Η κρυφή γοητεία της ανυπομονησίας...

Ο ομφαλοσκοπισμός δεν είναι ελπίδα, αλλά λεπίδα κανονική!!!

Τα κόμματα είναι η ανώτατη μορφή πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης της κοινωνικής τάξης η του κοινωνικού στρώματος που υπηρετούν τόσο στα πεδία της οικονομίας όσο και της ιδεολογίας και οργανώνουν όλη τη δράση τους για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ οι ΑΝΕΛ, η ναζιστική Χ. Αυγή είναι οι ειπείν φορείς έκφρασης και οργάνωσης των μικροαστικών στρωμάτων(κυρίως αυτά της μέσης χαμηλής και πολύ χαμηλής διαστρωμάτωσης) που κοινωνικά εξαφανίζονται βιαιότερα και γρηγορότερα από τη μέση και υψηλή διαστρωμάτωση (σε αυτή τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης), που απορροφούν αστικά κόμματα όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, μιας και έχουν τέτοιες διαστρωματικές καταβολές που είναι ακόμη ανθεκτικά στην κοινωνική εξαφάνιση των μικρομεσαίων, και αποτελούν τα τελευταία τους πολιτικά αναχώματα.

Αν κάποιος είναι σοβαρός και δεν τον παριστάνει, δεν καταντάει λαοπλάνος και ταυτόχρονα σφογγοκολάριος του συστήματος, δηλαδή δεν γλύφει εκεί που έφτυνε και δεν χρησιμοποιεί την έλλογη σκέψη για να χαϊδεύει πάσης φύσεως αυτάκια δεν κοροϊδεύει και δε δημιουργεί χίμαιρες στο μαλακό και αδύναμο κρέας τους μικροαστούς. Δεν γίνεται εν πολλοίς “νούμερο” για τις ψηφοθηρικές απολαβές από όλα τα μικροαστικά στρώματα και την πολυποίκιλη διαστρωμάτωση τους με αντιθετικά συμφέροντα. Όλα τα μικροαστικά στρώματα το μόνο που δεν διατίθενται να χάσουν είναι η μικρο ιδιοκτησία τους (που έτσι κι αλλιώς θα πάει περίπατο σε αυτό το σύστημα και δε μιλάμε για την αστική εμπράγματη, αλλά για φιλέτα), όχι γιατί δε θέλει το σύστημα, αλλά γιατί από σύμμαχοι έγιναν βαρίδια της διανομής της προηγούμενης κερδοφορίας και του κύκλου αναπαραγωγής της επόμενης.

Γιατί δεν είναι οργανωμένη τάξη

Οι μικροαστοί που πρεσβεύουν μια μεγάλη διαστρωμάτωση στην πόλη και στο χωριό αρέσκονται συνωμοσιολογικών και παραπολιτικών σεναρίων που ως στόχο έχουν πάντα αυτούς και τα εν δυνάμει συμφέροντα τους. Είναι μια διαστρωμάτωση που εμπεριέχει, εμπορευματοπαραγωγούς και εμπόρους μικρής και μεσαίας κλίμακας. Είναι μικροϊδιοκτήτες και μεσαίοι ιδιοκτήτες γης, βρίσκονται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση μέσα στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και έχουν σχέση πολυποίκιλης εξάρτησης στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας με αποτέλεσμα να την καθιστούν ακριβή, απούλητη η στοκαρισμένη και ξεπερασμένη. Συνήθως ιδιοποιούνται, εμπορευματικά μέρος τους υπερπροϊόντος που σε συνθήκες κρίσης το αγοράζουν μαζί με την αξία του προϊόντος ακριβά για να το πουλήσουν όσο ποιο φτηνά τους το επιτρέπουν οι συνθήκες με αποτέλεσμα το μέγεθος της μερίδας που θα αποσπάσουν ως κέρδος να είναι μικρότερο αυτού της αγοράς της.

Είτε σε συνθήκες κρίσης είτε όχι οι μικροαστός δεν είναι τάξη, είναι στρώμα με όλες τις αδυναμίες ενός στρώματος με πολλές κι όλας αποχρώσεις. Είναι κάπου στη μέση ως προς τη σχέση του με τα μέσα παραγωγής, τις περισσότερες φορές και πιο κάτω από αυτή. Δεν είναι συνήθως ούτε ο εκμεταλλευτής, ούτε ο εκμεταλλευόμενος, έχει την πιο περιορισμένη σχέση (και σε ποσοστό και σε πραγματική συμμετοχή)ως προς τα μέσα εργασίας(εργαλεία παραγωγής), τα αντικείμενα εργασίας ακόμα και την ίδια την εργασία του που δεν κοστολογείται γιατί δεν είναι εμπόρευμα. Αγοράζει και πουλάει εμπόρευμα υπό τη μορφή προϊόντων και υπηρεσιών δηλαδή δεν παίζει κανένα σοβαρό ρόλο στην κοινωνική οργάνωση της παραγωγής ενώ ιδιοποιείται μόνο ένα μικρό μέρος της υπεραξίας που συνήθως σε συνθήκες κρίσης την αγοράζει πιο ακριβά απ' ότι την πουλάει και είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμητής πώλησης της.
Φυσικά υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες, αυτοαπασχολούμενοι που πουλούν την εργασία τους αλλά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και είναι σε σχέση με άλλους μικρομεσαίους ποιό κοντά στην εργατική τάξη, παραμένοντας όμως στρώμα με όλες τις αντιφάσεις και αντιθέσεις που μπορεί να έχει αυτό μαζί με τις αυταπάτες που του έχουν καλλιεργήσει.

Οι δημιουργοί αυταπατών είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί εκφραστές τους

Ο Ήρωας του μικροαστού

Για το μικροαστό δεν υπάρχει ούτε δίκαιο, ούτε προοπτική, ούτε κάποια δυνατότητα που να τον κάνει τάξη. Πάντα τον αποθέωναν μετατρέποντας τον σε τάξη και μόνο εικονικά, πάντα για τους σκοπούς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης οι περισσότερο λαϊκιστικές οργανώσεις υπό τη μορφή παρατάξεων και τα πιο εκφυλισμένα κινήματα είτε σοσιαλδημοκρατικής απόκλισης, είτε φασίζουσας νοοτροπίας όπως αυτά του Μπενίτο Μουσολίνι.

Ήταν πολιτικά “κινήματα” που χρηματοδοτούνταν αρχικά από τους μονοπωλιακούς ομίλους για να στοχοποιήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα(που δεν είναι απλά ένα λαϊκό κίνημα) κάνοντας πότε αντικομουνισμό των σπηλαίων και πότε ειδικευμένο και επιστημονικό, με τη λογική του Κεϋνσιανισμού που τον έχουν υιοθετήσει και οι σοσιαλδημοκράτες και οι ιδιότυποι σοσιαλιστές και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές.

 Επειδή οι δυο τελευταίες μορφές πολιτικής έκφρασης τους ιστορικά αποτέλεσαν την ανοιχτή τρομοκρατική επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη, αλλά στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δημιουργούν προβλήματα μιας και εκφράζουν κυρίως την κατάργηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας μέσω της υπερκερδοφορίας ενός εθνικού υπερμονοπωλίου(που δεν μπορεί να υπάρξει), ανάγκασε τους χρηματοδότες να συμμαχήσουν με τον υπαρκτό σοσιαλισμό που πριν χτυπούσαν.

Οι παραπάνω(και δεν εννοούμε τους κομμουνιστές) χάιδευαν και συνεχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των μικροαστών, λέγοντας του ότι είναι συγκροτημένη τάξη και μάλιστα σύμμαχος του μονοπωλιακού κεφαλαίου αν όχι συμπαίκτης του, ενώ η αστική και η εργατική τάξη είναι ο μεν αντίπαλός και ο δε εχθρός. Φυσικά αν του έβαζαν το θεμελιώδες ερώτημα αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα στους δυο, που για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικό τρόπο του έπιναν το αίμα, θα διάλεγε και χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο την αστική τάξη, αφού κάποια στιγμή θεωρεί πως θα πάρει τη θέση της.

Σε περιόδους μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης και ειδικά της σημερινής που το μονοπωλιακό κεφάλαιο τον έχει βάλει στο στόχαστρο και από σύμμαχο τον μετατρέπει σε πολέμιο, το ίδιο το σύστημα θα του παρουσιάσει χωρίς πολύ κόπο, με τη σέσουλα ένα τόσο μεγάλο φάσμα πολιτικού προσωπικού ούτως ώστε να καλύψει και τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις και τη διαστρωμάτωση των μικροαστών και την ιδιοσυγκρασία τους.

Οι μικροαστοί εφόσον δεν έχουν δίκαιο όπως οι δυο κυρίαρχες τάξεις όπως η αστική και η εργατική, δεν έχουν και συνείδηση του τι είναι και τι πράττουν, κοιμούνται “τον ύπνο του δίκαιου του σφαχτού” και θέλουν σιγή νεκροταφείου για να κάνουν τη δουλειά τους αν είναι δυνατόν μόνο αυτοί. Όμως οι κοινωνίες έχουν άλλους κανόνες και διέπονται ασταμάτητης κίνησης και φασαρίας εδώ και αιώνες πολύ πριν από τον καπιταλισμό. Όταν δεν έχεις ταξική συνείδηση δε μπορείς να έχεις και ταξική αλληλεγγύη άρα και ηθική, μισείς και λατρεύεις με την ίδια ευκολία τα ίδια πρόσωπα και πράγματα. Όταν η μόνη σύγκρουση που αποζητούν είναι αυτή με τον απέναντι τους επειδή πουλά το ίδιο εμπόρευμα φτηνότερα, αποθεώνοντας την ανταγωνιστικότητα(που δεν τους αφορά) τότε θα βρεθούν πολλοί καλοθελητές που θα τον αποτελειώσουν και μάλιστα στο όνομα του.

Για πάπας ένας κεντροαριστερός νέγρος, η λατινοαμερικανός;

Στον καπιταλισμό συγκρούονται δυο δίκαια και δυο ηθικές αυτού της αστικής τάξης και αυτού του προλεταριάτου. Τρίτο δίκαιο ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει η να αυτονομηθεί ακόμα και αν υπάρξει(που δε θα υπάρξει), η θα διαλέξει σύμμαχο την αστική τάξη και το δίκαιο της, η την εργατική τάξη και το δίκαιο της τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Ο μικροαστός υπήρχε στην εξέλιξη της ανθρωπότητας σχεδόν σε όλα τα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα αλλά δεν λέγονταν έτσι, είχε πάντα μεγάλη διαστρωμάτωση και πριν την εμφάνιση των ιδεολογιών, οι θρησκείες και η ιδεαλιστική φιλοσοφία (που είναι και ο πρόγονος των πολιτικών ιδεολογιών όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο της οργάνωσης τους), τον είχαν στο επίκεντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι θεωρίες συνωμοσίας εδράζονται είτε στο Βατικανό, είτε στον Ελληνορθόδοξο μεσσιανισμό-σκοταδισμό, που σήμερα δεν παίζουν παρά μόνο μουσειακό ρόλο όπως και ο Μουσουλμανισμός, αλλά και ο ιουδαϊσμός ακόμα και σήμερα απευθύνονται κυρίως για να μην πούμε μόνο σε αυτόν.

Φυσικά και οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικές δυνάμεις που τον έχουν ως επίκεντρο αυτόν ακόμα και σήμερα που έχει αρχίσει η βίαιη εξαφάνιση-προλεταριοποίηση τους και το ξερίζωμα τους από το ίδιο το σύστημα, συνεχίζουν να τον αποθεώνουν κοροϊδεύοντας τον στην κυριολεξία βάζοντας και παρουσιάζοντας με χυδαίο και ευκαιριακό τρόπο αταξικά χαρακτηριστικά και μυθεύματα στην πιο ταξική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος της γενικευμένης σύγχυσης σε πολιτικό επίπεδο σε ολόκληρη την Ν. Ευρώπη όπου εκεί οι μικρομεσαίοι υπάρχουν μαζικότερα απ΄ οπουδήποτε αλλού.

Η λεγόμενη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού είναι μια δύσκολη παρτίδα σκάκι μιας και η ολοκλήρωση της δικτατορίας των μονοπωλίων και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα ενισχύσει το προλεταριάτο σε τέτοιο βαθμό που μόνο ο μεγάλος σκηνοθέτης ο πόλεμος κατά Λένιν μπορεί η να το φέρει στο προσκήνιο μια ώρα γρηγορότερα, η να το επιβραδύνει κατά πολύ την επέλαση του μαζί με τις εξελίξεις, αναγκάζοντας τους αντίπαλους εργάτες και τους αστούς να συμμαχήσουν ξανά εναντίων αυτών που δεν έχουν καμία αγάπη για την παραγωγική διαδικασία και θα είναι τα υπολείμματα μεσαίων στρωμάτων που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θέλει να αγκαλιάσει μαζί με τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ.

Το αγαπημένο σύστημα των μικροαστικών στρωμάτων.

Το σύστημα που θα επιλέξουν οι μικροαστοί είναι οι ΜΚΟ...

Ο καπιταλισμός δεν είναι το αγαπημένο σύστημα του μικροαστού, αλλά ο σοσιαλισμός που κατευθύνεται προς τον κομμουνισμό του είναι μισητός. Ο μικροαστός θέλει ησυχία και μάλιστα νεκροταφείου για να κάνει τις δουλειές του. Πιστεύει στη δύναμη της δουλειάς του που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη δύναμη της εφαρμογής της μοναδικής σκέψης του χωρίς καμία συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία.

Θεωρεί τον εαυτό του ανάλογο του Χέγκελ που φυσικά δε γνωρίζει, ούτε αναγνωρίζει και αρέσκεται στην επίδειξη του εγώ του με κάθε τρόπο, ενώ πιστεύει πως για όλα τα δεινά που διέπονται πάνω του φταίνε σχεδόν όλοι λες και το “διαίρει και βασίλευε” δημιουργήθηκε γι' αυτόν. Πλην αυτού όλοι οι υπόλοιποι είναι εχθροί, οι γείτονες, οι φίλοι, η δίπλα πόλη, το παραδίπλα χωρίο, οι Εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι συνδικαλιστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μίζες, το κακό κράτος που είναι κακό λόγω της διαχείρισης του και πάνω απ΄ όλα οι κακοί κομμουνιστές που θα του πάρουν το σπίτι...

Φυσικά προ καπιταλιστικής κρίσης όλη η προσπάθεια του μηχανισμού της κυρίαρχης ιδεολογίας ήταν να τον αποθεώσει εξαγοράζοντας τον ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως εξαγοράζοντας τη συνείδηση του.

Η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα που αφορά μόνο τα μονοπώλια και την αστική τάξη σε κάθε χώρα ξεχωριστά, σε αυτή τη φάση του καπιταλισμού στο κεφάλι του μέσα είναι φτιαγμένη γι αυτόν. Πιστεύει πως με μια καλή διαχείριση και με όρους της “υγιούς επιχειρηματικότητας” που κατ' αυτόν πρέπει να επιβληθεί “εδώ και τώρα” και λόγω της μικροαστικής ανυπομονησίας όποιος του το τάξει θα τον αποθεώσει. Με τέτοιου είδους συνθήματα θεωρεί πως θα μπορέσει όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του, όχι μόνο να κερδίσει αλλά και να διακριθεί σαν ένας γνήσιος διακεκριμένος επαγγελματίας. Η αφέλεια του είναι μοναδική και αντιφατική, ενώ πιστεύει πως ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον του, ταυτόχρονα μπορούμε να γυρίσουμε η στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, η στη χειρότερη περίπτωση σε ένα 1985 που οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές λόγω της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης στη διεθνή σκηνή και όλα ήταν καλά. Τώρα στη θέση της ΕΣΣΔ κάνει μια άσχετη αναγωγή βάζοντας στη θέση της την ανεπτυγμένη Καπιταλιστική Ρωσία (που είναι και ορθόδοξη), βοηθώντας το ομόδοξο Ελληνικό καπιταλισμό, με μόνο κριτήριο τη θρησκεία, λες και ο Ρώσος κεφαλαιούχος σκέφτεται την αγία τριάδα και όχι την κερδοφορία του.

Σε όλα τα παραπάνω είναι ξεκάθαρος, ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός είναι καλός αλλά όχι για τη χώρα μας μιας και θα μας αποστερήσει τη δυνατότητα να έχουμε “το μαγαζάκι” μας, λες και θα μπορέσει να το διατηρήσει κανείς “μαγαζάκι” στην φάση ολοκλήρωσης του ΚΜΚ, αλλά “στη Ρωσία είναι καλά”, σου λέει ευχόμενος και πιστεύοντας πως η ΕΣΣΔ θα αναγεννηθεί σαν Ρώσικη Αυτοκρατορία και θα μας σώσει από τον “κακό” Αμερικανό και Ευρωπαίο που φυσικά τους θέλει και αυτούς, γιατί όσο υπάρχουν και αυτοί, η ανταγωνιστικότητα τους τον ενδυναμώνει και εκείνο, η βλακεία και η πονηριά πάνε πακέτο μια ζωή!!!

Ο μικροαστός έχει τις ρίζες του ως ενδιάμεση τάξη σε προηγούμενα στάδια της ανθρωπότητας γι' αυτό και οι γενικεύσεις και η συνωμοσιολογία ταυτόχρονα με την παραπολιτική σκέψη κατευθύνονται-κατευθύνεται και απευθύνονται-απευθύνεται εξολοκλήρου σε αυτόν. Ή σχέση του με το εμπόριο και τις μικροκατασκευές(σιδεράς, ξυλουργός, τεχνίτης, μάστορας), ακόμα και με την “αυτόνομη” χρήση καλλιεργούμενης γης, η κτηνοτρόφος, όπου οι αριστοκράτες-φεουδάρχες αδυνατούσαν λόγω γεωγραφικής δυσκαμψίας και απόστασης από το κέντρο του φέουδου, η της αυτοκρατορίας του έδιναν μια “ελευθερία”, με αντάλλαγμα ένα “χαράτσι” για το οποίο μιλάει ακόμα και σήμερα.

Ακόμα και ο μισθοφόρος στρατιωτικός, ο κληρικός, ο διανοητής, αλλά και ο καλλιτέχνης σε προηγούμενα εκμεταλλευτικά στάδια της ανθρωπότητας είχαν τέτοια χαρακτηριστικά, γι αυτό ακόμα και σήμερα σπανίζουν από αυτούς τους χώρους οι δυνάμεις που που μπορούν να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη, ωστόσο όταν βρεθούν είναι φωτεινά παραδείγματα.

Ακόμα και αυτά τα φωτεινά κατά τα άλλα παραδείγματα όταν δεν αναπτύξουν συνειδητά την ταξική φύση του εργατικού λαϊκού κινήματος, θα μείνουν πίσω και θα αναλωθούν σε ζητήματα προσανατολισμού δηλαδή ιδιοσυγκρασίας, αναμασώντας το δεξιός, αριστερός, κεντρώος κλπ.

Ο εν ειρήνη αναπαυμένος μικροαστός περιμένει πάντα το Θεό, η το Superman μπας και του λύσουν τα ζητήματα και γι αυτό όταν μια θρησκεία, μια ομάδα, ένας υπερήρωας δεν του ταιριάζει πια, τα αλλάζει με την ευκολία που αλλάζει τα πουκάμισα του, ακόμα και τα ζώδια του είναι αρκετά εφόσον έχουν “θετική” επενέργεια πάνω στο εγώ τους(που είναι πάνω απ΄ όλα).

Mα πιστεύει κανείς σοβαρά και με ειλικρίνεια πως μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε το ανθρώπινο & ανθρωπιστικό στον καπιταλισμό και πως μεικτό κράτος, λαϊκός Καπιταλισμός και σοσιαλδημοκράτες μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με την ¨ανταγωνιστικότητα¨ που ο αφελής πιστεύει σε αυτήν.

Ο σημερινός τρόπος παραγωγής.

Ο σημερινός τρόπος παράγωγης έχει και την αντανάκλαση του στο εποικοδόμημα και τις αδυναμίες που αυτός πρεσβεύει σε αυτήν τώρα που αλλάζουν όλα στην παραγωγική διαδικασία και ο καπιταλισμός θέλει να αποτινάξει από πάνω του τους αδύναμους κρίκους και ταυτόχρονα βαρίδια.

Θέλει να κάνει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου πιο γρήγορη και άμεση, γι αυτό και η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του σημαίνει και χτύπημα στα μικροαστικά στρώματα, που

κάποτε επί δουλοκτησίας και φεουδαρχίας ήταν μεσαία τάξη, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχει κανένα μέλλον.

Ο εν λόγω δεν μπορεί να είναι πρωτοπόρος σε μια άλλου νέου τύπου κοινωνικής οργάνωσης χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί έχει μάθει σε προηγούμενες φάσεις του καπιταλισμού να κερδοφορεί και να αναπτύσσει σε μηδενικό χρόνο τόσο το το μίσος όσο και η αγάπη για το διπλανό του.

Χωρίς να τον αφορά η αταξική κοινωνία την οποία μισεί γιατί θα περάσει από τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά και με τη μικροαστική ανυπομονησία που τον διέπει όποιος του την τάξει σήμερα(πράγμα ανέφικτο), μέσα στον καπιταλισμό θα είναι και ο ήρωας του.

Συνήθως και με βάση τις αισθήσεις του (που αποθεώνει και του τις έχουν κατά το παρελθόν αποθεώσει), αυτόν που θα αποθεώσει και την μικροαστική του ανυπομονησία.

Ανάμεσα στο σημερινό τρόπο παραγωγής που εμπεριέχει τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής (που αμφισβητείται σοβαρά απ΄ αυτόν και στη βάση και στο εποικοδόμημα), τα υπολείμματα του προμονοπωλιακού και τα σπέρματα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αρχικά θα διαλέξει με βάση τις αισθήσεις(ως εμπειριοκριτικιστής) τα υπολείμματα που πολιτικά εκφράζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ. Αυγή, κλπ, που όμως και λόγω συνθηκών στην πορεία θα τα εγκαταλείψει.

Επίλογος

Η εργατική τάξη δεν πρέπει ούτε να δαιμονοποιήσει, ούτε να αποθεώσει τα μικροαστικά κυρίως φτωχά στρώματα της πόλης και του χωριού, χωρίς όμως ποτέ να συνεργαστεί με τους πρώην πολιτικούς τους συμμάχους και εκφραστές.

Ούτε σήμερα ούτε και αύριο αυτά θα γίνουν άμεσοι σύμμαχοι και δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να περιμένει κάποιος σε αυτή τη φάση να συμπράξουν μαζί με την εργατική τάξη πριν αρχίσει η άμεση συμπίεση προς τα κάτω, δηλαδή μόνο όταν θα σκληρύνουν οι καταστάσεις.

Θα υπάρξουν και μεσαία στρώματα που θα αρνηθούν την κατάργηση τους και θα συνεχίζουν να αντιπαρατίθενται στην εργατική τάξη και την εξουσία της που αργά η γρήγορα θα έρθει, ζητώντας και πάλι πεδίο κερδοφορίας, πριν όμως φτάσουμε εκεί η αστική τάξη και τα μονοπώλια θα τα αποδομούν με την συνενοχή της εργατικής τάξης και των πρώην φτωχών μεσαίων στρωμάτων που θα καθοδηγηθούν από τους εργάτες.

Στο σοσιαλισμό η ταξική πάλη δεν τελειώνει και γι΄ αυτό οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί στην πόλη δεν θα έχουν κανενός είδους περιεχόμενο γι αυτό και η προλεταριοποίηση θα γίνει απ΄ τον καπιταλισμό είτε με πόλεμο, είτε χωρίς.

Άμεσες λύσεις δεν υπάρχουν τώρα και ο μοναδικός δρόμος είναι οι αγώνες στους τόπους δουλειάς έτσι ώστε οι εργάτες να διαπαιδαγωγηθούν στην ταξική πάλη “παντός καιρού” που ακόμα και όταν δώσει(απίθανο τώρα) κάποιες νίκες, η επαγρύπνηση πρέπει να είναι συνεχόμενη και ο μόνιμος στόχος να είναι ο σοσιαλισμός.

Σήμερα ο ρόλος της απεργίας έχει κυρίως διαπαιδαγωγητικό ρόλο προετοιμάζει την επόμενη φάση και γι αυτό θα έχει πάντα αποτέλεσμα, άσχετα αν οι ταξικοί αντίπαλοι την ονομάζουν “επαναστατική γυμναστική” που εμείς προσωπικά και ως αθλητές θεωρούμε χρήσιμη, αν όχι απαραίτητη, εφόσον γνωρίζουμε πως οι χιλιάδες ώρες προπόνησης, αποτινάσσουν τις αδυναμίες, βγάζουν συμπεράσματα και φέρνουν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα στον αγωνιστικό χώρο την κατάλληλη στιγμή.