Η ΕΕ απ΄ότι φαίνεται μάλλον έχει κλείσει τον κύκλο της μάλλον οριστικά και αμετάκλητα, εξάλλου είναι αναγκαιότητα που μέσα από ένα τυχαίο γεγονός(την πανδημία για παράδειγμα), δίνεται η ευκαιρία στους υποψήφιους η και επιλαχόντες για έξοδο από το τούνελ της ΕΕ, να το πραγματοποιήσουν ταχύτατα. Είναι τόσο τρομακτικές οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις ανάμεσα στον ενδοαστικό, ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό εντός ΕΕ, καθώς και εντός των χωρών της, αλλά και σε ταξικό επίπεδο, που ήδη πριν την πανδημία, η πτώση του ΑΕΠ σε κάθε χώρα ξεχωριστά έδειχνε μια τάση μείωσης του πάνω από 30%, μετά το κοινωνικό πλέον φαινόμενο του Κορωνοϊού, η Ιταλία πλέον δεν θα είναι πια η ίδια. Μετά την πανδημία κατά τα φαινόμενα, μάλλον δε θα δύναται να συνεταιρίζεται με μια Γαλλία που την ήθελε μόνο για συνεργάτη στις πετρελαϊκές εξορύξεις στη Μεσόγειο, αλλά και με μια Γερμανία που την χλεύαζε και έφτυνε από την αρχή της κρίσης του 2009 σαν τον μεγάλο ασθενή από τους μεγάλους παίκτες και την κατονόμαζε ως τον αδύναμο κρίκο. Η Ιταλία είδε να της γυρίζουν την πλάτη την πιο κρίσιμη στιγμή από όλες τις πλευρές και κυρίως από αυτό που ονομάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους εταίρους της ΕΕ, ενώ είδε την αλληλεγγύη να επέρχεται μαζικά, τόσο προϊόντα, υπηρεσίες και υγειονομικό υλικό, όσο και σε επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό να έρχονται από την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, την Βενεζουέλα, ακόμα και από την ΛΔ της Κορέας.
Η Ιταλία που ζει τον πόλεμο από τους ίδιους της τους συμμάχους, απ΄ότι φαίνεται επαναπροσδιορίζει τις συμμαχίες της και με μια αστική κυβέρνηση να λοξοκοιτάει προς Ρωσία και Κίνα, ενώ έχει αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη τάση συμπάθειας προς την σοσιαλιστική Κούβα και σοσιαλδημοκρατική Βενεζουέλα, που στην κρίσιμη στιγμή παρά τα όποια προβλήματα τους, ήταν εκεί που έπρεπε, ενώ η ΕΕ της γύρισε επιδεικτικά την πλάτη, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η τάση της παραμονής της Ιταλίας στην ΕΕ στην συντριπτική πλειοψηφία της Κοινωνίας της Ιταλίας και κυρίως στους ανθρώπους που παράγουν τον πλούτο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για προετοιμασίες εξόδου στα μέσα του 2021, μάλλον μέσω κάποιου δημοψηφίσματος. Το τεχνικό κομμάτι θα ξεπεραστεί εύκολα κατά τη γνώμη μας, εξάλλου η οικογένεια Ανιέλι έδωσε χρήμα στην κυβέρνηση της Ιταλίας για το Σύστημα Υγείας που οδεύει κι εκεί σε Εθνικοποίηση, μιας και η Περιφερειοποίηση του και οι συμπράξεις του αποδείχτηκαν στην πράξη κόλαφος για να μην πούμε τραγωδία, όπως τραγωδία είναι αυτή η λεγόμενη Περιφερειοποίηση της ΕΕ του 2020(το λεγόμενο σχέδιο Horizon) που έβαλε ταφόπλακα μάλλον οριστικά και αμετάκλητα. Μετά λοιπόν τις Κρατικοποιήσεις των ιδιωτικών Νοσοκομείων στην Ισπανία(επαναλαμβάνουμε θα έχουμε κι αλλού τέτοιες), θα πάμε σε αυτές πρώτα των Τραπεζών που σημαίνει το τέλος της κυριαρχίας της ΕΚΤ, της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, των Αερομεταφορών και της Σταθερής τροχιάς, του τέλος της παραπέρα ιδιωτικοποίησης Λιμένων, Αερολιμένων και Σιδηροδρομικών οργανισμών, καθώς και το τέλος κάθε προσπάθειας ιδιωτικοποίησης του Νερού.
Οι εξελίξεις αυτές επαναλαμβάνουμε δεν συνιστούν κανενός είδους σοσιαλισμό, στην Ελλάδα τις έχουμε ξαναδεί με τις προβληματικές, είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό μέτρο που ουσιαστικά θα επιβεβαιώσει την μπροσούρα του Λένιν για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, θα επιβεβαιώσει επίσης ότι το Έθνος Κράτος στον Καπιταλισμό είναι ανώτερο εργαλείο από το Κράτος Περιφέρεια και το κατ΄επιλογήν Κράτος που λέγεται ΕΕ, ενώ θα κλείσει κάθε πόρτα συνεργασιών ανάμεσα στα Κράτη μέλη. Θα είναι ένα νέο new deal που έρχεται μετά από μια καταστροφική περίοδο για την ανοιχτή κερδοφορία στην ΕΕ, θα κοπεί χρήμα και η λεγόμενη δημοσιονομική χαλαρότητα θα αρχίσει να ξεχειλώνει για τουλάχιστον μια διετία, ενώ τέλος θα γυρίσει μπόλικο χρήμα που είχε μαζευτεί από την παρακράτηση του 30% του ΦΠΑ παντού στην ίδια την ΕΕ γιατί δεν θα μπορεί να γίνει αλλιώς. Τέλος αν μας ρωτήσετε αν προτιμάμε τις καπιταλιστικές κρατικοποιήσεις, από της καπιταλιστικές ιδιωτικοποιήσεις, σας λέμε ναι για έναν και μόνο λόγο, διευκολύνουν τις δυνατότητες προώθησης των θέσεων σου για το σοσιαλισμό που εσύ προτείνεις, όσο κι αν δεν είναι σοσιαλισμός το μεικτό κράτος, εφόσον παράγει κερδοφορία που δε γίνεται κοινωνικό προϊόν.
