Αυτή η παράνομη διάλυση και η ανατροπή του σοσιαλισμού απ΄τα πάνω προς τα κάτω(όχι μόνο από τον Μ. Γκορμπατσόφ, αλλά και τις συντεταγμένες γύρω από αυτόν ομάδες με πρώτη και καλύτερη τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας), έφερε τη λεγόμενη Καπιταλιστική παλινόρθωση.
Αυτή διασυνδέονταν με τη ληστρική Λογική, που στον παρονομαστή της έλεγε, πως όλος αυτός ο πλούτος που είχε δημιουργηθεί στον εικοστό αιώνα από τον σοβιετικό λαό, θα περνούσε από τα χέρια του, σε μια δράκα πρώην "κόκκινων" διευθυντών που αποδείχτηκαν "λευκοί", που το αρχικό ελατήριο της ήταν, η μετατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου, σε παλαϊκό κράτος, ήδη από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και που σταδιακά έβαζε από την κλειδαρότρυπα όλα εκείνα τα στοιχεία που κιονορτοποιούσαν αργά αλλά σταθερά τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και φυσικά το νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα, μετατρέποντας τις χώρες αυτές σε πεδίο αποθέωσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ένα εποικοδόμημα, που στα μέσα της δεκαετίας του 1980, φαινομενικά έδειχνε να μετράει αρνητικούς(ξένους ως προς το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής) δείκτες, που αντικειμενικά δεν είχαν την παραμικρή σχέση με αυτόν.
Ο πρώτος και τελευταίος Πρόεδρος της ΕΣΣΔ, στο 28ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, με πραξικοπηματικό τρόπο ως σταθερός οπαδός του σοσιαλδημοκρατικού Μπουχαρισμού, έβαλε στο περιθώριο ιστορικά στελέχη του ΚΚΣΕ που διέβλεπαν το τι μέλλει γενέσθαι και ήταν αντιτιθέμενα με την πολιτική της Γκλασνόστ, όπως τον Γιεγκόρ Λιγκατσόφ, κάτι που είχε ξεκινήσει ήδη από το 27ο Συνέδριο, βάζοντας τα ουσιαστικά σε πολιτικό περιορισμό.
Αυτά για την ιστορία, αλλά για να γίνουν κατανοητά τα παραπάνω, θα συμπληρώσουμε ορισμένα ζητήματα παρακάτω.
Στο 27ο Συνέδριο άρχισαν να διαφαίνονταν θέσεις που ουσιαστικά χτύπαγαν στη ρίζα τους τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, θέσεις που αμφισβητούσαν ανοιχτά το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό και το χαρακτήρα του Κόμματος Νέου Τύπου, που είχε καθορίσει ο Λένιν, ενώ στο 28ο Συνέδριο αντεπάναστατικά μέλη εισχωρούσαν μαζικά στο Κόμμα και αναρριχόταν στην ΚΕ, όπου δρούσαν ανοιχτά και επίσημα ως ομάδες επαναφέροντας το Κόμμα στην προεπαναστατική περίοδο, μόνο που αυτή τη φορά, οι Προεδρικοί είχαν καταφέρει να βάλουν στο περιθώριο τον ίδιο τον προσανατολισμό του Κόμματος.
Ας κάνουμε όμως τα πράγματα πενταροδεκάρες για να μπορέσουμε να ιχνιλατήσουμε πάνω στην αρχιτεκτονική του ΚΚΣΕ και πως αυτή κόπηκε στα δύο με τις ενέργειες της ομάδας των Προεδρικών και των σημερινών Προεδρικών, οι Σιλοβίκοι που από κοινού πάλευαν για τη διάλυση του και τη μετατροπή της Σ. Ένωσης σε μια χαλαρή Συνομοσπονδία που οι σχέσεις παραγωγής, θα ήταν μεικτές.
Τελικά γι άλλο πήγαιναν και τους βγήκε ο Γιέλτσιν στην πορεία, που ήταν ο βασικός εκφραστής της εισβολής των πρώην Κόκκινων Διευθυντών στην κατοχή των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κατ΄αποκλειστικότητα στα χέρια τους, πήγαν δηλαδή για μαλί και μέσα σε μια δεκαετία βγήκαν κουρεμένοι.
Τι ήταν το ΚΚΣΕ;
Όπως όλα τα κόμματα νέου τύπου(κι όχι μόνο αυτά βέβαια), ήταν η ανώτατη μορφή έκφρασης και οργάνωσης της κοινωνικής τάξης που εκπροσωπούσαν(ως πρωτοπορία), με σκοπό την ταξική της κυριαρχία, τόσο στην κατάληψη της εξουσίας, όσο και της διατήρησης της, στα πλαίσια της ταξικής πάλης, μέχρι την κατάργηση της και η οποία χωρίζονταν στα εξής τρία πεδία δράσης, α) της ιδεολογίας, β) της οργάνωσης πάλης και γ) της οικονομικής & πολιτικής αυτοτέλειας.
Το πρώτο πεδίο αναδείχνει την ιδεολογική και την ταξική προέλευση και φύση του κόμματος.
Το δεύτερο πεδίο την κομματικότητα, τις αρχές(πρόγραμμα, καταστατικό, προγραμματικά και στρατηγικά συνέδρια), τις μορφές πάλης (συνδικαλιστική, ταξική, εδαφική πολιτική)και τους στόχους πάλης(διασύνδεση τακτικής, στρατηγικής και εξειδίκευση της στα κύτταρα του τις εδαφικές και κλαδικές οργανώσεις), καθώς και την αρχιτεκτονικής της αρχής λειτουργίας τους, που για ένα ΚΚ, είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.
Το τρίτο ως πιο βασικό, αποτελεί τη διασύνδεση των δύο πρώτων πεδίων στην οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια της δράσης του.
Σε όλα τα παραπάνω το ΚΚΣΕ, άρχισε να μπατάρει και να δίνει όλο και περισσότερα εργαλεία στους πάσης φύσης πολιτικούς και ταξικούς του πλέον αντιπάλους του που παρεισφρέουν μαζικά και ως ξένα σώματα στο εσωτερικό του, με σκοπό να το εκφυλίσουν. Με τον τρόπο αυτό θα μεταφερθεί η πολιτική εξουσία στην νέα ανερχόμενη ελίτ που θα γίνονταν και η νέα αστική τάξη της χώρας. Φυσικά δε μιλάμε για καμία επερχόμενη αποκέντρωση, αλλά για μια κατά συρροή και κατ΄ εξακολούθηση παραπέρα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, τόσο της πολιτικής, όσο και της οικονομικής εξουσίας, στο κέντρο και φυσικά στους εκάστοτε ανά τις δεκαπέντε πρώην δημοκρατίες τοπάρχες του, που κι αυτοί δημιουργούν τον ανάλογο μηχανισμό στα υφιστάμενα σε αυτούς στελέχη των "ανεξαρτήτων" κρατών μιας εικονικά χαλαρής κοινοπολιτείας.
Μ΄αυτά και μ΄αυτά, το ΚΚΣΕ έπαψε, αργά αλλά σταθερά να χάνει τα επαναστατικά και κομματικά του χαρακτηριστικά, να απομακρύνεται και να "απέχει παρασάγγας" της επίσημης Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας του και να μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια πολυτασική σοσιαλδημοκρατική και φιλελεύθερη παράταξη, που καθόλου δεν κοίταγε στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν, στην εποχή του Μαρτώφ, του Πλεχάνωφ, του Μπογκτάνωφ και των μετέπειτα στελεχών των Μπολσεβίκων με μικροαστικές αντιλήψεις, όπως οι Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ, Μπρονστάιν κλπ.
Από Κόμμα μετατράπηκε σε συμπαράταξη, σε συμμαχία και αντί να παλεύει μέσα από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό μέσω αντιπροσώπων που θα ελέγχονται και θα ανακαλούνται όταν δεν εφαρμόζουν τις αποφάσεις από τα κάτω, τόσο στο Κόμμα, όσο και στο Κράτος, δουλεύοντας για την διάλυση του και την αντικατάσταση του, από φιλελεύθερες και δεξιές πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες. Που αντί για Κεντρικό Σχεδιασμό στην Οικονομία, θα οδηγηθεί με όρους αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης και από κάθε Δημοκρατία με τις Εθνικές της ιδιομορφίες και τα χαρακτηριστικά της, σε κάτι άλλο ξένο. Αυτό που θα λειτουργούσε αυτόνομα και με τις δικές της αποφάσεις στην αυτοδιάθεση μέσα απ΄το κεντρικό όργανό και σχεδιασμένα αμφίδρομα, έρχεται ένα κεντρικό όργανο, με δούρειο ίππο την αποκέντρωση για να γίνει πιο κεντρικό και πιο συγκεντρωτικό από την εποχή των Τσάρων και με τους τοπάρχες άρρηκτα συνδεδεμένους με τις μπίζνες και με το κεντρικό κράτος.
Μετά από τριάντα χρόνια έχουμε την ομάδα των πρώην Σιλοβίκι που όσο κι αν φαινομενικά έχει αδυνατίσει στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, είναι πιο δυνατή από ποτέ άλλοτε, γι αυτό δεν ενδιαφέρεται για την ανασύσταση της πρώην ΕΣΣΔ, που θα μπορούσε να γίνει ανά πάσα στιγμή και αν θέλετε, είναι πιο εύκολο από ποτέ άλλοτε.
Τα παραδείγματα της Ουκρανίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, καθώς και των πρώην Βαλτικών χωρών γυροφέρνουν σε ομόκεντρους κύκλους και όλοι όσοι τοπάρχες δεν παίρνουν αυτό που θεωρούν ότι τους αναλογεί φωνάζουν ενάντια στο κεντρικό Κράτος που ακόμα και σήμερα είναι το Κρεμλίνο γι αυτούς, όσο κι αν φαινομενικά έχουν απομακρυνθεί. Πραγματοποιούν το παιχνίδι του γκρινιάρη, του παιδιού που δεν του πήραν σοκολάτα απ΄το περίπτερο και χτυπάει την πόρτα του γείτονα για να το κατορθώσει, δείχνοντας έτσι στους γονείς του ότι "υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές".
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά και φυσικά όλες όσες "πορτοκαλί επαναστάσεις" κι αν έγιναν, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, γι αυτό και η πρεμούρα της ΕΕ των φυγόκεντρων τάσεων, προσπαθεί να επιβάλει έναν νεοναζί στην Ρωσική Ομοσπονδία, τον Ναβάλνι, όμως μάταια, μιας και οι εν υπνώσει και σε λανθάνουσα κατάσταση, ολίγον Βλασοφικοί και πολύ Μαρτοφικοί πατάνε σε δυο βάρκες με σκοπό να έχουν μια χαλαρή συνομοσπονδιακού τύπου ΕΣΣΔ, χωρίς όμως το σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ για να αποκομίζουν κέρδη.
Όλος αυτός ο παραπάνω πρόλογος, που θα είναι μεγαλύτερος από το κυρίως πιάτο και θέμα, πραγματοποιείται για να αναδείξει ότι 30 χρόνια μετά τη διάλυση του σοσιαλισμού, την διάλυση της Σ. ΄Ένωσης και των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε μια σειρά κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες, ανάδειξε αυτό που τώρα άρχισαν να βλέπουν οι ιστορικοί, ότι η ιστορία, ούτε τελείωσε, ούτε φυσικά είναι σε τελική φάση νίκης του Ιμπεριαλισμού, τουναντίον θα λέγαμε.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ, επηρέασε όλο τον κόσμο, κυρίως στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής και αυτό είναι αξίωμα, ήταν μια ξεκάθαρη, ωστόσο όμως προσωρινή ήττα για τους λαούς και σε βάθος περίπου πεντηκονταετίας, ίσως και εβδομνηντακονταετίας, κανείς εξάλλου δεν μπορεί να προβλέψει χρονολογικά του τι μέλλει γενέσθαι, παρά μόνο πολιτικά και οικονομικά.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν σήμανε σε καμία περίπτωση και την αλλαγή της εξωτερικής της πολιτικής της δια της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη διεθνή σκακιέρα ειδικά από το 2005 και έπειτα, κι αυτό έγινε εμφανές κυρίως μετά το 2014 και συνεχίζει ακόμα και σήμερα, όπου το όποιο ΚΚΡΟ είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση, όπως και το από το 1995 μέχρι το 2004, με μεγάλη επιρροή μέσα στην κοινωνία, ακόμα και φυσικά στην απόλυτη πλειοψηφία στο εσωτερικό του Κόμματος της Ενιαίας Ρωσίας.
Το ίδιο σχεδόν συμβαίνει στο μεγάλο κορμό των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, που η διάλυση της απέδειξε το προφανές ότι ο πλανήτης δεν είναι σε καμία περίπτωση Ευρωκεντρικός, τουλάχιστον όχι πια!!!
Οι ιστορικοί περίμεναν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και των ΚΚ στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, ότι θα τελείωναν με τους Κομμουνιστές, ωστόσο αν κοιτάξει τι συμβαίνει στην Ανατολική Ασία που είναι και το μέλλον του Πλανήτη, τα πάντα μοιάζουν κατακκόκινα.
Χώρες όπως η Ινδιά των 1.200.000.000 κατοίκων, το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ, το Μπουτάν, η Μιανμάρ(Βιρμανία), η Ταϊλάνδη, η Καμπότζη, η Μαλαισία, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες ακόμα και η Νότια Κορέα, έχουν ένα ισχυρό εργατικό Κίνημα που μέχρι το 2040 θα έχει δημιουργήσει συνθήκες που οι Ευρωπαίοι Ιμπεριαλιστές, ούτε που θέλουν να το φανταστούν. Προφανώς και δε μιλάμε για το Λάος, το Βιετνάμ, τη Λ.Δ της Κορέας και τη Λ.Δ της Κίνας, όπου τα εργατικά και τα ΚΚ είναι ο βασικός πυρήνας του Κράτους. Στις περιοχές αυτές συντελείται ένα οικονομικό προτσές του οποίου οι δείκτες ανάπτυξης μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα πενταετή προγράμματα της εποχής του Ιωσήφ Στάλιν, στην πρώην ΕΣΣΔ και με πληθυσμούς που ξεπερνούν κατά πολύ τα 4.200.000.000
Με βάση του ότι η Ρωσία και η CSTO, μαζί με τη μισή Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, την Αφρική υποσαχάρια και υπερσαχάρια, καθώς και τη Λατινική Αμερική αρχίζουν να δημιουργούν ένα κεντρικό πυρήνα συμμαχιών με άξονα τις νέες τεχνολογίες, το διάστημα, τις μεταφορές, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες και τα κρυπτονομίσματα, μαζί με την Ανατολική Ασία, δηλαδή την ΛΔ της Κίνας,, αρχίζει να δημιουργεί ρήγματα στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο που κι εκεί βλέπουμε να επανιδρύονται ΚΚ, και σε πολλές περιπτώσεις να έχουν μια δυναμική που θυμίζει άλλες εποχές, χωρίς ωστόσο να υπάρχει σε καμία περίπτωση η ίδια εικόνα και το ίδιο αποτέλεσμα, ωστόσο είναι ένα δείγμα.
Προφανώς τα ΚΚ που ήδη αναδιαμορφώνονται, η ξαναδημιουργούνται, ειδικά στην ΕΕ και στις πρώην σοσιαλιστικές της χώρες, είναι ένα πολύ θετικό δεδομένο. Σίγουρα, δεν είναι αυτά που γνωρίζαμε, η ζημία που έγινε το 1991 θα πάρει χρόνια, μέχρι να ξαναβρούν το δρόμο τους όλα αυτά(που κι αυτό δεν το γνωρίζουμε), ωστόσο αντανακλούν την εποχή που ζούμε που σε μεγάλο βαθμό θυμίζει την περίοδο των αρχών του εικοστού αιώνα και θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό με το επόμενο Συνέδριο του ΚΚ της Κίνας που θα βάλει ως στόχο το "βάθεμα της επανάστασης" με όρους Πολεμικού Κομμουνισμού, προσαρμοσμένου στα Κινεζικά Χαρακτηριστικά καθώς και της εποχής του.
Ξαναγυρίζοντας στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, αυτές σε μεγάλο βαθμό, θα ακολουθήσουν την Ρωσική Ομοσπονδία, σε ότι αυτή επιλέξει και δεν είναι μόνο αυτές, αλλά και οι πρώην Σοσιαλιστικές Χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Μπορεί το μοντέλο που επέλεξε αναγκαστικά από το 2002 και μετά είναι ένα μοντέλο που πατάει σε πολλές βάρκες και να ήταν αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής τάσης της ηγεσίας τους ΚΚΣΕ από ένα διάστημα και μετά, το μέλλον ειδικά με την Κίνα του Σι Τζι Πινγκ στην εμπροσθοφυλακή, θα δημιουργήσει συνθήκες και ρήγματα που θα επηρεάσουν, αρχικά τη Ρωσία και μετά όλες τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και τις πρώην Σοσιαλιστικές Χώρες. Ο Σι βαδίζει απ΄ότι φαίνεται σε μονοπάτια που άρχισε να βαδίζει το 1922 η Σοβιετική Ρωσία, φυσικά με τους όρους της εποχής και τώρα δεν θα είναι ούτε πείραμα, ούτε κάτι που για πρώτη φορά πραγματοποιείται....
Οι ιστορικοί που μιλούσαν για το τέλος της Ιστορίας, σήμερα επαναπροσδιορίζουν τα πράγματα και σε όλα τα "φόρα" τους επισημαίνουν ότι ο 21ος Αιώνας, εκτός από το διάστημα, θα "επιφέρει" για τον Καπιταλισμό, μεγάλα ρήγματα, με πρώτο και καλύτερο την ανασυγκρότηση των ΚΚ, την αναδημιουργία τους και την επέκταση τους από την Ανατολή, παντού σε ολόκληρο τον πλανήτη....
Η εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό έχει ξεκινήσει, με όλα τα μαθηματικά μοντέλα να βγάζουν αποτέλεσμα από το 2071, μέχρι το 2091 αυτή τη μετάβαση, μαθηματικά μοντέλα που μετράνε χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια αγνώστους Χ και παράγουν κρυτπονομίσματα, ως αντάλλαγμα.
Μαθηματικά μοντέλα, άκρως απαραίτητα για να δει το σύστημα τι αντισώματα θα βγάλει, αν τελικά το καταφέρει ποτέ, εξάλλου, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, ζούμε το τέλος τόσο του Καθολικού, όσο και το τέλος του Προτεσταντικού Καπιταλισμού και των μοντέλων ανάπτυξης τους και τα μαθηματικά όταν είναι εργαλείο των ανθρωπιστικών επιστημών και των αποτελεσμάτων που τους ζητούν, δεν κάνουν λάθη!!!
