι το ερώτημα, “μια Ευρωπαϊκή Γερμανία”, η μια “Γερμανική Ευρώπη” και όσο πλησιάζουμε προς την δεύτερη, τόσο θα πλησιάζουμε σε περίεργα σχήματα που οι μεταξύ τους αντιθέσεις θα οξύνονται τόσο, που μάλλον θα προσιδιάζουν ένα σκληρό παζλ και ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο, παρά μια καθαρή λύση.

Φυσικά στην πρώην γερμανική κυβέρνηση συνυπήρχαν η Καγκελάριος με τον τότε Υπουργό Οικονομικών στο κυβερνητικό σχήμα για τον λόγο που αναφέραμε λίγο παραπάνω. Και περιφέρειες για τους άλλους και κανονικό κράτος η ΟΔ Γερμανίας, “και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος”... Η Γερμανία έχει πρόβλημα και το εξάγει και αυτό δεν είναι ένα, αλλά περισσότερα από ένα, που θα αναφερθούν παρακάτω. Παρότι θέλει να φτιάξει τον δικό της οικονομικό περιφερειακό άξονα (που θα ξεκινάει από Βορρά από αυτήν, θα γυρίζει και θα συμπεριλαμβάνει τις χώρες της Βαλτικής, της Σκανδιναβίας, προς δυσμάς την πρώην Benelux, και γυρίζοντας προς το Νότο και την Ανατολή όλη την Κεντρική Ευρώπη, τα Δυτικά Βαλκάνια, τη Βουλγαρία καταλήγοντας στην Τουρκία τον στρατιωτικό της βραχίωνα, που ήταν,είναι και θα είναι και το πιο χρήσιμο προκεχωρημένο φυλάκιο στα πετρέλαια της Μοσούλης), κάνοντας την δυνατή και στην Ευρώπη και στον κόσμο. 

Αν η Γερμανία, δεν έχει τα παρακάτω τρία ατού, θα πάψει να είναι μεγάλη δύναμη ακόμα και στην Ευρώπη σιγά, σιγά: α)Οι  Πρώτες ύλες, β)Ο στρατός που δεν έχει επαρκές προσωπικό και είναι εντελώς αδύναμος, και γ)Η μεγάλη και απότομη γήρανση του πληθυσμού που δεν ανανεώνεται στο ισοζύγιο γεννήσεων-θανάτων. Υπολογίζεται και προβλέπεται κατά προσέγγιση πάντα, ότι για τα επόμενα είκοσι χρόνια, από 80.000.000 που είναι σήμερα η Γερμανία, θα φτάσει τα 60.000.000 με τάσεις περαιτέρω μείωσης. Με βάση και τις τρεις παραπάνω παραμέτρους, το επόμενο διάστημα, θα την κρατήσει μεγάλη και πάλι στην Ευρώπη(περισσότερο αποδυναμωμένη πια), αλλά πολύ μικρότερη σε σχέση με το τώρα(και ακόμα μικρότερη) στον κόσμο, όπως έλεγε και ο δημιουργός της ο Όττο Μπίσμαρκ. Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι η Γερμανία καλεί σε στράτευση στις μισθοφορικές ένοπλες δυνάμεις της, πλέον και μη Γερμανούς πολίτες, γιατί δεν βρίσκει ενδιαφερόμενους, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οι υπόλοιποι μεγάλοι παίκτες, βολεύονται και με την σημερινή κατάσταση, που όσο αυτή διαιωνίζεται τόσο το καλύτερο, αδύναμες οικονομικές ζώνες που δεν έχουν καμία ισχύ. Ωστόσο βολεύονται και με την περιφερειοποίηση. Αν αυτή θα περιορίζονταν στην Ελληνική και Βουλγαρική επικράτεια και δεν θα δυναμιτίζονταν με νέους μικρούς παίκτες, που έχουν μεγαλοϊδεατισμούς και εδρεύουν στα Δυτικά Βαλκάνια, δημιουργώντας περίπλοκες και σχετικά επικίνδυνες συνθήκες τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά, ωστόσο δεν είναι. Θέλουν τις ειδικές οικονομικές ζώνες που επιτάσσει η ΕΕ του 2020, αλλά χωρίς τη λύση της συμφωνίας των Πρεσπών(αν είναι δυνατόν), που είναι ένα καθαρό σχέδιο της Γερμανικής διπλωματίας, αν υπήρχε ουδέποτε τέτοια στην ιστορία.

Όπως είπαμε παραπάνω, για να μπορέσουν στην ΕΕ να τρέξουν αυτό που λέμε περιφέρειες, πρέπει αυτές, πρώτα και πριν απ΄ όλα να ανήκουν σε ένα κεντρικό κράτος(έθνος – κράτος), που αν δεν ανήκει στην ΕΕ, πρέπει να εισέλθει σε αυτήν για να έχει την παραπάνω ιδιότητα.

Το ζήτημα(βασικά πρόβλημα) της FYROM, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την περιφέρεια του Πόλογκ, που πρωτεύουσα του είναι το Τέτοβο. Το Τέτοβο είναι η αλβανόφωνη περιφέρεια της χώρας και που είναι η δεύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της FYROM μετά από αυτή των Σκοπίων, η οποία επίσης είναι κατά το ήμισυ Αλβανόφωνοι προς δυσμάς. 
Το Πόλογκ με την γειτονική Περιφέρεια, το Οκρούγκ - Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανόφωνη περιφέρεια της Σερβίας με πρωτεύουσα της την Πρίστινα, δηλώνει “αυτονομία” από το 1999 και θέλουν να συνυπάρξουν και να διεισδύσουν στην ΕΕ, είτε με την Αλβανία, είτε χωρίς αυτήν, με την οποία δεν διατηρούν και τις καλύτερες σχέσεις, παρά την εθνολογική συγγένεια τους, τα ΕΣΠΑ υπέρ άνω όλων.

Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι και οι δυο “απελευθερωτικοί” μισθοφορικοί στρατοί των Αλβανόφωνων του Τετόβου και του Κοσσόβου, χρηματοδοτούνταν από την Γερμανία και προσδοκούν η FYROM, αλλά ακόμα καλύτερα η Αλβανία(την οποία δεν ελέγχει το Γερμανικό Κεφάλαιο), να μπει στην ΕΕ. Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι δεν καίει και κανένα τους το ΝΑΤΟ, εξάλλου υπάρχει μεγάλη Αμερικανική βάση στην περιοχή , χωρίς να έχει ευνοήσει τη Γερμανία που έχει την πρωτοκαθεδρία του μαζί με την Ολλανδία στην Δυτική Ευρώπη, αλλά εδώ λόγο έχουν μόνο οι μεγάλοι παίκτες, όπως είναι οι ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία και όχι οι "παρακατιανές" ύαινες της Γερμανίας.

Γερμανία και Αλβανόφωνοι, πάνε πακέτο(όχι όμως και η Αλβανία που έχει αποκούμπι την Ιταλία που αυτή τη στιγμή παίζει το ρόλο ως βραχίωνας των ΗΠΑ), καθώς Βοσνία Ερζεγοβίνη, που αν εξαιρέσει τους Σέρβους. είναι μια φίλα προσκείμενη στη Γερμανία, μια  χώρα που ζει και αναπνέει για να δημιουργεί προβλήματα στην Σερβία με κάθε τρόπο. Μια είσοδος των παραπάνω στην ΕΕ θα ήταν "βάλσαμο" για το Γερμανικό κεφάλαιο, κάτι σαν το μάνα εξ ουρανού, αλλά αν θέλετε τη γνώμη μας, θα πέσουν πολλές τρικλοποδιές κάτω απ΄το τραπέζι!!!

Η Σερβία ούτε πρόκειται, ούτε και προβλέπεται να γίνει μέλος της ΕΕ,(που ακόμα και τώρα, που βιώνει την πρόωρη διάλυση της, συνεχίζει να παίζει το ρόλο της στα μετά-Οθωμανικά Βαλκάνια που είναι ακόμα και σήμερα κάτι τέτοιο, λόγω αυτής της ιδιοσυγκρασίας), ωστόσο όμως υπάρχουν και τα "φαντάσματα του σοσιαλισμού" που ακόμα δεν έχουν ξυπνήσει απ΄τον λήθαργο που έπεσαν από το 1991 και μετά, ως ένας αστάθμητος παράγοντας που δημιουργεί νοσταλγίες σε ακόμα νεότερα κοινά και αυτό προβληματίζει τα thing tanks της ΕΕ. Με την όποια ενσωμάτωση της FYROM στην ΕΕ, θα υπάρξει αυτόματα και θέμα στο Κόσσοβο, δηλαδή στην νοερή και πραγματική Σερβική επαρχία στο εσωτερικό της. Ταυτόχρονα θα υπάρξει και συμπίεση απ΄τους Σέρβους της Βοσνίας και απ΄τις δυο πολιτικές όψεις, εντός, η, μη εντός ΕΕ που θα ακούν τις ανάσες της Κροατικής και της Μουσουλμανικής κοινότητας της να βρυχώνται ξανά. Αλλά επειδή συνήθως συμβαίνει, “ουδέν κακό, αμιγές καλού”, όσο κι αν της δημιουργεί πρόβλημα αυτή η πρωτοβουλία, άλλο τόσο θα τις δημιουργεί τις προϋποθέσεις μεταφοράς των ελληνικών συμφερόντων κεφαλαιακές επενδύσεις, που θα είναι αναγκασμένες να μετακομίσουν παρά την θέληση τους ξανά και κατ΄ανάγκη στην Σερβία.
Αυτό απαιτεί νέους δανεισμούς και νέες περιπέτειες που η απόσβεση τους θα πάρει(αν πάρει) τουλάχιστον μια δεκαετία!!!

Γυρίζουμε ξανά στην FYROM, όπου οι εκεί εθνικιστές, όπως και οι δικοί μας, ως γνήσιοι τυχοδιώκτες, κομπραδόροι και συμφεροντολόγοι του χειρίστου είδους, αντιμετωπίζουν την συμφωνία ως παρανυχίδα του προβλήματος που θα προκύψει στην περιοχή και θα αναγκαστούν, δικοί μας επιχειρηματίες να μετακομίσουν σε χώρα εκτός ΕΕ αφήνοντας την τουλάχιστον προσωρινά επί ξύλου κρεμάμενη, δηλαδή, στέλνοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα μεγάλα ποσοστά. Εκεί όλοι οι παγαπόντήδες βρίσκουν κοινό παρανομαστή και ας επαίρονται για τους δήθεν πατριωτισμούς τους.

Οι εκεί το βλέπουν ως πρόβλημα τη μαζική φυγή κεφαλαίων, οι δε “δικοί” μας ως την αποχώρηση και παραπέρα απομάκρυνση των εγχώριων κεφαλαίων βορειότερα, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να επενδύσουν ξανά, μειώνοντας το ικανό ποσοστό κερδοφορίας για τα επόμενες φάσεις της παραγωγής και να αυξήσουν το κόστος της μεταφοράς.

Όταν περάσει η συμφωνία, κάτι πολύ δύσκολο, η FYROM, η δική μας Μακεδονία κι αυτή του Πιρίν, θα διεκδικήσουν ηγεμονικό ρόλο στα ΕΣΠΑ ως περιφέρειες μετά το 2020 χωρίς να δίνουν λογαριασμό στο εκάστοτε κεντρικό κράτος απορροφώντας όλα τα κονδύλια, που εκ των πραγμάτων περιμένουν την είσοδο νέων χωρών για να δώσουν το μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων στις εκεί περιφέρειες. Να σημειώσουμε ότι οι Αλβανόφωνες περιφέρειες δεν θέλουν κάτι τέτοιο, γιατί χάνουν το προνόμιο της δικής τους περιφερειακής δυνατότητας και φυσικά, θα αρχίσουν τα πανηγύρια με την Fyrom.

Η Ελληνική αστική τάξη, είναι χωρισμένη στα δύο:

α) Απ΄την μια σηκώνει την παντιέρα των επενδύσεων με πολιτικό οδηγό το ΣΥΡ, μέρος του ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι, θεωρώντας, ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα συνοχής της χώρας, ειδικά τώρα που κλείνουν οι κάνουλες προς τα εμάς, σκεπτόμενη μια πολύ μεγάλη περιφέρεια τη Μακεδονία που θα περιλαμβάνει όλη τη γεωγραφική της σύνθεση και με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, για να απορροφάει πόρους για τη χώρα και γι αυτήν(ως επενδυτής), ενώ δεν πρόκειται να κινδυνέψει η συμφωνία του Βουκουρεστίου με επικίνδυνα αποτελέσματα για όλη την περιοχή στο μέλλον.

β) Απ΄τη άλλη, η σημερινή ΝΔ, οι ΑΝΕΛ και όλα τα φασιστοειδή, εκφράζουν, εκείνες τις μερίδες της αστικής τάξης που δεν θέλουν να μετακομίσουν με τίποτα απ΄την FYROM (που περισσότερο με ειδική οικονομική ζώνη μοιάζει, παρά με χώρα), γιατί υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης τους σε περίπτωση που η γείτονα γίνει μέλος της ΕΕ, με ότι αυτό συνεπάγεται, φορολογικά και εργοδοτικά. Παρότι και εντός ΕΕ, θα υπάρχουν θέματα χαμηλότατου κόστους εργασίας στη γείτονα, δεν θα μοιάζουν με το σημερινό καθεστώς που ξεπερνάει και τα όρια της ασυδοσίας και αυτό είναι υπέρ ατού, εξάλλου “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού”.

Ταυτόχρονα, ο φόβος της ακροδεξιάς και των φιλελεύθερων χτυπάει κόκκινο, θεωρώντας οι εν λόγω, ότι με το να γίνει μέλος της ΕΕ η γείτονα, θα κλείσει εντελώς η κάνουλα, μιας κι αυτή όπως προείπαμε θα ανοίξει σχεδόν ολοσχερώς σε αυτές και στις περιφέρειες τους.

Με βάση τα παραπάνω, ο κοινός παρονομαστής, εντός της χώρας, είναι η “μάσα μπούκα” από “την κουταλαρία που θέλει μονίμως την μπουνταλαρία υπό” και στην προκειμένη, όλες οι εγχώριες δυνάμεις της αστικής τάξης, εκφράζονται με δυο διαφορετικούς τρόπους και με δυο διαφορετικές φωνές, αλλά έχουν κοινό στόχο το κέρδος, το κέρδος και ξανά μανά το κέρδος.

Φυσικά αυτό δεν αποκλείει και συμμαχίες των εντός των τειχών, με τους διεθνείς παίκτες(τα μπαλαντέρ δηλαδή) που χωρίζονται σε δυο μέρη, σε αυτούς που βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση, αλλά δεν τους ενοχλεί και η επόμενη φάση(θα την βρουν κι εκεί την άκρη), εφόσον ειδικές οικονομικές ζώνες θα είναι και έπειτα, αρκεί να βγει το ασθμαίνων γερμανικό κεφάλαιο βαριά ηττημένο.

Με βάση τα παραπάνω, αναδείξαμε τις αντιθέσεις των μεγάλων παικτών, που στο όνομα του κοινού ανερχόμενου αντιπάλου, γίνονται συνθέσεις και οι χώρες που είναι δορυφόροι στους μεν και στους δε, στο εσωτερικό τους κρύβουν άσσους που δεν, λένε και 100% όχι στην επόμενη φάση, αρκεί να υπάρχουν δικές τους ειδικές οικονομικές ζώνες, ενώ θα έχουν τελειώσει θεωρητικά και πρακτικά με κάθε νέο ενοχλητικό παίκτη που τα θέλει όλα δικά του.
Στο μικροσκόπιο των δυτικών Βαλκανίων, βλέπουμε και δυο πειράματα που μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το πέρασμα στα Έθνη Κράτη, έγινε βίαια, άγαρμπα και δεν έλυσε ζητήματα, παρά μόνο στην περίοδο του σοσιαλισμού από το 1945 μέχρι το 1990. Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα που μένει δυσεπίλυτο και θα το βρει μπροστά της και η ΕΕ όσο πάμε δυτικότερα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι η περιφερειοποίηση που θα οδηγήσει σε νέο γύρο, αλλαγών συνόρων και τοπικισμών που θα συγκρουστούν με τους εθνικισμούς, κι όλα αυτά θα πάνε κι αυτά δυτικότερα.
Ένα τρίτο, έχουμε καπιταλισμό και όσο υπάρχει αυτός, καμία αντικειμενική λύση δεν θα υπάρξει, τελεία και παύλα και πάμε παρακάτω.

Ότι αυτό που ζούμε εδώ σήμερα, είναι μια πρόβα τζενεράλε για την επόμενη δεκαετία στην κεντρική ΕΕ, τόσο στο Νότο, όσο και στο Βορρά, απλά τα Βαλκάνια (που είναι παίξε γέλασε και σώπα) είναι η αφετηρία. Η απόλυτη συνέχεια της Ευρωπαϊκής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήταν Ευρωπαϊκή λόγω της γεωγραφικής της θέσης στο χάρτη και ο βασικός οικονομικός παράγοντας της ως εμπορευματοπαραγωγός, σε σχέση με τις πραγματικά Ευρωπαϊκής Κουλτούρας, άλλες περιοχές της, όπως η Μικρά Ασία, η Μέση Ανατολή και Β. Αφρική, που ακόμα και σήμερα,(εξάλλου φαίνεται στην κουλτούρα τους και φανερώνεται μέσα από το μεταναστευτικό και το προσφυγικό).

Κλείνουμε ως επίλογο με τους στίχους του Άλκη Αλκαίου σε ένα προφητικό τραγούδι που ερμήνευσε το 2001 ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης το 2001 με τον τίτλο “Αγύριστο Κεφάλι” ως απάντηση σε ένα παλαιότερο τραγούδι και ο Γιαραμπής να βάλει το χέρι του, που λέμε ως γνήσιοι απόγονοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που πάντα η περιοχή ήταν η καρδιά της....

Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει
ενθύμια παλιά και φυλακτά
Οι ήρωες το σκάνε απ’ την οθόνη
ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά
Που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι, 
δεν ξέρω γέμισε μου το ποτήρι
που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι, 
δεν ξέρω γέμισε μου το ποτήρι
Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν
σε ποιο ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί
τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν
το πλένει στα φανάρια ένα παιδί
κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία
τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία
Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν
και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά
και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν, 
ξορκίζουν μ’ αγιασμό το σατανά
Δεν είναι εδώ Βαλκάνια, σου το `πα
εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα
δεν είναι εδώ Βαλκάνια, σου το `πα
εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα
Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει, 
μα εγώ είμ’ ένα τραγούδι αλλοτινό
στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι
αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ
Στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι
κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει
Στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι
κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει.