Στόχος η ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη.

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο(φοροκαταιγίδα)αποτελεί την κορωνίδα τις επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου όχι ως φορολογική τακτική και στρατηγική μέσω αυτής η της επόμενης κυβέρνησης, αλλά ως Δούρειο ίππο που ο στόχος της θα έχει δυαδικό χτύπημα, αφενός μεν στις εργασιακές σχέσεις και αφετέρου δε στο τρόπο διαχείρισης του κοινωνικού αυτοματισμού. 

 Η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών κάνει αδύναμο και έκθετο το κεφάλαιο στον επόμενο κύκλο παραγωγής δηλαδή κερδοφορίας και η κάθε αστική κυβέρνηση(το πολιτικό προσωπικό της δηλαδή), σε αυτή τη φάση ανάπτυξης του ΚΜΚ αναζητά τρόπους που θα την βοηθήσουν να τρέξει την επόμενη γραμμή της παραγωγής δηλαδή της κερδοφορίας. Το φορολογικό νομοσχέδιο παρότι μοιάζει ως κάτι τέτοιο τελικά δεν είναι μόνο αυτό και το κεφάλαιο λόγω των αντιθέσεων και αντιφάσεων του ξέρει ότι έτσι προδίδει τις αδυναμίες του και είναι έκθετο από τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις που δρουν στο λαϊκό μέτωπο. Όμως οι αδυναμίες του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού είναι συνδεδεμένες και με το μεταξύ τους ανταγωνισμό και προωθούν τη λογική του μαστιγίου και του καρότου για να τις κρύψουν κάτω απ' το χαλάκι. Πάνω σε αυτές τις αδυναμίες και με όχημα αυτές γίνονται τα σοβαρά ρήγματα της πολιτικής και οικονομικής τακτικής που μπορεί να φέρουν προσωρινά αποτελέσματα που στην πορεία θα αναπτύξουν συνειδήσεις ώριμες και ταξικά προσανατολισμένες. Σήμερα δε φτάνει να σταματήσει κανείς τα νέα μέτρα αλλά να βάλει τα θεμέλια για την λαϊκή εξουσία και κάθε χτύπημα να γίνεται πάνω στις πληγές του ίδιου του συστήματος στους τόπους δουλειάς.

Η τακτική της κυβέρνησης στην παρούσα φάση είναι να αφήνει να διαρρέουν πληροφορίες για την τάχα μου δήθεν ανελέητη και “ανάλγητη” επίθεση από πλευράς της έναντι των φορολογουμένων και κυρίως τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους συνταξιούχους και στους αδύναμους κρίκους της ανταγωνιστικότητας όπως τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ταυτόχρονα θα αφήνει να διαρρέουν πληροφορίες για τάχα μου δήθεν προαιρετική πληρωμή των χαρατσιών και των νέων φόρων με βάση το νέο αφορολόγητο, χωρίς καμία άρση των εκβιασμών από πλευράς της πάνω στο περιουσιολόγιο των απείθαρχων, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή.

Απ΄τη μια θα φανεί πιο μαλακή και απ΄την άλλη πιο σκληρή, η λογική του μαστιγίου και του καρότου σ' όλο της το μεγαλείο. 

Δεν θα άρει τίποτα και θα το επιβάλει μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο και γι αυτήν και για τους δανειστές(που είναι κυρίως τα μονοπώλια) και για την αστική τάξη με όλες τις αντιθέσεις που έχουν και οι δυο παραπάνω μέχρι να καταστραφούν κεφάλαια προϊόντα και υπηρεσίες που δεν παράγουν νέες αξίες και νέες κερδοφορίες ικανές για την πραγματοποίηση νέου κύκλου παραγωγής και αν είναι του ανταγωνιστή ακόμα καλύτερα.

Οι αδυναμίες του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερες, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του δεν μπορούν να φτιασιδωθούν σε αυτή την καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Όποιος προλάβει να καταστρέψει όσα κεφάλαια μπορεί αναίμακτα για αυτόν από τους ανταγωνιστές του χωρίς όμως να τους εξαφανίσει έχει καλώς, αλλιώς θα έχουμε παράταση στο πρόβλημα και μάλιστα χωρίς καμία προοπτική.

Σε αυτή τη φάση οι αδύναμοι κρίκοι που καθυστερούν την ολοκλήρωση της κερδοφορίας θα χτυπηθούν ανελέητα και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα μεσαία στρώματα που θα προλεταριοποιηθούν η θα εξαθλιωθούν βιαίως και τάχιστα. 

Φαινομενικά και ίσως πρακτικά να χτυπηθούν από το φορολογικό νομοσχέδιο, ωστόσο η αδυναμία αγοράς της επόμενης γραμμής της παραγωγής η των αποθηκευμένων προϊόντων θα είναι αναγκαστικά μόνο μετρητής και αυτό θα τους καταστήσει ανενεργούς με άθικτο όμως το περιουσιολόγιο τους που σήμερα τους έχουν κάνει να πιστεύουν πως θα το χάσουν για να αποκτήσουν ακόμη περισσότερο συντηρητικά αντανακλαστικά.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του θέλουν να επιβάλλουν μια τέτοια πολιτική τρομοκρατίας και κοινωνικού αυτοματισμού στη βάση της εθελοντικής πληρωμής φόρων και χαρατσιών σε αυτούς που πληρώνουν για να μη χάσουν την εμπράγματη περιουσία τους, (άσχετα να έχουν η δεν έχουν) και αυτούς που δεν θα πληρώνουν συνειδητά. Παρότι θέλουν να επιβάλλουν αυτή την κατατρομοκράτηση στους “φιλήσυχους” πολίτες, ξέρουν ότι δεν θα αποκομίσουν για τους προϊσταμένους τους(αστική τάξη και μονοπώλια) τα προσδοκώμενα. 

Δεν θα πειράξουν καμία περιουσία που έχει αποπληρωθεί, είτε πληρώσει τα χαράτσια και τους φόρους είτε όχι, όχι για λόγους εκλογικής πελατείας, αλλά κυρίως γιατί θα είναι ένα ακόμα αβάσταχτο βαρίδι και για το κράτος και για τα υπερυσσωρευμένα κέρδη της άρχουσας τάξης και των μονοπωλίων στον επερχόμενο κύκλο αναπαραγωγής της κερδοφορίας.

Αυτή η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όσους έχουν κάνει το λαϊκισμό δεύτερη φύση και μιλούν με όρους Χρυσής Αυγής και Ανεξαρτήτων Ελλήνων, περί ανεξάρτητης χώρας κοκ, (που ούτε για εκθέσεις ιδεών της πρώτης δημοτικού δεν κάνουν), καθώς και στην έπαρση του ΣΥΡΙΖΑ που περιμένει (χωρίς καμία διάθεση άρνησης σε αυτή την πολιτική) να κυβερνήσει. Αντικειμενικά δε χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο και άλλα λιμνάζοντα άχρηστα γι αυτήν κεφάλαια και άλλα ντουβάρια που θα κάθονται χωρίς να ενισχύουν την νέα γραμμή κερδοφορίας!

Ο στόχος και ο σκοπός είναι να προετοιμαστούν οι συνθήκες για μισθούς Ινδίας και Κίνας όχι στην επόμενη αλλά στη μεθεπόμενη φάση της κυκλοφορίας φτηνού προϊόντος που θα συμψηφίσει έστω και αναιμικά την παραγωγή με νέα κερδοφορία, ενώ προηγουμένως θα έχουν καταστραφεί λιμνάζοντα κεφάλαια, προϊόντα και υπηρεσίες. Αυτή τη χρονική περίοδο που ζούμε τώρα λογίζεται γι α το κεφάλαιο ως μεταβατική και το φορολογικό νομοσχέδιο είναι όπλο στη φαρέτρα της κυβέρνησης και του ίδιου του μεγάλου κεφαλαίου και για την επόμενη και για τη μεθεπόμενη φάση αναπαραγωγής της κερδοφορίας του.

Επιστροφή στο 2009 όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά και οι όποιες οπισθοχωρήσεις και αν γίνουν θα έχουν ως στόχο την επιβολή της πιο φτηνής εργατικής δύναμης που είδε από καταβολής καπιταλισμού το εν λόγω σύστημα στην καρδιά του την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, την ΕΕ και την Ευρωζώνη με όποιο τρόπο και αν υπάρξει αυτή έως το 2020, εφόσον οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί ανταγωνισμοί της το επιτρέψουν.
Η μόνη επιστροφή που μπορεί να γίνει είναι η επιστροφή στα "εθνικά νομίσματα" που είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος προσωρινής αποφυγής των έστω και "μη οργανωμένων" και μη ταξικών(λέμε εμείς από άποψη προσανατολισμού) κοινωνικών εκρήξεων για την παραπέρα και με γεωμετρική πρόοδο έκπτωση της τιμής της εργατικής δύναμης. 
Η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία παρά τις τρομακτικές τους αντιθέσεις μιας και είναι οι βιομηχανικοί πυλώνες της ΕΕ, θα μπουν προσωρινά στο στέγαστρο της Γερμανικής αστικής τάξης και των μονοπωλιακών της ομίλων μέχρι να διαρθρωθεί το νέο διαμετακομιστικό μοντέλο για το οποίο προορίζονται οι μεσογειακές χώρες, δηλαδή κομμάτι και της Γαλλίας και της Ιταλίας. Αυτή η μετάβαση συν το γεγονός ότι το ευρώ τις έφερε σε υποδιέστερη θέση σε σχέση με τους Γερμανικούς βιομηχανικούς ομίλους αλλά από αυτή αρχίζουν και βγαίνουν σιγά σιγά μειώνοντας τη βιομηχανική παραγωγή δια της συρρίκνωσης της ευελπιστούν σε μελλοντική μεγέθυνση της, με τις χώρες του νότου εκτός Ευρώ, αλλά το βιομηχανικό τους βορρά αρχικά εντός στοχεύουν να παρασύρουν τη Γερμανική αστική τάξη και τα μονοπώλια τους σε βάθος χρόνου στην επιστροφή στα εθνικά νομίσματα για να μειωθεί η αξία και η τιμή της εργατικής δύναμης. Να δείτε πως τα σενάρια θα αρχίσουν από κάτι "σοφούς" στα τέλη του 2013, δηλαδή στην ώρα τους μιλώντας για το τρίο που πρέπει να φύγει εκτός Ευρώ(Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), ανοίγοντας ξανά την ατζέντα για τα 50 Ευρώ μισθό το μήνα.

Αυτοί λοιπόν οι ανταγωνισμοί θα επιβάλλουν αργά η γρήγορα τα 50 με 70 ευρώ το μήνα μισθούς από τα 400 που σήμερα είναι ο στόχος και αυτό θα επιτευχθεί με το μαστίγιο και το καρότο, από τις ελεγχόμενες και μη χρεοκοπίες και τους περιφερειακούς πολέμου που ήδη προετοιμάζονται και η πολιτική αυτή με αυτές ακριβώς τις οπισθοχωρήσεις, θα θεωρηθεί η λιγότερο καταστροφική, αφού στην επιφάνεια υπάρχει και ο λαγός απ' το καπέλο που ονομάζεται η θεωρία των δυο άκρων.

Σκαλοπάτια και άλλα τέτοια μυθεύματα δεν μπορούν να υπάρξουν ως στάδιο εξάλλου δεν υπήρξαν ποτέ. Ιστορική φάση όσο υπήρχε ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να υπάρξει και αυτή ήταν απειροελάχιστη χρονικά, αλλά αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί ξανά, ήδη το ποτάμι έχει κυλήσει αρκετά από τότε.

Επειδή μας κούρασε αρκετά η μουρμούρα ορισμένων(που είναι άλλοθι για να μην κάνουν τίποτα) για τη κρίση και τις ισοτιμίες, μαζί με άλλες ανοησίες και άλλα προϊόντα αυταπατών, με σκαλοπάτια η με άλλα παραμύθια με κακούς λύκους και αδικημένες Κοκκινοσκουφίτσες,τους λέμε το εξής και οι δικές ευθύνες είναι μεγάλες πλέον. Δεν γίνεται αλλιώς η θα είσαι με τον "κλέφτη" η με το "νοικοκύρη"; Αν δεν παλέψεις εσύ για να πάρεις την εξουσία στα χέρια σου, δηλαδή τα μέσα παραγωγής, να φτιάξεις το δικό σου κράτος με τη λαϊκή και κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, διαγράφοντας ταυτόχρονα το χρέος και βγαίνοντας από τη κάθε λυκοσυμμαχία μην περιμένεις σωτήρες κοκ, τέτοιες "μαγικές" λύσεις δεν υπάρχουν πια.
Αν σε κάποιους αρέσει να τρώνε τα ληγμένα που τους χορηγούν οι πολυεθνικές απ΄τα συσσίτια και τα κάθε λογής κοινωνικά παντοπωλεία ας τρέχουν εκεί, αλλά μη μας ζαλίζουν όμως στον έρωτα με μικροαστικού είδους κακομοιριές που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την κοινωνική αλληλεγγύη. Όσοι δε θέλετε τα μέσα παραγωγής πάρτε το ξεροκόμματο και μουρμού, εξάλλου με δική σας ευθύνη θα πεινάτε και το 2013 και το 2023 αν δεν αλλάξετε ρότα και εμείς μαζί με εσάς, αλλά εμείς το παλεύουμε και για σας και για μας έχοντας τη συνείδηση μας καθαρή.

“Kαι μεις τι περιμένουμε ;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν; Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν;
Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια;
Τέτοια περιμένουμε;”
( Μπ. Μπρεχτ)