Οι αυταπάτες είναι οπισθοδρόμηση.

ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΙΣΜΟΣ ΓΣΕΕ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ

Ο "μαζάνθρωπος" δεν έχει καμία σχέση με το εργατικό λαϊκό κίνημα, γιατί διακατέχεται οποιασδήποτε άλλης συνείδησης πλην της ταξικής. Αιωρείται Αίολα σε κάθε κατεύθυνση του κυρίαρχου ρεύματος και των αντιθέσεων τους περιμένοντας το Superman, η το Spiderman διαλέγοντας υπεράνθρωπο που θα ανήκει η στην DC Comix, η στη Marvel...

Οι Βεμπερικοί όροι για το ρόλου του "πολιτικού υποκειμένου" βρίθουν τουλάχιστον παιδικής ανωριμότητας για να μην πούμε μεταφυσικής και δεν εμπεριέχουν τη παραμικρή μαρξιστική σκέψη, είναι γράμμα κενό περιεχομένου και δε μπορεί να ερμηνεύσουν οτιδήποτε, γι αυτό είναι και οι αγαπημένοι στα γκρουπούσκουλα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,Σχεδίου Β και στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι πολύ βολικοί όροι μετατρέπουν την πολιτική σκέψη είτε σε έναν ατελείωτο ομφαλοσκοπισμό, είτε σε ένα υποκειμενικό βολονταρισμό που “στο βάθος του κήπου” αποθεώνουν τον εμπειριοκριτικισμό που έλεγε ο Λένιν.

Δυστυχώς η ευτυχώς η εποχή της αθωότητας των μαζών πέρασε ανεπιστρεπτί, όπως και να το κάνουμε υπάρχει και προσωπική ευθύνη, μικρή αλλά σημαντική, γιατί όπως και να το κάνουμε υπάρχει γνώση και διείσδυση σε αυτήν. Η γνώση ως μορφή κοινωνικής συνείδησης υπάρχει παντού, όπως και η ταξική συνείδηση υπάρχει και δεν είναι άλλη από το σχοινί που ο καπιταλιστής φτιάχνει για κερδίσει, αλλά η οργάνωση για να του φτιάξει τη θηλιά δεν υπάρχει με ευθύνη του ίδιου λαϊκού παράγοντα, έχει βγάλει μαλλιά η γλώσσα του κάθε κομματικού μέλους όπου αυτό βάζει την πολιτική του κόμματος μπροστά, όμως και πάλι αυταπάτες υπάρχουν στον απλό κόσμο που αντί να γράφεται στα σωματεία του περιμένει το ρουσφέτι του κάθε αστού υποψηφίου βουλευτή.

Στα φαινόμενα τύπου Αλιέντε δε μπορείς να βάλεις αγιαστούρα, πέραν του ηρωισμού του εν λόγω, όμως πολιτικά αποδείχτηκε ότι ήταν αδιέξοδος έχοντας υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες του παρότι όμως εντιμότατος..

Αν θες να πας στο 40 % σε αυτή τη φάση πας και μάλιστα καβαλάρης είναι εύκολο, αρκεί να δίνεις διαπιστευτήρια(στο σύστημα) και προσωπικά ανταλλάγματα χαϊδεύοντας αυτάκια στους μικροαστούς, το μόνο εύκολο αλλά και το μόνο ανέντιμο που στη πορεία θα το πληρώσεις πανάκριβα.

Προτιμότερη μια προσωρινή ήττα αλλά με ιστορική ηθική αξία που θα σου δώσει πνοή για πολλές δεκαετίες, παρά μια νίκη που θα σε οδηγήσει στα Τάρταρα σε κάνα τρίμηνο, και την εργατική τάξη στην εμποροπανήγυρη της απόλυτης υπεραξίας με την ταυτόχρονη απώλειά του ιστορικού της ρόλου.

Στη παρούσα φάση όπου ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής ο ΚΜΚ βρίσκει στο εποικοδόμημα εκφραστές και οργανωτές της πολιτικής του νομιμοποίησης, έχει δηλαδή το αναγκαίο πολιτικό, στρατιωτικό και νομικό προσωπικό που θα συνεχίσει να τον καθορίζει ως κυρίαρχο παρά και με τις αντιθέσεις που ενυπάρχουν στο εσωτερικό και παρά τις ανησυχίες του. Το σύστημα έχει εναλλακτικές λύσεις και τις βρίσκει στη δύναμη της συνήθειας των μικροαστών που ευελπιστούν στην επιστροφή στο 2009 στη χειρότερη περίπτωση. Οι εναλλακτικές λύσεις δηλαδή, υπάρχουν και στην λεγόμενη αντιπολίτευση και εδώ εξαιρείται μόνο το ΚΚΕ, γιατί όλοι οι άλλοι με τον ένα η τον άλλο τρόπο είναι υπηρέτες του συστήματος, έχοντας διαλέξει τμήματα του κεφαλαίου που αλληλοσυγκρούονται και των μεσαίων και μικρών στρωμάτων που ελαχιστοποιούνται η εξαφανίζονται βιαίως ως πεδίο κοινωνικού και εκλογικού ορισμού.
Το ΚΚΕ καλά κάνει και δεν απευθύνεται (και δεν πρέπει να απευθύνεται) σε τέτοιου είδους αυταπάτες, δε θα παίξει και δεν πρέπει να παίξει τέτοιου είδους ρόλους και παιχνιδάκια με όρους minimum η maximum συμφωνιών.
Αν το είχε κάνει το Μάη το λάθος να συνεργαστεί με τους κάθε είδους ΣΥΡΙΖΑ(άσχετα αν βγαίναν η δε βγαίναν τα "κουκιά"), σήμερα για να μην πούμε την επομένη ακριβώς δε θα υπήρχε.
Η επιλογή δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε κεντρίστικα ιδεολογήματα(η ιδιοσυγκρασία είναι προμαρξιστική επιλογή και κατά συνέπεια τελειωμένη ιστορία), είναι πριν απ' όλα μακρυά από κάθε είδους αυταπάτες, αλλαξοβασιλίκια, κοινωνικά βλακοπωλεία και ελεημοσύνες, "αντιφασισμούς" και λοιπές ανοησίες.

Για όσους προβάλουν το επιχείρημα της ότι εδώ έχουμε τάσεις πολιτικής σέχτας, η απάντηση είναι απλή καθαρή και ξάστερη, το κοινοβούλιο το μόνο που έχει να κάνει είναι να νομιμοποιεί την ταξική πάλη(και αυτό είναι αμφίβολο πια)χωρίς να σημαίνει ότι θα το αφήσει και να κάνει συνεπή αντιπολίτευση και τίποτα περισσότερο, όποιος θέλει ακούει Αυτά είναι τα καθήκοντα του εντός και εντός κοινοβουλίου είναι συγκεκριμένα και είναι η προετοιμασία της αφομοίωσης της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης και της οργάνωσης της ταξικής πάλης. Όσο και να μην αρέσει σε κάποιους αυτά είναι τα κλειδιά που θα κάνουν πανίσχυρη την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα πλαίσια της πολιτικής πάλης και ιδεολογικής πάλης που είναι μορφές της ταξικής πάλης.

Τελείωσε και η αστική δημοκρατία ήδη από την επέλαση της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης, ενώ οι βάσεις είχαν τεθεί υπό το πρίσμα των επεμβάσεων στα Βαλκάνια, τη μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και τη Δυτική Αφρική.

Το έρμο το κόμμα για μια ακόμη φορά δικαιώθηκε όταν στις θέσεις του προσυνεδριακού του 19ου προγραμματικού συνεδρίου έβγαζε από το ΑΑΔΜΠ το Δημοκρατικό(ως τελειωμένο) και τα άλλα δυο Αντιιμπεριαλιστικό και Αντιμονοπωλιακό ως μια αδιάσπαστη ενότητα τα απορροφούσε το εργατικό λαϊκό μέτωπο με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και όχι τη διαχείριση ως μια ολοκληρωμένη πολιτική τοποθέτηση!!!

Τα γεγονότα κάθε μέρα και κάθε ώρα το επιβεβαιώνουν με ποιο πρόσφατο τα τρέχοντα γεγονότα στη Βενεζουέλα, όπου νομοτελειακά ο Μαδούρο δε θα κρατήσει, αλλά ακόμα και αν κρατήσει θα υποχρεωθεί σε μια πολιτική που θα μοιάζει με αυτή που εφάρμοσε ο Σημίτης στην Ελλάδα το 1996-2000 με άλλους όρους φυσικά, ακόμα και αν οι προθέσεις αυτού και της κυβέρνησης του είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, αλλά και πάλι τίποτα σίγουρο δηλαδή στο αν θα κυβερνήσει. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον λαϊκό παράγοντα την στάση του στρατού, λένε οι οπαδοί του, ωστόσο από τις εκλογές που επανεξελέγη ο Τσάβες, μέχρι τούτες που δεν απέχουν και πολύ χρονικά, η αστική τάξη δείχνει ανοιχτά την προτίμηση της στην αντιπολίτευση και αυτή τη στιγμή έχει σχεδόν το πάνω χέρι. Η εν λόγω αντιπολίτευση στο παρελθόν ανέτρεψε τον Τσάβες για τρεις μέρες

Του ουσιώδες είναι ότι αν δεν καταλάβεις το κράτος και την οικονομική εξουσία χάνεσαι και πέφτεις σε παγίδες με διπλό αποτέλεσμα, να ανασυγκροτείς και να εμβαθύνεις το χαρακτήρα του αστικού κράτους και να παραδίνεις τον πλούτο του στα μονοπώλια (ΚΜΚ) και να δημιουργείς προϋποθέσεις δημιουργίας μιας πανίσχυρης νέας αστικής τάξης με άξονα τον κρατικό μηχανισμό.

Δεν χρειάζεται να ευλογούμε τα γένια μας, εξάλλου δεν είναι πάντα σωστή παραδοχή η λαϊκή παροιμία “αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει αυτό να σε πλακώσει”. Θα ήταν πιο χρήσιμο και προτιμότερο πριν πέσει και να μας πλακώσει, να δούμε το ποσοστό της φθοράς στο χρόνο, τη στατικότητα και αντισεισμική του θωράκιση, τους καταπόνηση στις κολώνες, τις ανοχές του, αλλά και τις μηχανικές αδυναμίες του, γιατί τότε και μόνο τότε θα το φτιάξουμε απ΄ την αρχή και καλύτερο από τα πριν χωρίς μάλιστα απώλειες.

Λύσεις εντός του συστήματος δεν υπάρχουν δυστυχώς, η χτυπάς το καπιταλισμό στην καρδιά του [παίρνοντας τα κλειδιά της οικονομίας στη βάση της εργατικής λαϊκής εξουσίας(μέσα παραγωγής και κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας)], η χτυπάς τα χταπόδια στο βράχο, όλα τα άλλα είναι “μπαχάρια” μέντολες.