Καταρχάς δεν θεωρούμε τον "ιστολογισμό"(δικός μας νεολογισμός όπως αυτός του άσπονδου "φίλου" του Άδωνη για το cd που το ονομάζει σύμπακτο δίσκο, όπως εμείς εννοούμε το blogging) κάτι το σοβαρό.Κατά την γνώμη μας δεν παίζει κάποιο θετικό η αρνητικό ρόλο, μάλλον αδιάφορο, ως προς την διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαί όταν γίνεται με όρους ελεύθερου χρόνου και καταγραφής των σκέψεων του γράφοντος .
Βασικά είναι μια μοναχική περιπέτεια [κάποιων αποτραβηγμένων αλλά όχι απαραίτητα αναχωρητών από τις μαζικές κοινωνικές εκδηλώσεις(παρέες κλπ)], να καταγράψουν αυτά που βασανίζουν τον εγκεφαλικό τους φλοιό ως υλικό αντανάκλασης της κοινωνικής συνείδησης.
Για μας σε καμία περίπτωση όπως ούτε καν η τέχνη δεν διαμορφώνει συνειδήσεις στο βαθμό που κάποιοι πιστεύουν, πόσο μάλλον η λεγόμενη κοινωνική δικτύωση, δηλαδή η κοινωνική αποτίμηση ενός άρθρου που λειτουργεί ως ένα ταπωμένο μπουκάλι στον ωκεανό και ψάχνει να βρει αναγνώστη.
Όταν όμως η κοινωνική δικτύωση και ο “ιστολογισμός” γίνεται ιδεολόγημα τότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ποτέ και πουθενά δεν ξεκίνησε ιδεολογική και πολιτική ζύμωση με βάση το blogging.
Οι συνειδήσεις αλλάζουν και θα αλλάξουν μόνο μέσα από την παραγωγική διαδικασία, στα σωματεία, στο δρόμο, στο πεδίο της πολιτικής οικονομίας και στα μέτωπα των πολιτικών οργανώσεων νέου τύπου. Η πολιτική διαπάλη και σύγκρουση που αυτές δημιουργούν όχι μόνο με την όποια κυβέρνηση αλλά με ολόκληρο τον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σχηματισμό και κυρίως με την 5η φάλαγγα στον συνδικαλισμό δεν βρίσκεται σε κανένα τερματικό αλλά στην ταξική πάλη.
Στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται φανερό από τον τρόπο που γράφει ο καθένας του τι γραμματεία διαθέτει. Σχεδόν το σύνολο των ιστολογίων μόνο σοβαρή ανάλυση δεν διαθέτουν και φυσικά δεν παρέχουν σχεδόν ποτέ ούτε καν βιβλιογραφία. Αποτελούν ένα συνονθύλευμα από συμπαθείς εκθέσεις ιδεών γεμάτες από παραπολιτικές σκέψεις, αποτέλεσμα του τύπου κοινωνικής συνείδησης που εκπορεύεται από το σύνολο των αστικών ΜΜΕ που αυτή την κατεύθυνση δίνουν κυρίως από την δεκαετία του 1980 και ειδικά στην Ελλάδα.
Η διαμαρτυρία από μόνη της δεν φτάνει, όπως και στο τραγούδι είναι μια πρώτα και πριν απ' όλα επιβεβαίωση της αποδοχής του κάθομαι στα αυγά μου και μουρμουρίζω η σφυρίζω αδιάφορα αφήνοντας να κυλούν δάκρυα στο πρόσωπο μου για το κακό που μας βρήκε. Είναι ένα άλλοθι για το σάπιο σύστημα μια κοινωνική αποδοχή.
Ο “ιστολογισμός” ως ηλεκτρονικός τρόπος κοινωνικής δικτύωσης αποτελεί φαινόμενο αποξένωσης και του χρήστη και του φερόμενου αρθρογράφου που με το πληκτρολόγιο του θεωρεί ότι παίζει τον ρόλο της κοινωνικής πρωτοπορίας.
Ο “ιστολογισμός” ως κοινωνικό φαινόμενο, είτε ηθελημένα είτε όχι είναι πρώτα και κύρια μια εικονική πραγματικότητα που υποβαθμίζει ηθελημένα η άθελα της την αντικειμενική πραγματικότητα και την υποκαθιστά όπως και τους κανόνες της που δεν είναι άλλοι από αυτή της πολιτικής οικονομίας ενώ βρίσκεται σε διαλεκτική αλληλουχία με τον ελιτισμό.
Ερχόμαστε στο δια ταύτα και θα μας ρωτήσετε ευλόγως γιατί τότε διατηρούμε ιστολόγια και μάλιστα σουίτα από αυτά;
Η απάντηση είναι απλή γιατί μια ζωή σε ένα μέρος του ελεύθερου μας χρόνου διαβάζαμε και γράφαμε, αυτό είναι η μια πλευρά μιας και η συνήθεια ως “δεύτερη φύση” δεν μας αφήνει σε ησυχία.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο μιας και πάνω από 20 χρόνια εργαζόμενοι σε ραδιόφωνα και εφημερίδες η συνήθεια γίνεται ανάγκη.
Ακόμα και όταν εργαζόμασταν επαγγελματικά στον χώρο αυτό ποτέ δεν πιστέψαμε ότι με τον απρόσωπο λόγο και την γραφή, αυτή και ο λόγος που ήταν πάντα συνεπής δεν επηρέασαν ούτε έναν αναγνώστη, ούτε έναν ακροατή, θα λέγαμε ότι ίσως πετυχαίναμε και τα αντίθετα αποτελέσματα, ωστόσο ποτέ δεν κάναμε ιδεολογία την εικονική πραγματικότητα του “ιστολογισμού” και ουδέποτε πιστέψαμε ότι είναι χώρος για ιδεολογική και πολιτική δραστηριότητα και ζύμωση.
Για μας ήταν, είναι και θα είναι μια μορφή έκφρασης στο να βάζουμε σε τάξη τις ατάκτως ερριμένες σκέψεις μας κάτι που το έχουμε ανάγκη, και αν κάποιος αντέξει να διαβάσει τα μακροσκελή άρθρα μας καλώς, όμως πέραν τούτου τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, δεν θεωρούμε και δεν θεωρήσαμε ουδέποτε ότι κάνουμε κάτι σημαντικό, σε ένα κομμάτι του ελεύθερου χρόνου μας.
Αν θεωρούσαμε ότι είναι μηχανισμός πολιτικής δράσης και προπαγάνδας θα είμαστε οπαδοί του “φαινομεναλισμού” και της “φαινομενολογίας”, θα ήμασταν διαπρύσιοι κήρυκες του υποκειμενικού ιδεαλισμού αποδεχόμενοι θεωρητικά σχήματα που είναι εχθρικά διακείμενοι στον διαλεκτικό υλισμό του οποίου είμαστε οπαδοί.
