"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι Έλληνας"!!!Με τέτοιες βλακωδίες έχει γεμίσει το twitter, λες και η καπιταλιστική κρίση είναι εθνολογικό ξεκαθάρισμα.
Μια εντελώς φιλική συμβουλή σε όλους όσοι απεργάζονται αυτού του είδους τις θέσεις, τους λέμε τα παρακάτω εξής και πολύ απλά.
1)Το πολυεθνικό και το εγχώριο κεφάλαιο θέλουν ρευστό για να τρέξει ξανά η μπλοκαρισμένη παραγωγική διαδικασία, από την υπερσυσσώρευση των κεφαλαίων.
2)Η δεκ του 1970-80 και 90 μας τελείωσαν, όπως και η δεκ του 2000, τότε η πίττα είχε πολλούς να την διαμοιράζονται και ήταν φυσικό σε εκείνη τη φάση ειδικά στην Ελλάδα, λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της εποχής, της συρρίκνωσης της βιομηχανικής παραγωγής όχι όμως των βιομηχάνων που μετέφεραν αλλού τις δρστηριότητες τους και της συρρίκνωσης της όποιου τύπου βαρίας εγχώριας παραγωγικής αλυσίδας(ναυπηγεία, αλλουμίνι κοκ), καθώς και της παραπέρα συρρίκωνσης της αγροτικής παραγωγής από την ΓΚΑΤΤ-ΚΑΠ από το 1992 και μετά από το 22% στο 3%, να τοποθετούν κόσμο σε υπηρεσίες, στον τουρισμό και στον κλάδο των μεταφορών, τηλεπικοινωνιών κοκ. Να αναπτύσσονται σωρεία μικρομεσαίων επαγγελματικών κλάδων που σήμερα αποτελούν εμπόδιο στα μονοπώλια και όλα τα παραπάνω το καλύτερο που έχουν να κάνουν για το μεγάλο κεφάλαιο να εξαφανιστούν γιατί το εμποδίζουν να ανατροφοδοτήσει την παραγωγή και την έρευνα που θα το κάνει ακόμα πιο ισχυρό σε σχέση με τους ανταγωνιστές του, αφήνωντας μόνο ένα μικρό μέρος που τους χρειάζεται ακόμα.
3)Δεν είναι ούτε στενά εθνικό, ούτε στενά πολιτικό το ζήτημα. Η επιστροφή στην δεκ του 1980 που θέλει η αριστερίστικη και η κεντροαριστερή φρασεολογία είναι αδύνατη, το "μεικτό κράτος" και η γεφύρωση με τις δυο βάρκες ως μοντέλο μας τελείωσε ανεπιστρεπτί. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης που σήμερα έχει άλλες ανάγκες πρώτα και κύρια επιβίωσής έναντι των ανταγωνιστών τής, είναι υποχρεωμένο να φέρει εις πέρας τις επιταγές της τάξης που υπηρετεί γιατί ως πολιτικό προσωπικό δεν έχει καμιά ελπίδα επιβίωσης.
Η μόνη ελπίδα είναι η κατανόηση της καπιταλιστικής παραγωγής σε κάθε φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι μορφές και το περιεχόμενο πάλης που θα την ανατρέψει μαζί με τον καπιταλισμό και την αστική τάξη που κυριαρχεί τώρα έναντι των υπολοίπων τάξεων και ιδιαίτερα της εργατικής.
Ζούμε έναν πόλεμο κυρίαρχα ταξικό που η κάθε τάξη θεωρεί ηθικό μόνο την περιφρούρηση των συμφερόντων της και η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της πρέπει να κάνουν το ίδιο διεκδικώντας όχι την κυβέρνηση αλλά την εξουσία.
