Αυτό που ζούμε, δεν είναι ούτε για γέλια, ούτε και για κλάματα ασφαλώς, δεν είναι ούτε για τα καρτούν, ούτε για ανέκδοτη ύλη των επιθεωρήσεων, δεν είναι καν μια τραγωδία, γιατί στην τραγωδία, συγκρούονται δύο δίκαια, με το καθένα από αυτά να έχει την δική του οπτική γωνία, ωστόσο στο χέρι μας είναι να οξύνουμε την ταξική πάλη, που ποτέ δεν χάθηκε, αλλά είχε φάσεις μεγάλης όξυνσης και μεγάλης ύφεσης και ήττας από το 1991 και μετά, με τις λογικές της ταξικής συνεργασίας(που είναι μέρος της ιλαροτραγωδίας και της συντονισμένης επιθεσης του κεφαλαίου που ποτέ δεν την άφησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του).
Η Ταξική πάλη, που δεν διαγράφεται με νόμους κανενός Κράτους, όπως επισήμως πέρασε ως τέτοιο(ως νόμο δλδ) στις 24 του Μάη 1976 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φέρνει για συζήτηση στη Βουλή τον περιβόητο «Νόμο 330» περί «εργατικών, οργανώσεων και συνδικαλιστικών» , που είχε επιχειρήσει να διαγράψει ο αλήστου μνήμης υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης.
Η ταξική πάλη είναι ένα δίκαιο από μόνη της, ένα κοινωνικό δίκαιο και λειτουργεί με όρους "Αρχαίας Τραγωδίας".
Όπου το δίκαιο της Αστικής Τάξης συγκρούεται στους χώρους δουλειάς με τους νόμους του αστικού κράτους, που είναι η νομιμοποιήση της κλεμμένης εργασίας(υπεραξίας δλδ, τόσο της σχετικής, όσο και της απόλυτης), ενώ το δίκαιο της Εργατικής τάξης είναι να σταματήσει η "νόμιμη ταξική δικτατορία" της εργασίας στον ιμάντα της παραγωγής και η υπεραξία να πάψει να υπάρχει, ενώ το υπερπροϊόν να γίνει κοινωνικό αγαθό, μέσω κεντρικού σχεδιασμού κλπ.
Σε κάθε ταξική κοινωνία, συγκρούονται δύο δίκαια και σήμερα αυτό είναι έτσι κι αλλιώς ξεκάθαρο, αφού η αστική τάξη, έχει γίνει μέρος μιας σύνθετης οικονομικής εξουσίας, με την κυβέρνηση της, τις πολιτικές της παρατάξεις, ΝΔ, ΣΥΡ,ΠΑΣΟΚ και ότι άλλο προκύψει στο μέλλον και στο watermelon προς χάριν αστεϊσμού.
Παρότι ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, δεν είχαμε μια τόσο σταθερή διακυβέρνηση, η αστική τάξη αντιγράφει(για να επιβιώσει ασφαλώς), τα μοντέλα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου, αλλά είναι σε πολλαπλή εξαρτημένη θέση.
Για να θυμηθούμε τον Μέγιστο Λένιν, οι τάξεις διακρίνονται στους παρακάτω 5 άξονες:
1) Από τη θέση που έχουν σ ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής,
2) Από τη σχέση ως προς τα μέσα παραγωγής(ποιος τα κατέχει δλδ)
3) Από το ρόλο τους στην κοινωνική οργανωσης της εργασίας,
4) Πως ιδιοποιούνται τα έσοδα της κοινωνικής εργασίας(στον καπιταλισμό είναι τα κέρδη από την απλήρωτη εργασία και την εκμετάλλευση του μεταβλητού κεφαλαίου)
5) Ποιο είναι το μέγεθος, αυτής της μερίδας των εσόδων.
- Όλα τα παραπάνω είναι μια ενιαία οντότητα και ότι αν ένα από αυτά τα πέντε στοιχεία λείψει, δεν αναδείχνει τουλάχιστον Μαριξιστικά - Λενινιστικά την ουσία της θεωρίας της ταξικής πάλης, από την άποψη τι καθορίζει μια τάξη.
Γι αυτό ακριβώς το λόγο η Ελληνική Αστική τάξη είναι σε πολλαπλή εξάρτηση και σε ενδιάμεση θέση, πάμε παρακάτω τώρα.
Ο νόμος πλέον, αυτός του Γεωργιάδη, δεν είναι μια ιλαροτραγωδία, είναι μέρος του δικαίου της αστικής τάξης που βλέπει το ικανό ποσοστό κέρδοφορίας να εξαϋλώνεται και οι συγχωνεύσεις δεν φτάνουν.
Ο νόμος πλέον, αυτός του Γεωργιάδη, δεν είναι για χαβαλέ, ούτε για τρολάρισμα από τους Ζαίους στο Χ(πρώην τουϊτερ, του Έλον).
Ο νόμος πλέον, αυτός του Γεωργιάδη, είναι και μετά τις εκλογές του Καλοκαιριού του 2023 πανίσχυρος και μόνο το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί να τον σταματήσει, κάθε άλλου είδους κίνημα, χωρίς ταξικό προσανατολισμό, που είναι μέρος της ιλαροτραγωδίας που πετάει την μπάλα στην εξέδρα και επιβεβαιώνει την τάση για την εφαρμογή του με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν υπάρχει κανένα άλλο κίνημα που μπορεί να συγκρουστεί με το δίκαιο της Αστικής τάξης, τελεία και παύλα.
Ο νόμος πλέον, αυτός του Γεωργιάδη, είναι η συγκροτημένη επίθεση που το κεφάλαιο έχει προετοιμάσει από τις ίδιες τις Βρυξέλλες στην καταστατική τους πράξη, στη συνθήκη του Μαάστριχ και στις 4 ελευθερίες του Κεφαλαίου(κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εγρατικού δυναμικού), είναι ο λεγόμενος πολιτισμός του διεθνοποιημένου κεφαλαίου και δεν έχει ουδέ μια σχέση με τον προλεταριακό διεθνισμό που είναι πριν απ΄όλα ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌΣ. Απλά τώρα που ο ΣΥΡ τα έκανε όλα ¨καφέ και ζάχαρη" στο μίξερ της ταξικής πάλης, πηγαίνοντας το κίνημα 30 χρόνια πίσω, βάζοντας σε πρώτη φάση τον πήχη χαμηλά και σε δεύτερη φάση βάζοντας υποθήκη στο Υπερταμείο του συντοπίτη μας κ. Σταθάκη, όλη τη χώρα.
Ο νόμος πλέον Γεωργιάδη, όσο κι αν η κυβέρνηση είναι σε άλλα επίπεδα της κυβερνητικής της θητείας στα όρια της ιλαροτραγωδίας(όπως την περίπτωση του Ο.Α.Κ.Α, η άλλες περιπτώσεις που ξεπερνούν και την ιλατραγωδία, αυτό είναι και το επίπεδο του ελληνικού τύπου καπιταλισμού που εκσυγχρονίζει από το 1996 και μετά, όχι τη λογική του, αλλά την αποτελεσματικότητα του), είναι η επιτομή της λογικής που έχουν όλοι από την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, όλο τον "εθνικιστικό" συρφετό, εξαρτημένων και ανεξάρτητων παρατάξεων που πίνουν νερό στο όνομα της ταξικής κυριαρχίας του Κεφαλαίου.
Για τους "αφελείς", γιατί τέτοιοι είναι, τόσο ο κοσμοπολιστικός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος, όσο και ο εθνικιστικός, είναι προεκτάσεις της αναγκαιότητας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Ο Κοσμοπολιστισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΌΣ της εργατικής τάξης, όπως και ο Εθνικισμός, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ της εργατικής τάξης, και όποιος τα μπερδεύει αυτά θα πνιγεί στο κουτάλι με τους χυμούς, από τη λωτοφάγων.
Ο Κοσμοπολιστισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΤΡΟΠΑΛΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΌΣ της Αστικής Μονοπωλιακής τάξης, όπως και ο Εθνικισμός, ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΣ - ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΩΝ ειδικά του τρίτου και του αναπτυσσόμενου κόσμου, ακόμα-ακόμα και μικρόαναπτυγμένων κρατών-εθνών, όπως το δικό μας και όποιος τα μπερδεύει αυτά θα, πνιγεί στο κουτάλι με τους χυμούς, από τη χώρα των λωτοφάγων.
Ο Ναζισμός(εθνικισμός) και ο Φασισμός(από το φάτσια, δλδ από τις συντεχνίες και όχι από τα συνδικάτα), δεν είναι δημιούργημα μόνο, ούτε της Ρομαντικής Κοινωνιολογίας(Κρικ, Γιούντερ, Ροζενμπεργκ), ούτε μόνο του Μουσολίνι(οι τελευταίοι το πήγαν παραπέρα), αλλά του Αγγλοσαξωνικού Ιμπεριαλισμού, που είναι η ταξική πάλη στο απόγειο της.
Το αστικό πολιτικό σύστημα, θέλει λοιπόν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει και διασφαλίσει το ικανό ποσοστό κερδοφορίας, κάποτε ήταν:
α)Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, (κάρβουνο),
β)Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση(Ηλεκτρισμός),
γ) Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση(ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα), δ) Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση (δλδ η αυτοματοποίηση και η ανταλλαγή δεδομένων στις τεχνολογίες παραγωγής, όπου Περιλαμβάνονται τα κυβερνο-φυσικά συστήματα, το Διαδίκτυο των πραγμάτων).
Σε κάθε φάση ξεχωριστά, είχαμε και την αντίστοιχη ανάπτυξη, η οποία με μια σχετική καθυστέρηση, έρχονταν στη χώρα μας, που αντικειμενικά είναι πίσω ακόμα χρονικά σε αυτά που ήδη πραγματοποιούνται σε κάθε μια από τις τέσσερις φάσεις του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στο ίδιο το βιομηχανικό προτσές, όπως θα έλεγε και ο Καρλ Μαρξ.
Στο Ελλάδα 2.0 του κ. Μητσοτάκη και της παρέας του, το όλον Σημιτικό και ακροδεξιό μπλοκ, που κάποτε από το 1996 μέχρι το 2004 και από το 2009, μέχρι σήμερα, είναι μια ομάδα με άλλη ούγια, άλλους παίκτες που υπηρετεί και θα υπηρετεί γιατί παρά τις ομοιότητες ανάμεσα σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κλπ, υπάρχουν ομοιότητες στον στρατηγικό στόχο, ωστόσο υπάρχουν και τεράστιες αποκλήσεις στην τακτική, δλδ στο πως και με ποιον τρόπο θα πάμε στην νέα φάση παραγωγής ικανού ποσοστού κερδοφορίας και ποιοι θα ωφεληθούν περισσότερο, η λιγότερο, είτε με τους παραπάνω που μας έχουν "ζαλίσει στον έρωτα" που λέει και ο σοφός λαός, με τα "φληναφήματα" τόσο της πράσινης ανάπτυξης, της ανεύρεσης φτηνών εργατικών χεριών και κατ' επέκτασιν διεθνοποιήσης της μεταφοράς και μετακίνησης εργατικού δυναμικού με όρους σκλαβίας, όσο και με την στρατιωτικοποίηση της εκμετάλλευσης, που εκεί πρωταγωνιστούν από τους Τροτσκιστές, μέχρι τους ανοιχτούς φασίστες, από τους τάχα μου δήθεν εναλλακτικούς "φασαίους", μέχρι τους οπαδούς του Δωδεκάθεου και της Ορθοδοξίας, με όρους προτεσταντικής ηθικής, κατά του δικού τους Κοινωνιολόγου Μαξ Βέμπερ.
Κλείνοντας ερχόμενοι ξανά στο δια ταύτα, αυτό που ζούμε, δεν είναι ούτε για γέλια, ούτε και για κλάματα ασφαλώς, δεν είναι ούτε για τα καρτούν, ούτε για ανέκδοτη ύλη των επιθεωρήσεων, δεν είναι καν μια τραγωδία, γιατί στην τραγωδία, συγκρούονται δύο δίκαια, με το καθένα από αυτά να έχει την δική του οπτική γωνία κι εδώ έχουμε την επιτομή της ταξικής πάλης, που θα πάρει σάρκα και οστά με ετούτες τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές.
Ευχής έργον, θα ήταν να νικήσουν παντού οι κατά τόπους Πελετίδηδες, αλλά αυτό ξέρουμε πως σε αυτή την φάση δεν είναι εφικτό, αλλά δεν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε.
Και επειδή τα όνειρα μας για να γίνουν πραγματικότητα, πρέπει να θέσουμε όπου μπορούμε τις βάσεις για να βγουν όσο πιο πολλοί Πελετίδηδες παντού σε όλη τη χώρα, σε όλες τις περιφέρειες και σε κάθε Δήμο ξεχωριστά, ακόμα και σε θέση μαχητικής αντιπολίτευσης, κόντρα στους πλειστηριασμούς, αλλά και στο παραμύθι της πράσινης ανάπτυξης, που θέλει και Μπακογιάννηδες και Μπέους, και Σημαντηράκηδες και Αρναουτάκηδες και Δανέλληδες και Εθνικιστικά αποστήματα, από την άλλη πλευρά, που όλοι μαζί ανήκουν, τόσο στη "σωστή πλευρά της ιστορίας" και του ταξικού δικαίου, όσο και στην σωστή πλευρά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους με την Λαϊκή Συσπείρωση και τα γαρύφαλλα στις κάλπες παντού σε όλη τη χώρα και σε κάθε Δήμο ξεχωριστά.
Προφανώς και δεν θα άλλαξουμε το σύστημα, αλλά θα θέσουμε τις βάσεις για ένα λαϊκό εργατικό κίνημα που θα περάσει στην αντεπίθεση και θα δημιούργήσει τόσο όρους και προϋποθέσεις για την υπερίσχυση του δικού μας του εργατικού λαϊκού δικαίου, όσο και την ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων με όρους ταξικού κινήματος που θα μασάει σίδερα.
Γιάννης Κοτσώνης
Αυτοαπασχολούμενος Προγραμματιστής Η/Υ, Τεχνικός Δικτύων, Κατασκευαστής Ιστότοπων, Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνικός Παραγωγός, Συγγραφέας
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
Στην Δημοτική Ενότητα Χανίων
Παλαιό Δήμο Χανίων με τη Λαϊκή Συσπείρωση,
με επικεφαλής τον Μπάμπη Λουτσέτη