ΕΔΑ μπλιό είναι αργά, μας τελείωσε...

Οι σκέψεις που θα κατατεθούν παρακάτω είναι σκέψεις των υπογραφόντων φυσικών προσώπων αλλά και διαχειριστών ετούτου του ιστολογίου και της σουίτας του, εκφράζουν αυτούς και μόνο αυτούς, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση επίσημη θέση κανενός αλλουνού, ειδικότερα του κόμματος που υποστηρίζουν, μιας και τα κοράκια του αστικού και του οπορτουνιστικού τύπου καραδοκούν για να το χτυπήσουν με κάθε τρόπο, από παντού και χωρίς αιτία κάποιες φορές.

Αντί προλόγου
Αυτές τις μέρες σε επίπεδο πολιτικής και οικονομικής ανάλυσης γίνεται λόγος για δυο πράγματα από την πλευρά του λεγόμενου "προοδευτικού τύπου", (τώρα προοδευτικός και με ιδιοκτησία αστικού τύπου, πως γίνεται να είναι κάτι τέτοιο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο), α) για την ενότητα της αριστεράς και β) για την επιλεκτική χρεοκοπία που είναι η ελεγχόμενη χρεοκοπία που έλεγε ως εκτίμηση το ΚΚΕ εδώ και ένα χρόνο , για το δεύτερο έχουν γραφτεί τόσο πολλά και από την πλευρά μας που δεν υπάρχει κάτι άλλο, θα σταθούμε στο πρώτο που έχει πολλές πτυχές και με την προωθούμενη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού έχει ακόμα πολύ περισσότερο ψωμί ενόψει και της ενδεχόμενης επιλεκτικής χρεοκοπίας.
Η λεγόμενη "ενότητα της Αριστεράς" από την δεκαετία του 198ο και μετά είχε, έχει και θα έχει νομοτελειακά αφετηρία το ΠΑΣΟΚ. Αυτό αφορά κυρίως όλους όσοι νομίζουν και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, (η συνεχίζουν να έχουν την αίσθηση) ότι θα παίξουν κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο, όμως "πλανώνται πλάνην οικτρά".
Είτε κάποιοι έχουν τις καλύτερες δυνατές προθέσεις, είτε όχι, το παρακράτος του σήμερα έχει ένα όνομα "μη-κυβερνητικές οργανώσεις" ελέγχονται από το "όλον" ΠΑΣΟΚ και την μεγαλύτερη μερίδα της αστική τάξης, αλλά και από διεθνείς μονοπωλιακούς οργανισμούς που διαθέτουν συμφέροντα και ορέγονται φιλέτα.
Όλοι μαζί έχουν πάντα όχι στο πίσω, αλλά στο μπροστά μέρος της κεφαλής τους στο πως θα τιθασεύσουν τον ριζοσπαστισμό και την παραπέρα ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στο πως θα καταστρέψουν ακόμα και τις φύτρες της και θα οριστικοποιήσουν την κυριαρχία των μονοπωλίων στη χώρα μαζί με τους εγχώριους εκφραστές τους, την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Εκεί ακριβώς ακουμπάει και η λεγόμενη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, η οποία έχει στηθεί από το 2007, όταν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ είχαν έλθει για βολιδοσκόπηση του επόμενου θύματος του.

Συμμαχίες και Συνασπισμοί μπούσουλας για το αύριο;

Η ΕΔΑ είδε, ήλθε και απήλθε οριστικά και αμετάκλητα στα τέλη της δεκ του 60 και εκεί ακριβώς, τόσο ουσιαστικά όσο και φαινομενικά έκλεισε το κεφάλαιο της, με όλα τα θετικά και όλα τα αρνητικά της ως συμμαχία των "προοδευτικών" δυνάμεων της εποχής να την συνοδεύουν ως τα σήμερα.
Ο τότε ενιαίος Συνασπισμός της Αριστεράς παρ' ότι ήταν μια παρόμοια συμμαχία με άλλα (νεότερα για την εποχή χαρακτηριστικά), δεν είχε στο βαθμό που η ΕΔΑ είχε παλαιότερα κεντρογενή και σοσιαλδημοκρατικού τύπου χαρακτηριστικά, ήταν μια άλλου τύπου κατάσταση μιας και στο εσωτερικό του ΚΚΕ δεν αναπτύσσονταν οι διαμάχες που άρχισαν με την υποχώρηση του ΔΣΕ και τελείωσαν τόσο τυπικά όσο και ουσιαστικά με την διάσπαση που προέκυψε στην 12η ολομέλεια το 1968.
Ο τότε ενιαίος Συνασπισμός, αυτός που δημιουργήθηκε 20 χρόνια μετά την 12 ολομέλεια εμπεριείχε το σπέρμα του Ευρωκομμουνισμού από την πλευρά της τότε ΕΑΡ, που λίγο ως πολύ καθόρισε και την πορεία του από τα μέσα του 1990, στο τότε σχήμα σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, παίζοντας ηθελημένα η άθελα της το ρόλο της σφήνας στο εσωτερικό του τότε ΚΚΕ.
Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της εποχής, η περίοδος εκείνη αποτέλεσε την αφετηρία για θετικές διεργασίες στο πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της χώρας που λέγεται ΚΚΕ και με την λήξη του 13ου συνεδρίου του να πάρει τις πιο σωστές και τις πλέον καθοριστικές αποφάσεις στο πιο δύσκολο τμήμα της νεοελληνικής ιστορίας, αυτό της μετά Μάαστριχ εποχής, μια εποχή που θα καθορίζει σχεδόν τα πάντα, όσο υπάρχει ευρωενωσιακός καπιταλισμός.
Ότι δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ που συνήλθε στην Αθήνα, στην κλειστή αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου, από τις 19 έως τις 24 Φλεβάρη του 1991, το ολοκλήρωσε το 14ο που συνήλθε στο διάστημα από 18 έως 21 Δεκέμβρη του 1991 στην αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος στον Περισσό, μέχρι όμως την διεξαγωγή του πάρθηκαν καίριες και ορθές αποφάσεις που αφορούσαν το ΟΧΙ στην συνθήκη του Μαάστριχτ.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 1992 ψηφίστηκε στην Βουλή των Ελλήνων η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση με 286 υπέρ (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ), 8 κατά (ΚΚΕ και Οικολόγοι-Εναλλακτικοί που δεν έχουν καμία σχέση με τους σημερινούς "Οικολόγους Πράσινους"και με τους ευρωπαίους Οικολόγους Πράσινους να τους κατακεραυνώνουν για το ΟΧΙ ) 1 ένα λευκό (ο συντοπίτης μας ο Σ. Βαλυράκης του ΠΑΣΟΚ).
Όλη αυτή η περίοδος ήταν τότε ακριβώς που τα πειράματα τελείωσαν οριστικά και αμετάκλητα, οι αυταπάτες σκόρπισαν στον ορίζοντα και το ΚΚΕ, έγραψε και συνεχίζει να γράφει μια απ' τις πιο λαμπρές (μετά την εποχή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την εποχή του ΔΣΕ) απ' τις λαμπρότατες σελίδες του. Από τότε μέχρι σήμερα και φυσικά κάθε μέρα που περνά το ΚΚΕ γίνεται ολοένα και καλύτερο, πιο έμπειρο, ποιο ουσιαστικό και πιο αποτελεσματικό.
Δεν διάλεξε με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει αυτό το είχε κάνει από την εποχή της ίδρυσης του, απλά το κατοχύρωσε όταν τα περισσότερα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα διάλεγαν το δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας μετά τις ανατροπές των πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Και αν στο 13ο και στο αμέσως ερχόμενο στο 14ο ξεκαθάρισε χωρίς περιστροφές, "η με το κεφάλαιο η με τους εργάτες" και όλα τα άλλα είναι αυταπάτες τελεία και παύλα, στο ίσως σημαντικότερο από ιδεολογικοπολιτική άποψη στο 15ο έβαλε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του και έδειξε στους πάντες την υπεροχή του.
Το 15ο συνέδριο ήταν συνέδριο στρατηγικής σημασίας, καθόρισε τους στόχους, έβαλε πρόγραμμα και πήρε την απόφαση για το ΑΑΔΜΠ* που σήμερα απ' ότι φαίνεται πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα μιας και έχουν περάσει πολλά χρόνια και ίσως να αποτελεί ακόμα και αυτό ξεπερασμένη για την εποχή αναγκαιότητα που πρέπει να δώσει τη θέση της σε ένα αμιγώς εργατικό λαϊκό μέτωπο.
Ανέδειξε πως η εποχή μας, είναι "η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", πως ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα και ότι στη χώρα μας υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αυτό προκύπτει από το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και των αντιθέσεων του.
Η λογική των δυο σταδίων παραμερίζεται ως ιστορικά ξεπερασμένη μιας και οι εσωτερικές εξελίξεις που μεσολάβησαν στη χώρα και οι αλλαγές στη θέση της στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, στη δεκαετία του ΄80 και την πρώτη πενταετία του ΄90, συνέβαλαν στο να ωριμάσουν περισσότερο οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική.
Όλα αυτά το 1996 τα αποτύπωσε στο πρόγραμμα του πολύ έγκαιρα, όλοι οι χώροι της λεγόμενης "αριστεράς" το λοιδορούσαν πολιτικά, από άποψη εκτιμήσεων, για την τακτική και την στρατηγική του, αλλά και για την πολιτική συμμαχιών, όμως για μια ακόμη φορά οι εξελίξεις το δικαίωσαν.
Το ΚΚΕ είναι η ζωντανή ιστορία όχι μόνο των αγώνων του λαού και της εργατικής τάξης, αλλά της πατρίδας μας συνολικά, είναι εκείνο το κόμμα που τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του κάνουν συντονισμένη πολιτική δουλειά πρώτα και κύρια στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, δεν λύνουν ευκαιριακά ζητήματα, είναι τόσο δυνατές προσωπικότητες που σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι τρέχουν σε αυτούς και όχι το ανάποδο.
Ναι το ζήτημα του σοσιαλισμού σε ένα στάδιο είναι σωστό και όταν έλθει η ώρα του σε χρόνο μηδέν θα περάσουν το χαντάκι εκατομμύρια που σήμερα λόγω της από το ΠΑΣΟΚ καλλιεργημένη ηττοπάθεια δεν μπορούν να το κάνουν σήμερα και μπορεί το ζήτημα της εξουσίας να είναι δύσκολο χωρίς κοινοβουλευτική υπεροχή, ωστόσο και αποτελεσματικό μπορεί να γίνει αλλά η αλλαγή των συνειδήσεων δεν γίνεται σε μία μέρα...
Παρ' ότι το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και από το πώς υπερασπίζονται τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους, τις τελευταίες ημέρες οι πρόθυμοι μέντορες και χορηγοί του "υπερεπαναστατικού αντί προτσές", μέσα από γνωστή και επίσημη εφημερίδα αστικών συμφερόντων και οπαδού, "όχι τυχαία" ,της μικροαστικής ανυπομονησίας και κάθε λογής οπορτουνισμού, μπροστά στην επερχόμενη κατά τα φαινόμενα "χρεοκοπία" της σοσιαλδημοκρατίας της και τα κατά τα φαινόμενα "ναυάγια της ταξικής πάλης" να συρρικνώνονται σε σημείο εξαφάνισης, πετά σωσίβια ούτως ώστε να σωθεί και αυτή και τα απολοιφάδια του οπορτουνισμού. Το σωσίβιο έχει πολλές φορές κατά το παρελθόν ξαναπεταχτεί και φορεθεί, αλλά αυτές τις μέρες έχει πάρει το χαρακτήρα επιτακτικής ανάγκης. Το σωσίβιο αυτό στην ούγια του γράφει ΝΕΟ-ΕΔΑ και το οποίο προωθείται δια των επικοινωνιακών τρικ, μέσω του δήθεν πόλεμου ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ και όχι τυχαία.
Ο ΣΥΝ/Σύριζα σύμφωνα και με τις λεγόμενες δημοσιογραφικές πληροφορίες θα ξαναπροβάρει το δημοσκοπικό μανδύα που του έχουν ετοιμάσει και του είχαν προβάρει το 2008-2009, όχι με τα 23% και 17%, αλλά σίγουρα με ποσοστά αναντίστοιχα της πραγματικής του επιρροής, με το σκεπτικό ότι είναι ο προστάτης των αγανακτισμένων τους οποίους έχει αναλάβει εργολαβικά με προοπτική να αποτελέσει ανάχωμα προς το ΚΚΕ.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα σενάρια, όλα είναι στο τραπέζι και η έλευση της Χίλαρι θα έχει και ένα τέτοιο χαρακτήρα, στο πως δηλαδή η αναδιάταξη του πολιτικού θα γίνει απ' τα πάνω και ανώδυνα για το σύστημα.
Φυσικά εφόσον θέλουν ας επαναλάβουν κάθε λογής σενάριο που στόχο έχει το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Ας το κάνουν χωρίς όμως το ΚΚΕ και αυτό είναι που τους καίει. Είναι τόσο στυγνό το σύστημα που μέχρι και τον υπερήλικα Μίκη ανασύρουν και τον βγάζουν μπροστά για να υλοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους κάποιοι διανοούμενοι και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, (όλοι αυτοί που μέχρι πριν κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα τον κατηγορούσαν ως σταλινικό και εθνικόφρονα), θα τον ξαναπετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα όταν πραγματοποιήσει το έργο τους.

Ο Ρόλος των κομμάτων στις λεγόμενες συμμαχίες:

Κάθε κόμμα είναι η ανώτατη μορφή πολιτικής έκφρασης μιας κοινωνικής τάξης και οι συμμαχίες σε πολιτικό επίπεδο πρέπει πρώτα και πριν απ' όλα να έχουν ιδεολογική, πολιτική και κοινωνικοοικονομική βάση, αν δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω θα είναι εκ των πραγμάτων ανεδαφική και οπισθοδρομική για να μην πούμε καταστροφική.
Κάθε συμμαχία στο εσωτερικό της εμπεριέχει και την ενότητα των αντιθέτων, και την αντίθεση των ομοίων για την κυριαρχία του ενός σε σχέση με τον άλλο, πάντα με όχημα την υποτιθέμενη ισοτιμία που είναι καθαρά ένα τεχνικό τρικ για την αναγκαία σύγκλιση.
Οι πολιτικές συμμαχίες σε ένα άλλο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν θα διέπονται της λογικής ποιος κυριαρχεί του άλλου μέσα στην ίδια την συμμαχία, αλλά διαφορετικά και δεν μιλάμε για τον σοσιαλισμό, αλλά την αταξική κοινωνία όπου οι άξονες της ιδεολογίας, της πολιτικής και τις κοινωνίας θα έχουν άλλα χαρακτηριστικά τα οποία τώρα δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τα κατανοήσουμε για τα προσδιορίσουμε επακριβώς.
Όμως εφόσον ζούμε στον παλιμπαιδισμό της ανθρωπότητας όπως αυτός εκφράζεται και σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο, άρα ως εκ τούτου κάθε πολιτική συμμαχία έχει κοινωνική και πολιτική βάση και στο εσωτερικό της επενργείται ταξική, πολιτική και ιδεολογική πάλη, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει πολιτικό πρόγραμα που να έχει εφαρμογή στην πολιτική.
Η κυριαρχία του μεγαλύτερου συμμάχου είναι και δεδομένη και καθορισμένη σε σχέση με τον μικρότερο. Ο μεγαλύτερος δεν υποτάσσεται, δεν σέρνεται και στο δια ταύτα είτε το καθορίζει είτε όχι εξ αρχής, εκμεταλλεύεται την συμμαχία και δια της διαπραγμάτευσης επιβάλει τους βασικούς του όρους και στόχους στην συμμαχία και οι μικρότεροι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα απ΄την χαρά τους για την συμμετοχή τους ακόμα και με χωρίς όρους στην συμμαχία.
Η αυτοτέλεια ως όρος σε μια συμμαχία είναι το ζητούμενο, όμως σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης και σε αυτό το επίπεδο ανάπτυξης της ανθρωπότητας μέσα στον ιμπεριαλισμό, αν δεν είναι πολυτέλεια είναι εκ του πονηρού και αν πραγματοποιηθεί θα γίνει σε μεταφυσική βάση.
Για να έχει μια πολιτική συμμαχία διαλεκτική πρέπει τα μέρη της να συγκλίνουν σε βασικές πολιτικές επιλογές, όπως το πεδίο της οικονομίας, το πεδίο της ταξικής πάλης, το ζήτημα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ακόμα και το ζήτημα του σοσιαλισμού, (όχι στο πως θα γίνει, αλλά στο αν θα γίνει αυτό), το τι μέχρι χτες υποστήριζαν και ψήφιζαν, το πως βλέπουν τον σύμμαχο μέσα στην συμμαχία και τι θέση πχ έχουν για το σοσιαλισμό που έως σήμερα γνωρίσαμε και εμπάς ει περιπτώσει να αναγνωρίζει σε τι στάδιο βρισκόμαστε τώρα.
Ας δούμε μερικά βασικά ζητήματα:
Αν αναγνωρίζει και αποδέχεται ο πολιτικός σύμμαχος ότι ένα κόμμα νέου τύπου καταστατικά είναι α)κόμμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων του σε πόλεις και χωρία, β)Αναγνωρίζει ότι παλεύει για το σοσιαλισμό με η βασικό θεωρητικό όπλο το Μαρξισμό - Λενινισμό και γ)Βασική αρχή λειτουργίας του είναι ο Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός;
Αναγνωρίζει ότι στους άξονες της δράσης του είναι αξίωμα ότι α)ότι η πολιτική πάλη συμπυκνώνει το πρόγραμμα και τις αποφάσεις της αρχή της πλειοψηφίας, β)ότι η ιδεολογική πάλη του είναι στοχοπροσηλωμένη στον επιστημονικό κομμουνισμό και υπερασπίζεται το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε; γ) Αποδέχεται την ταξική πάλη με ποιο τρόπο και πως, στενά συνδικαλιστικά η σε συνδιασμό με την ανώτατη μορφή της ταξικής πάλης δηλαδή με πολιτικούς στόχους, κατευθύνσεις, τακτική και στρατηγική;
Όταν είδικά η συνδικαλιστική δράση περιορίζεται σε ένα υπερεπαναστατικό ρόλο και στον ανεδαφικό τρεϊτγιουνιονισμό χωρίς στόχους πάλης και ευκαιριακά, είναι πραγματοποιήσιμος κυρίως μόνο στα στα λόγια, η αν έχει έστω και την παραμικρή αποδοχή στην ταξική συνεργασία και στον εργατοπατερισμό τότε τι πεδίο συνεργασίας μπορεί να υπάρξει; Η αποδοχή της ταξικής πάλης χωρίς την πολιτική και την ιδεολογία που είναι βασικές αρχές για να πάμε παρακάτω, είναι ενότητα με βάση το πρόβλημα και είναι αδιέξοδη.
Αν ο όποιος σύμμαχος θεωρεί πανάκεια, η δεν θεωρεί ένα ακόμα όπλο το αστικό κοινοβούλιο, τι στην ευχή σύμμαχος μπορεί να είναι αυτός;
Και οι δυο ο ένας από αριστερά και ο άλλος από δεξιά δεν αποδέχονται ότι αυτό είναι ένα ακόμη εργαλείο για την νομιμοποίηση της ταξικής πάλης, της ταξική αλληλεγγύης και σύγκρουσης.
Σήμερα κατά την γνώμη μας δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για συμμαχία στη βάση του μετώπου, στην πορεία μπορεί και ίσως γεννηθούν όπως πολύ έγκαιρα και σωστά στο 16ο συνέδριο του το τιμημένο ΚΚΕ είχε αποφασίσει. Αλλά εμείς ρωτάμε και αν δεν γεννηθούν, το μέτωπο δεν θα προχωρήσει και αν δεν περπατήσει και αυτό οι κομμουνιστές δεν έχουν αποδείξει το τσαγανό τους, ο ΔΣΕ τελικά το ΚΚΕ δεν τον περπάτησε;

Οπορτουνισμός (ανάχωμα, η απαραίτητο εργαλείου του ιμπεριαλισμού);

Για μας όσο ανάχωμα και να είναι ο δεξιός και ο αριστερός οπορτουνισμός, άλλο τόσο ειδικά σήμερα δεν είναι κι όλας, κύρια γιατί δεν έχει την δυνητική αποδοχή της λαϊκής μάζας, είναι αφ' υψηλού και επιλεκτικά ελιτιστής, δηλαδή εχθρικός με οτιδήποτε το λαϊκό.
Το κάθε άτομο αποτελεί μια ανθρώπινη οντότητα δηλαδή είναι κοινωνικό ον, ανήκει σε κάποια κοινωνική τάξη η κάποιο στρώμα, διακατέχεται από την αντίστοιχη κοινωνική συνείδηση και κατά προέκταση ταξική συνείδηση, είτε το έχει κατανοήσει, είτε όχι, είτε βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο είτε σε πολύ ώριμο και ανεπτυγμένο.
Στην αστική δημοκρατία και στο πλέον ανεπτυγμένο στάδιο της τον ΚΜΚ (που είναι η πιο αντιδραστική μορφή έκφρασης της, πάντα σε σχέση με το πρώιμο στάδιο), τα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, έχουν τόσο πολύ κατακερματισθεί, που όσες κοινωνικές εκφάνσεις και εκφράσεις έχουν, άλλες τόσες πολιτικές εκφράσεις και εκφάνσεις αναπτύσσουν και με αριστερόστροφα και με δεξιόστροφα χαρακτηριστικά.
Σήμερα ο οπορτουνισμός δεξιός και αριστερός είναι μια ομοούσια οντότητα, που ναι μεν λειτουργεί σαν μηχανισμός ανάσχεσης όχι όμως τόσο στα φτωχά λαϊκά στρώματα με τα οποία από την γέννηση του έχει πάρει διαζύγιο. Κυρίως αναπτύσσετε και συμβάλει στο αποπροσανατολισμό των μεσαίων στρωμάτων που έχουν μια ελαστική και μέχρι πρότινος προς τα πάνω μεσαίου τύπου μικροιδιοκτησία, η οποία συνήθως συνδυάζεται με εργολαβικές δουλείες σε τοπικό επίπεδο με την πρώην τοπική αυτοδιοίκηση. Σε γενικές γραμμές σε όλες του τις πλευρές οπορτουνισμός είναι τόσο ετεροβαρής και ρηχός που εκφράζει μονάχα τα μικροαστικά στρώματα, που διακατέχονται μικροαστικών συνειδήσεων και μόνο ωσάν ξεχωριστές συντεχνίες. "Ενώ από την μία εχθρεύεται την ταξική πάλη και δεν αμφισβητεί το σύστημα, από την άλλη γοητεύεται από μικροαστικές αντιδράσεις και εκτονώσεις, επιδιώκοντας να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων παγιδεύοντας την σε ψευτοδιλήμματα και καταστάσεις που είναι χρήσιμα για το σύστημα".
Σήμερα σε φιλοσοφικό επίπεπεδο ο οπορτουνισμός δεξιός και αριστερός είναι εμπόδιο και μάλιστα μεγάλο στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης γιατί την ορίζει μεταφυσικά, ως ξεπερασμένη και με όρους υποκειμενικού ιδεαλισμού, την ορίζει ως αναγκαία συναισθηματική οργή που στην πορεία μετατρέπεται σε μικροαστική απογοήτευση και τέλος σε απόσυρση δια της οριστικής και αμετάκλητης κατάθεσης των όπλων.
Στην πραγματικότητα ο οπορτουνισμός δεν είναι κάποιο ανυπέρβλητο φράγμα όταν υπάρχει απέναντι τους ένα ισχυρό, αποφασιστικό και πολιτικά ξεκάθαρο κόμμα νέου τύπου. Στην χώρα μας και ειδικά τώρα που είναι κανονικές πολιτικές οντότητες, όχι μόνο δεν είναι ούτε φίλα προσκείμενοι με το κόμμα νέου τύπου και ούτε πρόκειται και στο μέλλον, αλλά δεν μπορούν να έχουν και την παραμικρή επιρροή όπως θα γίνονταν σε άλλες εποχές.
Ένα σοβαρό κόμμα νέου τύπου δεν έχει καθόλου ανάγκη από συμμαχίες με τον οπορτουνισμό και τους οπορτουνιστές γιατί όχι μόνο δεν του κάνουν, αλλά αποτελούν ζημιά και όφελος για το σύστημα. Στην πραγματικότητα όσοι αυτοπεριοριζόμαστε κομμουνιστές, ειδικά τους ορκισμένους οπορτουνιστές ούτε τους χρειαζόμαστε ούτε και τους θέλουμε, παρότι ως νάρκισσοι νομίζουν πιστεύουν μόνιμα και σταθερά για το αντίθετο με οδηγό την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Νομίζουν πως θα ασχολούμαστε μαζί τους, πως θα τους καπελώσουμε, ενώ ουδέποτε έχουν γίνει προσπάθειες για κάτι τέτοιο.
Για μας είναι τόσο ξεκάθαρο (και ταξικά και ιδεολογικά και πολιτικά) ότι είναι κανονικότατος αντίπαλος και δεν μας ενώνει τίποτα μαζί τους, αλλά ούτε αυτούς με εμάς, που οι τουφεκιές τους στον αέρα είναι αέρας κοπανιστός που όμως θολώνει τα νερά σε κόσμο χωρίς ιδιαίτερη πολιτική εμπειρία και προσανατολισμό και σε ένα άλλο που βλέπει την πολιτική με όρους super leuage.
Αντικειμενικά ενώ έτσι έχουν τα πράγματα αυτοί απ' την μιας ειρωνεύονται και μας κατασυκοφαντούν ενώ απ' την άλλη θέλουν να είμαστε και σύμμαχοι με αυτούς...
Ο Ιδεολογικά για παράδειγμα κυριότερος εκπρόσωπος αυτής νοοτροπίας είναι το ΝΑΡ που είναι, ο ποιό πιστός εκφραστής του θετικισμού ανάγοντας τα συναισθήματα την κύρια και ποιο σοβαρή εστία κατανόησης του πραγματικού κόσμου. Άσχετα αν το γνωρίζουν, που το γνωρίζουν(αυτή την αίσθηση έχουμε) τουλάχιστον οι καθοδηγητές του, ότι ο ΛΕΝΙΝ αντιπαρατέθηκε στον υποκειμενικό ιδεαλισμό και τον Μαχισμό , στο εξαιρετικό φιλοσοφικό του έργο "Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός".
Επειδή ο υποκειμενικός ιδεαλισμός σε όλες του σχεδόν τις πλευρές από τον βολονταρισμό έως και τον εμπειριοκριτικισμό έχει ως κέντρο την υποκειμενική βούληση, μέχρι πότε όλοι τούτοι θα μας χαρακτηρίζουν έστω και απ' την απέναντι όχθη συντρόφους;

Η επαναστατική σκέψη δεν είναι μόνο ζήτημα ιδιοσυγκρασίας, καταβολών &προβλήματος, αλλά ιδεολογίας και πολιτικού προσανατολισμού στην κοινωνία...

Για μας, γιατί την γνώμη μας καταγράφουμε σήμερα είναι περισσότερο λάθος από ποτέ άλλοτε να κρίνεται ο καθένας από το τρόπο σκέψης του αν είναι δεξιόστροφος, η αριστερόστροφος, την ιδιοσυγκρασία του, η ακόμα και τις παραδοσιακές καταβολές του, την αισθητική αλλά και την ηθική του, εξάλλου αυτά σήμερα δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Σήμερα ούτε καν σε γενικές γραμμές δεν προσδιορίζονται οι ιδεολογικοπολιτικές πλευρές του κάθε κοινωνικού ανθρώπου με βάση του αν είναι καλός η κακός, συντηρητικός η προοδευτικός, δεξιός η αριστερός, δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά και όσοι τα ανακινούν μάλλον είναι αφελείς για να μην πούμε ότι παρά τις καλές τους προθέσεις προβοκάρουν ασύστολα.
Η επαναστατική σκέψη δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ούτε δυϊστική, ούτε δυαδική. Αυτά, και τα δυο τα υιοθέτησαν κυρίως οι σοσιαλδημοκράτες(από την Β' διεθνή και έπειτα) και οι εθνικοσοσιαλιστές ως ανώτατες μορφές λαϊκισμού, εξαπάτησης και κοινωνικής εξαχρείωσης και ουδέποτε οι κομμουνιστές. Ακόμα και στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο οι κομμουνιστές ως η ανώτατη και πρωτοπόρα μηχανή(όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά της ανθρωπότητας ολόκληρης), έφτιαξαν τα αντιφασιστικά μέτωπα στα οποία συμμετείχαν από αστικά έως και συντηρητικά στοιχεία.
Οι κομμουνιστές δεν προχώρησαν μόνο το εργατικό κίνημα από τότε που έφυγαν από την Β' Διεθνή, όταν ουσιαστικά ξεχώρισαν από τους σοσιαλδημοκράτες τα τσανάκια τους άπαξ και διαπαντός, αλλά συνολικά την ανθρωπότητα. Να σημειώσουμε ότι οι σοσιαλδημοκράτες από την εποχή του Μπερνσταϊν και μετά έβαλαν ταφόπλακα στην μέχρι τότε τουλάχιστον προοδευτική σκέψη και δράση τους στο εργατικό κίνημα. Από τότε και μετά οι κομμουνιστές και τα κόμματα τους αποτέλεσαν "το τέκνο της ανάγκης κι το ώριμο τέκνο της οργής" που λέει και ο μεγάλος μας ποιητής, ως αποτέλεσμα της διάσπασης τους, η μάλλον του ξεχωρίσματος τους από την σοσιαλδημοκρατία.
Για μας τουλάχιστον ως φυσικά πρόσωπα που έχουμε φάει την Μαρξιστική Λενινιστική βιβλιογραφία όχι με το κουτάλι, αλλά και το κουτάλι μαζί με την βιβλιογραφία, θεωρούμε ότι "εν έτη" 2011 το να μιλάει κανείς για ενότητες και συμμαχίες με βάση τις καταβολές, την ιδιοσυγκρασία, τις φιλίες η την συγγένεια ακόμα και το ίδιο το πρόβλημα είναι εξόχως αποπροσανατολιστικό, η αφελές αν πρόκειται για παλαιό οπαδό της λεγόμενης αριστεράς που ξύπνησε από τον λήθαργο της εποχής του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε αυτό που προσδιορίζει την πολιτική σκέψη και του τελικά ποιος είναι με ποιόν, στην ουσία είναι σε ποια κοινωνική τάξη ανήκει, και αν έχει η δεν έχει υιοθετήσει τον Μαρξισμό - Λενινισμό στην ανώτατη έκφραση του που εστιάζεται πάντα και μόνο σε ένα ΚΚ και πουθενά αλλού, με οδηγό πάντα και μόνο με βάση το πρόγαμα του τελευταίου. Ακόμα και αν σε κάποια ιστορική φάση ενός κόμματος νέου τύπου έχουν υπάρξει λανθασμένες εκτιμήσεις στο επίπεδο της τακτικής, η ακόμα και απαράδεκτες υποχωρήσεις ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων ανάμεσα στη μαρξιστική λενινιστική γραμμή και στον οπορτουνισμό, αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την δυναμική και την διαλεκτική πρωτοπορία ενός κόμματος νέου τύπου. Στην Ελλάδα για παράδειγμα στο παρελθόν είχαμε τις αλλήλο - συγκρούσεις της 6ης, 7ης και 12ης ολομέλειας η και του 13ου συνεδρίου του ΚΚΕ που ευτυχώς πήρε τον δρόμο που όλοι γνωρίζουμε. Ακόμα και αν αυτό έβγαινε ηττημένο (που ευτυχώς δεν βγήκε) από τους οπορτουνιστές, είναι οι μοναδικές πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την κοινωνική και ταξική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των εν δυνάμει συμμάχων της.
Στην πρωτοπόρα συμμαχία με το κόμμα νέου τύπου, χωρούν ακόμα και άνθρωποι που δεν ενστερνίζονται αντικειμενικά τις ιστορικές νομοτέλειες, η δεν θέλουν να τις υιοθετήσουν και είτε από εντιμότητα, είτε γιατί κατανοούν ότι οι ιστορικές νομοτέλειες είναι πάνω και ανεξάρτητα από την βούληση τους συμπλέουν σε αυτή την συμμαχία από θέση διαλεκτικής αρχής.
Σε τέτοια θέση έχουν βρεθεί και ελαχιστότατες μερίδες της αστικής τάξης σε ολόκληρη την οικουμένη, είναι αυτοί που κατανοούν πολύ γρήγορα λόγω της άμεσης σχέσης τους με το κεφαλαιουχικό τρόπο παραγωγής τα ίδια του τα αδιέξοδα και τις εν γένει αντιφάσεις του και ότι και αυτές ίσως να αποτελέσουν θύματα του μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Κατανοούν την νομοτελειακή εξέλιξη του και θεωρούν τελικά ότι το κοινωνικό προϊόν που για χρόνια ιδιοποιούνταν μέσω της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, να γυρίσει καλύτερα στους παραγωγούς του, παρά στους μονοπωλιακούς ομίλους που θα ρίξουν και αυτές τελικά στο περιθώριο.
Με βάση το παραπάνω γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ άλλοτε τουλάχιστον σε ιστολόγιο, ότι τα πάντα είναι αποτέλεσμα συμφερόντων και τα συμφέροντα δεν είναι μόνο κακά, η μόνο καλά, αλλά όπως και η βία είναι μαμή της ιστορίας, πως ακόμα και ο ανθρωπισμός και οι ιστορικές του πρωτοπορίες ήταν αποτέλεσμα του ποιός είναι με ποιόν, του ξεκαθαρίσματος με ποιούς θα πάς και ποιούς θα αφήσεις με βάση του τι τελικά θα σε πάει παραπέρα.
Τέτοια ζητήματα θα λυθούν στο αταξικό στάδιο της ανθρωπότητας, αλλά μέχρι τότε και ειδικά σήμερα που διαβιώνουμε την οπισθοδρόμηση από το εφηβικό της στάδιο στο παιδικό και τέτοιου είδους θεωρητικά ζητήματα με βάση το ρόλο της βίας και του συμφέροντος στην ιστορία θα αναπτύσσονται συχνά, ωστόσο πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός αυτού από την λογική του ωφελιμισμού ο οποίος είναι φαινόμενο των οπορτουνιστών.

Ανώτατες αντικομμουνιστικές συμμαχίες...

Σήμερα ο οπορτουνισμός δεξιός και αριστερός ταξικά είναι οι ανώτατες πολιτικές εκφράσεις του μηχανιστικού τυχοδιωκτισμού. Τόσο ιδεολογικά όσο και πολιτικά εξυπηρετούν μεσοαστικά και μεγαλομεσσαία στρώματα που μόνο στον οπορτουνισμό μπορούν να σταθούν, να στρατευθούν και να εκφραστούν με την μικροαστική εκτόνωση. Στην πραγματικότητα, ευτυχώς που υπάρχει ο οργανωμένος οπορτουνισμός για να μην έχουμε δίπλα μας ως υποψήφιους συμμάχους όλα εκείνα τα ξιπασμένα πολιτικά στοιχεία ως πολιτικά άστεγα. Για να μην γελιώμαστε όλα τα αντικομμουνιστικά στοιχεία είναι ξεπεσμένα μεγαλομεσαία στρώματα που διέπονται μικροαστικών χαρακτηριστικών, διακατέχονται μικροαστικής αυταρέσκιας, ανυπομονησίας και μεγαλομανίας, τους είναι ξένη η κομματικότα και η πειθαρχεία ακόμα και μέσα στους συμμάχους τους, αδιαφορούν για τις αποφάσεις που έχουν πάρει και είναι πεισματικά αντικομμουνιστές.
Δεν είναι τυχαίο ότι ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΥΣΑ, Αντιεξουσιαστές, φασίστες της Χρ. Αυγής και φασιστοειδή του ΛΑΟΣ, έχουν κοινή αντικομουνιστική γραμμή κοινό τους χαρακτηριστικό ο Βολονταρισμός και ο πολιτικός Αμοραλισμός.
Αντιστρατεύονται όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά κάθε κόμμα νέου τύπου με βάση το θυμικό, την μεταφυσική και τα κοινά μικροαστικά συμφέροντα - δικαιώματα της εμπράγματης ιδιοκτησίας έστω και εικονικής.
Παρότι μεταξύ τους όλοι τούτοι σε πολιτικό επίπεδο μπορεί να είναι οι χειρότεροι εχθροί συνενώνονται κάτω από την ομπρέλα του χυδαίου αντικομμουνισμού κυρίως λόγω των απολιτίκ και εύπεπτων θέσεων κοινής αποδοχής που απορρέουν αφενός μεν από την ιδιοσυγκρασία(και όχι από την ιδεολογία, το πρόγραμμα και τους στόχους τους), αφετέρου δε θεωρούν ότι η βούληση και όχι η ανάγκη τις μάζας στο κατώτατο επίπεδο πρέπει να τους καθοδηγήσει εκεί που αυτή πιστεύει και όχι εκεί που έχουν αποφασίσει αυτοί. Τους είναι εχθρικό το να υπερασπίζονται ακόμα και τα ζωτικά συμφέροντα των στρωμάτων που υπηρετούν με συνέπεια και συνέχεια ενώ δηλώνουν αιώνια πίστη στο κάθε λογής αυθόρμητο.
Τους αφήνουμε λοιπόν "να αφουγκραστούν την κοινωνία", όπως το ΠΑΣΟΚ στην δεκ του 1980 και περιμένουμε να δούμε πότε και πως θα λύσουν ζητήματα οικοδόμησης έστω και ενός υποτιθέμενου σοσιαλισμού με τις μπουρδολογίες του κάθε κ. οικονομολόγου....

Οι Αγανακτισμένοι, η Ενότητα της "αριστεράς" και τα κόμματα νέου τύπου...

Καλές οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά όταν έχουν χορηγούς το ΣΚΑΪ το STAR και το MEGA, όταν αποκτούν χαρακτηριστικά "μη κυβερνητικών οργανώσεων " και κοινωνικών φόρουμ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Όταν οι "διοργανωτές" δηλώνουν αδέσμευτοι, ανεξάρτητοι και ακηδεμόνευτοι το αποτέλεσμα θα είναι η επιστροφή στον καναπέ και μάλιστα με καρφιά και κόλα πάνω του.
Η όλη ιστορία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι κανένα αλλαξοβασιλίκι στην κυβέρνηση, με την ταυτόχρονη και απότομη εκκόλαψη των αυγών του φιδιού και το αποπροσανατολισμού . Η αγανάκτηση ήταν είναι και θα είναι βαλβίδα ανώδυνης εκτόνωσης το έχει καταγράψει ήδη η ιστορία αναρίθμητες φορές και η ιστορία όχι σαν απλή καταγραφή γεγονότων, αλλά με τις απαραίτητες κοινωνικό - οικονομικές παραμέτρους υπό τη μορφή συνθηκών, αποτελεί ένα καλό εργαλείο.
Για να μην γίνει η επαναλαμβανόμενη φάρσα τραγωδία και οι συνελεύσεις λέσχες ατελείωτων και κουραστικών συζητήσεων χωρίς περιεχόμενο αλλά και αποτέλεσμα, για να μην γίνει ένα event με ξυλοπόδαρους και μονότροχα ποδήλατα, για να μην έχουμε φαινόμενα εθνικιστικών εξάρσεων που η λογική τους είναι η λογική της λεκάνης του απόπατου που λέμε και στο χωριό μας, το ζήτημα είναι πως θα μετατρέψεις την αγανάκτηση σε πολιτική συνείδηση με όρους πολιτικής οικονομίας για να ανατρέψεις όχι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. To ζήτημα λοιπόν είναι να μετατρέψεις την αγανάκτηση σε ανατροπή, όχι με αταξικούς και κοσμοπολίτικους όρους, η με εθνικιστικές κορώνες περί προδοτών, ούτε με γενικεύσεις του τύπου "όλοι τους ίδιοι είναι", αλλά με σκληρή ταξική πάλη και γνώση του τι έπραξε ο "καθείς εφ' ω ετάχθη", ποιος είναι με ποιους βρε αδελφέ!!! Ας το πάρουμε χαμπάρι οι αγανακτισμένοι καθοδηγούνται κανονικά και με το νόμο από ΜΚΟ σε όλη την Ευρώπη και αυτό που ζητούν είναι η εφαρμογή των αντιδραστικότατων πολιτικών αναδιαρθρώσεων του εποικοδομήματος. Το σύστημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε δύσκολη θέση και από αυτή την άποψη το απολιτίκ και η τάχαμου δήθεν πανσπερμία των "acapela" αγανακτισμένων αποδείχνει ένα πράγμα. Ότι με αφορμή την δικαιολογημένη αγανάκτηση μεγάλου τμήματος του λαού μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου αλλά και η ίδια η Ε.Ε προσπαθούν να περάσουν σε όλη την Ε.Ε αν είναι δυνατόν τις νέες αντιδρατικότερες ρυθμίσεις γα την λειτουργία των κομμάτων το σύντομότερο δυνατόν. Το σύστημα θέλει οπωσδήποτε να ανανεώνεται και να ρετουσάρετε για να μπορεί να έχει και τον έλεγχο των μέσω παραγωγής και μάλιστα όσο το δυνατόν γίνεται με λαϊκή συναίνεση και αποδοχή. Όσο περισσότερο φωνάζουν "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", τόσο το καλύτερο. Δείτε τώρα, σε όλη την ΕΕ οι αγανακτισμένοι αποτέλεσαν τον δούρειο ίππο με λαϊκή αποδοχή εκατομμυρίων ανθρώπων για την αντιδραστικότατη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Σήμερα ο φασισμός είναι άχρηστος αφού ένας νεότερος και πολύ χειρότερος με κοσμοπολίτικα και εθνικιστικά χαρακτηριστικά διαμορφώνεται πάνω στους ανέργους, τους ημιαπασχολούμενους και στους, στην κυριολεξία εξαθλιωμένους. Το χειρότερο απ' όλα δεν τους καλεί κανείς φανερά, με αφορμή του διαδίκτυο αλλά και την ανάγκη τους να βγάλουν από μέσα τους την δικαιολογημένη αγανάκτηση τους, ακολουθούν ως πρόβατα επί σφαγής την τάχατες ακηδεμόνευτη διαδικασία διαμαρτυρία της πλατείας.
Για όσους λένε την γνωστή ανοησία μεγατόνων(δημιούργημα του Λαλιωτισμού στην δεκ του 1980) "όπου δεν μπορεί το ΚΚΕ (και το κάθε ΚΚ συμπληρώνουμε εμείς αρκεί να είναι ΚΚ και όχι να δηλώνει μόνο) να καπελώσει δεν πηγαίνει και όπου δεν μπορεί να τα καθοδηγήσει διασπά, λοιδορεί κοκ", μάλλον αφενός μεν είναι εκτός τόπου και χρόνου, αφετέρου δε, δεν έχουν μπει καν στον κόπο να μελετήσουν Λένιν, αλλά το ΝΑΡ, η ΑΝΤΡΣΥΑ, τα ΕΑΑΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θεωρούν περισσότερο σύντροφο τον Λαλιωτισμό(η ανώτατη εκδοχή του Γκαιμπελισμού), παρά τον Λενινισμό. Καλό θα ήταν να μελετήσουν λίγο ΛΕΝΙΝ και ίσως βγάλουν συμπεράσματα για τον ρόλο του κάθε Γκεόργκι Γκαμπόν...
"Το κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορεί ποτέ να θεωρεί τον παρτιζάνικο πόλεμο (σσ άτακτες ένοπλες λαϊκές ομάδες το 1906) σαν μοναδικό ή ακόμη σαν κύριο μέσο πάλης, ότι το μέσο αυτό πρέπει να υποτάσσεται σε άλλα, πρέπει να εναρμονίζεται με τα κύρια μέσα πάλης, να εξευγενίζεται με τη διαφωτιστική και οργανωτική επίδραση του σοσιαλισμού. Ενώ χωρίς αυτόν τον τελευταίο όρο όλα, κυριολεκτικά όλα τα μέσα πάλης στην αστική κοινωνία φέρνουν το προλεταριάτο κοντά στα διάφορα μη προλεταριακά στρώματα που στέκουν πάνω ή κάτω απ' αυτό και, αν αφεθούν στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, κουρελιάζονται, εκφυλίζονται, εκπορνεύονται. Οι απεργίες που αφήνονται στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, εκφυλίζονται σε συμφωνίες των εργατών με τ' αφεντικά σε βάρος των καταναλωτών. Το κοινοβούλιο εκφυλίζεται σε οίκο ανοχής, όπου η συμμορία των αστών πολιτικάντηδων εμπορεύεται χονδρικά και λιανικά τη «λαϊκή ελευθερία», το «φιλελευθερισμό», τη «δημοκρατία», το ρεπουμπλικανισμό, τον αντικληρικαλισμό, το σοσιαλισμό και όλα τα άλλα εμπορεύματα που έχουν πέραση. Η εφημερίδα εκφυλίζεται σε κοινό προαγωγό, σε όργανο διαφθοράς των μαζών, χοντροκομμένης κολακείας των ταπεινών ενστίκτων του όχλου κτλ, κτλ. Για τη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχουν καθολικά μέσα πάλης, τέτοια, που θα χώριζαν το προλεταριάτο με σινικά τείχη από τα στρώματα που στέκουν λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω απ' αυτό. Η σοσιαλδημοκρατία σε διαφορετικές εποχές χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα, εξαρτώντας πάντα τη χρησιμοποίησή τους από αυστηρά καθορισμένους ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους ."
Στην πραγματικότητα ένα συνεπές ΚΚ και τα μέλη του παλεύουν μέσα στους χώρους δουλειάς γιατί στην παραγωγική διαδικασία διαμορφώνονται οι συνειδήσεις. Ο κομμουνιστής κάνοντας δουλειά μυρμηγκιού, κάτω από τον κίνδυνο απόλυσης αλλά και σκληρής εργοδοτικής τρομοκρατίας, φτιάζει σωματείο, το πολιτικοποιεί, σπάει το φόβο, αλλά και ως πρωτοπόρος στην παραγωγή εργαζόμενος (παντού πρέπει να είναι πρότυπο), όχι φυσικά για να αυξήσει τα κέρδη του εργοδότη του, αλλά κυρίως για να εμπνεύσει τους συναδέλφους του. Μαθαίνει στους συναδέλφους του την αλληλεγγύη, να βάζει τον πολιτικό αγώνα πάνω από τον συντεχνιακό και στενά συνδικαλιστικό και να προωθεί την λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Το καπιταλιστικό σύστημα στην ανώτατη βαθμίδα του εκεί ακριβώς στην παραγωγική διαδικασία αλλοιώνει, εκφυλίζει και κάνει εργαλείο καθυπόταξης τη κοινωνική συνείδηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η σοσιαλδημοκρατία και οι συνεπικουρούμενες αυτής ιδεολογίες (δεξιός και αριστερός οπορτουνισμός, αναρχισμός κοκ)με αφορμή την κλοπή της υπερεργασίας, κηρύττουν είτε κλοπή απ' το ταμείο, είτε αντίποινα με κουκούλα και μολότοφ στις βιτρίνες και τους υαλοπίνακες καταστημάτων(σπουδαίος ταξικός αντίπαλος θα λέγαμε ειρωνικά). Τα συνεπή ΚΚ δεν αφήνουν κανένα να πάει χαμένος, αλλά δεν πάνε να χάσουν και τον χρόνο τους σε πλατείες που εκ των πραγμάτων είναι θερμοκοιτίδες αγρανάπαυσης, η βαλβίδα ασφαλείας για το ίδιο το σύστημα. Τα συνεπή ΚΚ δεν καθοδηγούνται ούτε από πλατείες, ούτε από συνδικαλιστές, ούτε από τον κάθε λογής πονεμένο που ζητάει λύση στο πρόβλημα του.
Τα συνεπή ΚΚ με την πολιτική πείρα τους, τον Μαρξισμό Λενινισμό και το πρόγραμμα τους καθοδηγούν τις λαϊκές μάζες και παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού μόνο για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, και όπου οι δυνάμεις τους το επιτρέπουν λύνουν και προσωρινά ζητήματα. Τα συνεπή ΚΚ δεν πάνε για χάσουν χρόνο ούτε τα αφορά να καπελώσουν οτιδήποτε, πάνε με όπλο την αποτελεσματικότητα και την προοπτική για αυτό που έχουν στο πρόγραμμα τους , δεν είναι αριστερά ούτε δεξιά ούτε κόμματα που θα βελτιώσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Για τα συνεπή ΚΚ, όπως το πιο συνεπές από τα συνεπή το ΚΚΕ δηλαδή κάθε είδος πολιτικής πάλης είναι όπλο, πεδίο δράσης που νομιμοποιεί, κοινωνικοποιεί, την ταξική πάλη, την ταξική αλληλεγγύη και οδηγεί την σύγκρουση μόνο για το σοσιαλισμό, δεν πάνε ούτε να περάσουν την ώρα τους, ούτε να κάνουν επαναστατική γυμναστική, ούτε να δημιουργήσουν λέσχες συζητήσεων, πολύ περισσότερο δεν πάνε για να απογοητεύσουν τον κόσμο και να τον οδηγήσουν στα σπίτια του.
Σκοπός τους αντικειμενικά δεν είναι να μπουν σε άλλα χωράφια και να αποσπάσουν τον κόσμο, φτιάχνουν τις προϋποθέσεις για την ταξική πάλη με τους ιστορικά και διαλεκτικά ενδεδειγμένους τρόπους και αν κάποιοι οικοδομήσουν κάποια άλλου είδους κατάσταση πριν από αυτά ας την οικοδομήσουν, γιατί δηλαδή πρέπει να πάνε με δαύτους;

Με αφορμή την 48ωρη απεργία του Ιούνη:
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, αυτά τα ξεκαθάρισε η Γ.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ στην βουλή. Τα όσα είπε, όπως τα είπε και με τον τρόπο που τα είπε πέραν του ότι έτσι ακριβώς συνέβησαν, δεν μας βρίσκουν απλά και μόνο σύμφωνους αλλά και συνοδοιπόρους τις καταθέτουμε όπως ακριβώς ειπώθηκαν.
"Μπορεί εμείς να μη συμφωνούμε, δεν έχει σημασία, αλλά ο όρος "αγανακτισμένος" τι θα πει δηλαδή; Αγανακτισμένος μπορεί να είναι και ο εθνικιστής και ο ρατσιστής, αγανακτισμένος μπορεί να είναι και ο κομμουνιστής, αγανακτισμένος μπορεί να είναι και ο νεωτεριστής, αγανακτισμένος μπορεί να είναι και ο μεγαλοεπιχειρηματίας και ο μεσαίος επιχειρηματίας. Τι θα πει "αγανακτισμένοι"; Θέλετε να συσκοτίσετε τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης και τον ταξικό χαρακτήρα της διεξόδου. Αυτό είναι. Δεν είναι θέμα φιλολογίας.Εμείς βεβαίως εκτιμούμε αυτό το κίνημα των λεγόμενων "αγανακτισμένων", ως μία μορφή όπου εκδηλώνονται διεργασίες εν μέρει θετικές, σε άλλα τμήματα πιο θετικές μέσα στο λαό, αλλά πάντως εικόνισμα δεν το κάνουμε και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βγαίνει σε αντιπαράθεση - άλλο παραλληλία και διασύνδεση και διαπλοκή με την καλή έννοια - με το οργανωμένο κίνημα, με την ίδια την ταξική πάλη, με τις απεργίες και άλλες μορφές πάλης".

Ηθελαν να εμπλέξουν το ΠΑΜΕ

Η κυβέρνηση έκανε το εξής: Αξιοποίησε το πολυφωνικό και, ταυτόχρονα, θολό κίνημα των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος - βεβαίως, μια δραστηριότητα που συγκέντρωσε τη συμμετοχή απλών ανθρώπων, ανθρώπων που πραγματικά είναι αγανακτισμένοι, που δεν αντέχουν άλλο - και το χρησιμοποίησε σε αντιπαράθεση με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις οποίες κατά κόρον ακούγαμε αυτό το διάστημα ότι το "Σύνταγμα" είναι μια ειρηνική πάλη, ενώ όλες οι άλλες μορφές πάλης θεωρούνται βίαιες.
Το συγκεκριμένο σχέδιο, για το οποίο είχαμε πληροφορίες πριν από το διήμερο, ήταν: Ξέροντας ότι σε μια πανεργατική απεργία οι πορείες όλων καταλήγουν στο Σύνταγμα, επιδίωκε το εξής: Να δημιουργήσει ένα σκηνικό, όπου "αγανακτισμένοι" - σε εισαγωγικά - συγκρούονται με το ΠΑΜΕ. Οι κουκουλοφόροι και οι άλλοι μηχανισμοί, ομάδες φιλάθλων που χρησιμοποιούνται, μπράβοι σε νυχτερινά κέντρα και διάφοροι, να συγκρούονται με το ΠΑΜΕ, υποτίθεται για ιδεολογικούς σκοπούς, και έτσι να δοθεί η δυνατότητα στην Αστυνομία να μπει μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Να μακελέψει, στο όνομα του να αποτρέψει τη διαμάχη των αντιμαχόμενων μερίδων, και να περάσει έτσι η καταστολή σαν κάτι που δεν έγινε με πρόθεση της Αστυνομίας, αλλά ήταν μια αναγκαστική επιλογή.Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να ταυτίσουν το ΠΑΜΕ με τη βία ή να δείξουν, επίσης, ότι οι απλοί αγανακτισμένοι του Συντάγματος δε θέλουν το ταξικό κίνημα, δε θέλουν κόμματα και ιδιαίτερα δε θέλουν το ΚΚΕ. Να εμφανίσει, δηλαδή, μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον απλό αγανακτισμένο πολίτη και το ΠΑΜΕ, ή να δώσουν τη δυνατότητα ακόμα σε ορισμένους αριστερούς διανοητές και αμπελοφιλοσοφούντες, να γράφουν ότι αν το ΠΑΜΕ αποφύγει την αιματοχυσία, τότε είναι συστημικό. Αυτό το σχέδιο το ξέραμε και εμείς και ενημερώσαμε τις δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στο ΠΑΜΕ. Και έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε. Εκεί, είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη διεκδίκηση, στο κάτω κάτω, να είμαστε όλοι στο Σύνταγμα ή στην επιλογή του σχεδίου της κυβέρνησης.
Αντί επιλόγου:
Ποτέ και για κανένα λόγο δεν αφήνεις κανένα και σε κανένα αναπάντητα ερωτήματα όταν κάνεις πολιτική δουλειά, αλλά δεν χάνεις και τον πολύτιμο χρόνο σου όταν πέφτεις σε "τρολλ" και σε προβοκάτορες, συνεχίζεις απρόσκοπτα τα καθήκοντα σου και κάνεις αυτό που έχεις ως αρχικό σχεδιασμό, δεν επιτίθεσαι και δεν ειρωνεύεσαι αυτόν που σου επιτίθεται κυρίως γιατί θέλει να σου βάλει χρονική τρικλοποδιά. Όλοι και όλες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορεί να μην είναι δυνάμει και να είναι εν γένει σύμμαχοι, αλλά παλεύονται για να γίνουν εν δυνάμει μέσα από τους χώρους δουλειάς. Καλά τα internet και τα twitter και η τεχνολογία γενικά αλλά δεν παίζει ούτε καν τριτεύοντα ρόλο στην επαναστατικοποίηση της κοινωνικής συνείδησης, ειδικά στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όλοι και όλες που μπορεί να μην είναι εν γένει και να είναι εν δυνάμει σύμμαχοι παλεύονται με τον ίδιο τρόπο αλλά και από όλα τα άλλα σχεδόν στον ίδιο βαθμό, ωστόσο πάντα η παραγωγική διαδικασία διαμορφώνει τι συνειδήσεις και εδώ πρώτα και κύρια. Φυσικά σε αυτή την κατηγορία που βρίσκονται κυρίως μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού χρειάζονται πιο ευέλικτες μορφές διαφώτισης που σχετίζονται και με αυτού του είδους τα μικροσυμφέροντα και κυρίως η κατανόηση συνολικά της νομοτελειακής φύσης του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Είναι από αυτά ένα κομμάτι που πείθεται πιο εύκολα στην λογική "των κουκιών", δηλαδή του τόσο εμείς όλοι μαζί και τόσοι αυτοί. Είναι παγίδα ετούτη εδώ η λογική σε ατό το στάδιο ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος που δεν πρόκειται να κάνει καμία παραχώρηση όπως σε προηγούμενες δεκαετίες και είναι ιστορικό καθήκον αυτές τις λογικές να τις κάνουμε πενταροδεκάρες με όπλο τον Μαρξισμό - Λενινισμό και τον επιστημονικό σοσιαλισμό, όχι με συνθηματολογίες και διδακτική του δικαιωθήκαμε ιστορικά. Να πείθουμε ότι το κοινοβούλιο είναι μόνο μια απ' τις χιλιάδες μορφές πάλης και ότι το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε μια προοδευτική κυβέρνηση που δεν θα μπορεί να λύσει τίποτα, αλλά η λαϊκή εξουσία και οικονομία που θα προέλθει από άλλες διαδικασίες. Όσοι δεν θέλουν να έρθουν ας μην έρθουν και όλοι όσοι θέλουν ξεπερασμένες τακτικές τύπου ΕΔΑ, η νέου ενιαίου ΣΥΝ, ας πάνε μόνοι τους και ας κάνουν ότι νομίζουν, δεν θα χάνουμε ούτε το χρόνο μας, ούτε και φαιά ουσία για να τους πείσουμε, αν θελήσουν να έλθουν μαζί μας, με τους δικούς μας όρους και αν θέλουν μπροστά ας πάνε, αλλά όχι μαζί μας, δεν θα τους προστατέψουμε κι όλας.
Κλείνοντας να πούμε πως ζούμε μια συγκλονιστική εποχή από ιστορική άποψη, που όμως αντικειμενικά θα αφήσει και αρνητικά κατάλοιπα, είναι στο χέρι των πρωτοπόρων στοιχειών της κοινωνίας τους κομμουνιστές δηλαδή να καθοδηγήσουν με την πείρα τους σωστά, πειθαρχημένα και αποτελεσματικά τις λαϊκές μάζες στην έφοδο στους ουρανούς, μια διαδικασία που μπορεί να είναι και επώδυνη και ίσως επίπονη, αλλά ξέρετε έστω και ένα τοκετό χωρίς πόνο και διαδικασία χρόνου; Πάντως όσο επίπονος, όσο δύσκολος, όσο κουραστικός και πολλές φορές επώδυνο ξόδεμα δυνάμεων είναι σπορά και ότι σπείρεις θα θερίσεις. Ξέρουμε ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και δεν θα κάτσει μέχρι τέλους, όμως οι τίτλοι τέλους γράφουν σοσιαλισμός - κομμουνισμός και για τούτο θα φροντίσουμε εμείς σύντροφοι...

ΥΓ* Θα παρακαλούσαμε τους κ.κ από το zougla.gr και απ' όπουδήποτε αλλού να μην αναδημοσιεύουν για κανένα λόγο και σε καμία περίπτωση κανένα άρθρο μας όπως το έκαναν εδώ την 1η του Ιούνη του 2011, α)γιατί δεν αναφερόμαστε στο κοινό τους και β) δεν ρωτηθήκαμε. Ότι θέλει και όταν θέλει κάποιος αναδημοσίευση για λόγους καθαρά τυπικούς ας ρωτήσει, με το έτσι θέλω δεν παραχωρούμε σε κανένα αστικού τύπου η προεπαναστατικού portal το δικαίωμα να αντιγράφει άρθρα μας. Στους μόνους που παρέχουμε χωρίς καμία απτήν πλευρά μας άδεια το δικαίωμα είναι οι συντρόφων απ' τα red blogs και όχι μόνο απ' αυτά

*Μέχρι τα μέσα 2011αλλά και όταν γράφτηκε το άρθρο υπήρχαν προοπτικές για το ΑΑΔΜΠ, μιας και υπήρχαν έστω και υπολείμματα σε δυνατότητες για αστική δημοκρατία(όσον αφορά το κομμάτι του Δημοκρατικού μετώπου, από εκεί και έπειτα είχαμε την πιο ολοκληρωμένη μορφή δικτατορίας των μονοπωλίων δηλαδή του ΚΜΚ.
Όσον αφορά τον Αντιιμπεριαλιστικό και το Αντιμονοπωλιακό που παλαιότερα το 1996, η και το 2006, μπορούσαν να διακριθούν στο κομμάτι του εποικοδομήματος και της βάσης, σήμερα έχουν συγκλίνει τόσο που η όποια διαφοροποίηση τους είναι λανθασμένη εξάλλου τα μονοπώλια έχουν γίνει κράτος με ότι αυτό συνεπάγεται στην ολοκλήρωση του ΚΜΚ.
Πέραν του ότι ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοιου είδους κυβέρνηση, ακόμα και αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να συνεργαστείς, δεν θα είναι μόνο σύμμαχες ταξικά δυνάμεις, αλλά και μεσαία στρώματα της αστικής τάξης, ακόμα και τμήματα της αστική τάξης που σήμερα πλήττονται από τα μονοπώλια.