Οι μύγες και τα παλαμάκια του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν μας σταματά τίποτα, ούτε και τα τρίποντα!

“Η μύγα φτύνει στο αδύναμο κρέας” και μπορεί το καλοκαίρι να πάτησε στις αδυναμίες, η και στην άγνοια κάποιων, όταν πέταξε τη μπανανόφλουδα της Αριστερής κυβέρνησης, αλλά από εκεί δεν έχει άλλο. Το ξέρουν πάρα πολύ καλά, πως από εκεί δεν έχει ξανά, ούτε καν από τις παρυφές που συναισθηματικά είπαν “αφού έφυγε ο Κουβέλης ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε προς τα μας ως Άσωτος υιός”.

Μετά την ιδεολογική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αριστερό κυβερνητισμό του Σλαβοϊ Σίζεκ* όπου η μέχρι πρότινος μεγαλύτερη τάση στη βασική συνιστώσα του, (το Αριστερό Ρεύμα μέσα στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ δηλαδή) είχε κάνει παντιέρα πλάι στις προεδρικές αντιμνημονικές κορώνες του κ. Τσίπρα, τον σταδιακό απογαλακτισμό και την απαγκίστρωση τους από την Ευρωκομμουνιστική και σοσιαλδημοκρατική τάση της μετέπειτα ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να γίνεται ελκυστικός σε αυτούς που ονειρεύονταν μια μεγάλη καθαρή αριστερά έτοιμη να αναλάβει τις κυβερνητικές θέσεις.

Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δε, αναπτύσσονταν και αναπτύσσονται μια πανσπερμία μικροαστικών θεωρητικών σχημάτων που ξεκινούν από τον ΑντρέΓκορτζ** (ο αγαπημένος των αντιεξουσιαστών) και τους “αντιαπαγορευτικούς” Καταστασιακούς*** (του Γκυ Ντε Μπορ), και φτάνουν στη σχολή της Γιουγκοσλαβικής Praxis**** [που είναι μια άλλη εκδοχή της Μαρκουζιανής σχολής της Φρανκφούρτης*****(που κάποτε ασπάστηκε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, και βρίσκει ζωτικό χώρο στη Κουμουνδούρου)].

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρητικά έχει καταργήσει την ταξική πάλη προ πολλού και προωθεί την εισαγωγή κάθε λογής χαρακτηριστικού της αταξικής κοινωνίας στον καπιταλισμό καθώς και την ταξική συνεργασία για να καλλωπίσει και να εδραιώσει το σκαλοπάτι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό το ιδανικό και τελευταίο στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης γι αυτόν(το ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), ανάγοντας ταυτόχρονα το αντιμνημονιακό μέτωπο ως την ανώτατη μορφή πάλης για να φύγουν οι κακοί και να έλθουν οι καλοί.

Φυσικά από το Καλοκαίρι και μετά μέσα στην Κουμουνδούρου έγινε σαφές πως ότι ήταν να πάρουν από τις χαλαρές ιδεολογικά παρυφές της Κομμουνιστικής και Κομμουνιστογενής"αριστεράς"(έτσι βαφτίζουν αυτοί ότι έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου "παραδοσιακή αριστερά") , το πήραν και κατάλαβαν πολύ καλά μετά τις πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ το Σεπτέμβρη του 2012(που ήταν πολύ μεγαλύτερες και από την εποχή που οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο ΚΚΕ πάνω από 14%, πριν από ένα χρόνο ακριβώς)ότι από εδώ ότι ήταν να κλέψουν με βρώμικο τρόπο το έκλεψαν, γιατί από τότε και μετά ξέρουν ότι θα σπάσουν τα μούτρα τους και τα σπάνε κάθε φορά που προσπαθούν να διεισδύσουν προς τα εκεί.

Τότε ακριβώς το Σεπτέμβρη η “κυβερνώσα Αριστερά” (ΔΗΜΑΡ), μπήκε στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να καταφέρει να την διαρρήξει επιτυχώς μέχρι τώρα. Όσο το 27% του Ιούνη δεν ανεβαίνει και δεν προβλέπεται ούτε κατά διάνοια να ανεβεί, τόσο η ΔΗΜΑΡ θα δέχεται χτυπήματα από το ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με το ΚΚΕ(που δεν μπορεί να το χτυπήσει) είναι οι δυο βασικοί του στόχοι.

Όσο σε καμία από τις φανερές δημοσκοπήσεις το 27% δεν μπορεί να διευρυνθεί, τόσο και η ΝΔ (ως βασικός πυλώνας της συγκυβέρνησης) θα κάνει πλάτες στο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας τα πάντα για να ενισχύσει το διπολισμό παρουσιάζοντας τον ως κίνδυνο και ως αποκούμπι στους μικρομεσαίους που σήμερα είναι υπό εξαφάνιση, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα σπρώχνεται. Όλο το σύστημα δούλευε και δουλεύει για τον ΣΥΡΙΖΑ και το διπολισμό, αρχικά ανεβάζοντας στην κυριολεξία την ανύπαρκτη Χ. Αυγή σε κάτι 13% που δεν τα έβλεπες πουθενά(στην κοινωνία) μπας και φτιαχτεί η αστειότητα του αντιφασιστικού μετώπου. Όσο αυτό δε φτιάχνεται και όσο η Χ. Αυγή δε φοβίζει το λαϊκό μέτωπο που την σταματάει όπου μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και η Χ. Αυγή θα χάνουν συνεχώς έδαφος.

Στα τέλη του 2012(αλλά η συνεχής πτωτική τάση της Χ. Αυγής ακόμα και σε αυτές τις στημένες δημοσκοπήσεις, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ) έπρεπε να ενεργοποιήσουν τα επικοινωνιακά τρικ, όπως οι λίστες Λαγκάρντ κοκ.

Όμως αυτό που έκαναν σημαία τους ολόκληρος ο διπολισμός ήταν το παιχνίδι “του σκύλου με τη γάτα” ανάμεσα σε φίλο και αντί καταληψίες. Μετά από χρόνια οι καταλήψεις της κάθε βίλας από το ξεχασμένο 1991 έγιναν show time πρώτης γραμμής και η ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ να ακονίζουν τις λεπίδες της πολιτικής και παραπολιτικής τους φρασεολογίας με σαφείς και ξεκάθαρους στόχους τη σωτηρία του συστήματος και οι δυο.

Το βασικό συμπέρασμα με τα τελευταία γεγονότα είναι πως με την κατάληψη στα κεντρικά της ΔΗΜΑΡ από διάφορους κύκλους φυσικά φίλα προσκείμενους στο ΣΥΡΙΖΑ(να θυμίσουμε ότι οι περισσότερες καταλήψεις τον Ιούνη αποτελούσαν και ψηφοφόρους του και μάλιστα ανοιχτά με ανακοινώσεις), αναδείχτηκε και ο επόμενος στόχος του.

Ξέρουν στην Κουμουνδούρου ότι η ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι εύκολη λεία ούτε και για τους (πεπειραμένους στην αποδόμηση των αντιπάλων)Κοτσακάδες(που αυτοί θα κάνουν νομοτελειακά κουμάντο, αν δεν κάνουν ήδη στο μαγαζάκι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήταν και δεν πρόκειται να γίνει “μαγαζί γωνία” ποτέ ακόμα και αν κυβερνήσει), όσο και να θέλουν να την εξαφανίσουν δε μπορούν, ξέρουν πως έχει πιστούς ψηφοφόρους, φίλους και οπαδούς που δε μανιπιουλάρονται εύκολα. Γνωρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, πως η ΔΗΜΑΡ ως φιλοευρωπαϊκό κόμμα και σταθερός στυλοβάτης της κυβέρνησης τις δίνει αριστερό άλλοθι, παίζοντας αυτή τη στιγμή με καλύτερους όρους το χαρτί της κεντροαριστεράς και αυτό τους ανησυχεί σφόδρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μύγα στην προσπάθεια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού για τη σωτηρία του συστήματος ψάχνοντας για μαλακό κρέας κάθε φορά για να χτυπήσει και να πάρει ότι μπορεί, ξεχνώντας ότι καμιά φορά το μαλακό κρέας για να επιβιώσει η γίνεται ατσάλι η αναπτύσσει μηχανισμούς αναχαίτισης της ίδιας της μύγας και ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω στην αλαζονεία του αυτό δε μπορεί να το δει με αποτέλεσμα το μέλλον να μην είναι και τόσο λαμπρό γι αυτόν όπως και όσο το οραματίζονταν αρχικά ο εν λόγω.

Η αστική τάξη δεν είναι ούτε ενιαία, ούτε σε κυρίαρχη θέση για να μπορεί να τον χρήσει άμεσα ως διάδοχο του ΠΑΣΟΚ που αν αλλάξει ηγεσία δηλαδή προσανατολισμό συμφερόντων σύντομα μαζί με τη ΔΗΜΑΡ ίσως αποτελούν το νέο σοσιαλδημοκρατικό πόλο που πάντα είχε τη στήριξη των κατασκευαστών της κοινωνικής συνείδησης.
Η αστική τάξη δεν είναι ούτε ενιαία, ούτε σε κυρίαρχη θέση για να μπορεί να τον χρήσει άμεσα ως διάδοχο του ΠΑΣΟΚ που αν αλλάξει ηγεσία δηλαδή προσανατολισμό συμφερόντων σύντομα μαζί με τη ΔΗΜΑΡ ίσως αποτελούν το νέο σοσιαλδημοκρατικό πόλο που πάντα είχε τη στήριξη των κατασκευαστών της κοινωνικής συνείδησης.
Όμως το καπιταλιστικό σύστημα παρά τις αντιθέσεις του(ειδικά σε αυτή τη φάση), ούτε ηλίθιο είναι, ούτε φυσικά εκτός ελέγχου της πραγματικότητας όπως πιστεύουν ορισμένοι για να παραδώσει τη κυβέρνηση στον όποιο ΣΥΡΙΖΑ(και τους όποιους άλλους πολιτικούς αστικούς φορείς με μικροαστικά χαρακτηριστικά): Η μοναδική περίπτωση ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις του κεφαλαίου και πάλι τίποτα δεν προεξοφλεί την παράδοση ακόμα και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε τέτοιους χώρους, αν θελήσει κάτι τέτοιο, θα είναι για να καταστρέψει τόσα κεφάλαια άμεσα (δηλαδή μέσα σε ένα τρίμηνο), ούτως ώστε να αποδιαλύσει το σύμπαν και μετά να στείλει και πάλι το ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρ. Αυγή (το κεφάλαιο) από εκεί που ήρθαν, εις τα εξ ων συνετέθη.
Το σύστημα ούτε ηλίθιο είναι, ούτε γουστάρει αυτούς που δίνουν διαπιστευτήρια, δηλαδή φιλάν κατουρημένες ποδιές όπως το παράρτημα της Κουμουνδούρου, (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ), το οποίο χρησιμοποιεί για να κερδίζει χρόνο και να τον εκθέτει καθημερινά σε κακοτοπιές, μέχρι να βρει αντικαταστάτη του ΠΑΣΟΚ, μια νέα και γνήσια σοσιαλδημοκρατία για να κάνει τη δουλειά του ξανά.
Κανένας σοβαρός αστός δεν θα ήθελε ολοστρόγγυλα μηδενικά να του διαμοιράσουν τη λεία, αυτοί(και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ) "δε ξέρουν να μοιράσουν δυο βουγιώ άχερα", τη κερδοφορία του κεφαλαίου θα διαμοιράσουν;

*Σλάβοϊ Ζίζεκ Φιλόσοφος που συνενώνει αδόκιμα την πολιτική οικονομία του Μαρξισμού, την ψυχαναλυτική θεωρία του Λακάν και τον νεοχεγγελιανισμό σε επίπεδο φιλοσοφίας με αποτέλεσμα να αποδείχνει ότι την οικονομία και τις σχέσεις παραγωγής δεν τις καθορίζει ο τρόπος παραγωγής αλλά η κυβέρνηση.

**Αντρέ Γκορτζ: Ο αγαπημένος των αντιεξουσιαστών στην εξουσία, συγγραφέας του "Αντίο προλεταριάτο" και που κυκλοφόρησε το 1980. που ουσιαστικά έλεγε πως"η εργατική τάξη δεν είναι και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σύνολο αλλά ως αυτόνομη και ξεχωριστη οντότητα" και "η εξουσία δεν μπορεί να κατακτηθεί παρά μόνο από μια τάξη που είναι κυρίαρχη" δηλαδή πολύ ομφαλοσκοπισμός για το τίποτα.

***Η Καταστασιακή Διεθνής (Σιτουασιονιστές) ή Σιτουασιονιστική ομάδα (γαλ. Internationale situationniste) ήταν καλλιτεχνικό κίνημα στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1960 που διαλύθηκε το 1972 με αναρχοαριστερίστικες εμπειριοκριτικιστικές θέσεις που επιτίθενται στη μαζική κουλτούρα και μότο τους ήταν "απαγορεύεται το απαγορεύεται".
Κύριος εκπρόσωπος τους ο συγγραφέας και φιλόσοφος ο Γκυ Ντε Μπορ, ενώ ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ.

****Η Σχολή της PRAXIS με έδρα το Βελιγράδι και κύριους εκπροσώπους( Gajo Petrović, Milan Kangrga και Mihailo Marković ) και που έδρασε από το 1964-1974, είναι επηρεασμένη από αυτή της Φρανκφούρτης και από τους Αντόνιο Γκράμσι, ο Καρλ Κορς, Γκέοργκ Λούκατς, Ernst Bloch, Erich Fromm και Lucien Goldmann. που αποθεώνει την αντιλενινιστική σκέψη και καθαγιάζει την αυτοδιαχείριση και τη μεικτή οικονομία.

*****Σχολή της Φρανκφούρτης δηλαδή(Τέοντορ Αντόρνο, Μαξ Χόρκχαϊμερ, Βάλτερ Μπέντζαμιν, Χέρμπερτ Μαρκούζε, Γιούργκεν Χάμπερμας) Επικριτές του Μαρξισμού – Λενινισμού που ανέλαβαν το καθήκον της αναθεώρησης της σκέψης του Μάρξ θα μπορούσαν να βοηθήσει στην κατανόηση κοινωνικών συνθηκών που ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ του δεν τις θεωρούσε τέτοιες που καθορίσουν την κοινωνική εξέλιξη ανατρέχοντας σε άλλες σχολές σκέψης για να συμπληρώσουν τις κατ΄αυτούς παραλείψεις του μαρξισμού.