Ο Μακρόν είναι μακρύ χέρι του Γαλλικού Ιμπεριαλισμού που σκέφτεται με τον ίδιο επιχειρηματικό τρόπο που σκέφτεται ο Ερντογάν, ο ένας κατακεραυνώνει τον άλλο και την επομένη θωπίζουν αλλήλους.
Ο μεν χρησιμοποιεί νεο-οθωμανική ρητορική (ασχέτως πως δεν πιστεύει ούτε λέξη από αυτήν), με σκοπό όποτε κι όταν η πανίσχυρη Τουρκική Αστική τάξη το ζητήσει για να αποκτήσει ζωτικό χώρο είτε κοντά στη Μοσούλη, είτε ότι κάτσει στη Λιβύη, αλλά το βλέμμα το έχει στραμμένο στην συνομοσπονδιοποίηση της Θράκης με βάση το σχέδιο Horizon EU 2020.
Εκεί τα πετρέλαια είναι ζωντανά και μιλάμε για τα πετρέλαια της Θάσου που μπορεί να μην ανήκουν στην σημερινή περιφέρεια της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, αλλά με μια δυτική Θράκη μέρος να συνεχίζει να έιναι μέρος της Ελληνικής επικράτειας, και ταυτόχρονα συνομοσπονδιοποιημένης με την Ανατολική Θράκη η οποία θα είναι επίσης συνδεδεμένη με την Τουρκία, υπάρχει μεγάλη μπίζνα συνδιαχείρισης όλου του Αιγαίου (παρακάμπτοντας υφαλοκρηπίδες κλπ δυσκολίες, που από την εποχή της Χούντας προαλείφεται), η Τουρκία πατάει Αιγαίο. Να σημειώσουμε ότι μετά τη Χούντα η κυβέρνηση του Κων/νου Καραμανλή, στην οχταετίας κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πενταετία Κώστα Καραμανλή και στην Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπήκαν φραγμοί για τα όποια σχέδια συνδιαχείρισης για λόγους που το αστικό Κράτος ένοιωθε δυνατό και ο Ελληνικός Καπιταλισμός ήταν στα peak του.
Ο δε ο Μακρόν δλδ, χρησιμοποιεί τη ρητορική των φασιστοφιλελέδων, για ζωτικούς χώρους στις πρώην αποικίες και όπου μπορεί η Γαλλική Αστική τάξη και τα πανίσχυρα μονοπώλια της να υφαρπάξουν και να ανασυγκροτηθούν, ότι μπορούν και κυρίως να μη χάσουν ερείσματα κι επιρροές, όπως το πόδι τους στο Λίβανο, η στα πετρέλαια της Λιβύης(που θα τα χάσουν ξανά από Ρώσους, Κινέζους, Αιγύπτιους κλπ). Δεν θέλουν ούτε καν να το σκεφτούν, ότι θα χαθεί η τελευταία τους έστω και νοερά τουλάχιστον, αποικία τους, που οι κάτοικοι της θέλουν επανένωση με την Συρία από την οποία αποκόπηκαν βίαια το 1914 από τους Γάλλοβρετανούς και με ηγέτη φυσικά τον Άσαντ.
Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, όσο και να είναι όλοι εναντίων όλων, τόσο για θέματα που έχουν να κάνουν με προβληματικές περιφέρειες που θέλουν αλλοπρόσαλλες συμμαχίες, όσο και με το ποιος θα είναι περισσότερο πιστός στην Τουρκική εξωτερική πολιτική, αφού η τελευταία φιλοξενεί τα περισσότερα και μαζικότερα εργοστάσια τους, άρα την κερδοφορία τους, φροντίζοντας να αξιοποιήσουν την Εγνατία οδό ως μεταφορική διέξοδο και ίσως τις αναβαθμισμένες εμπορικές σιδηροτροχιές στο μέλλον, καταλήγοντας είτε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, η ανηφορίζοντας για την Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Ευρώπη δια των συρμών.
Την μια μέρα θα καλούν το ΝΑΤΟ να υπερασπιστεί την Τουρκία από τους "κακούς" Ρώσους και την άλλη μέρα θα το εγκαλούν, γιατί κανείς τους δε θέλει ούτε την Τουρκία ισχυρή(πάνω από αυτούς) και φυσικά τη Ρωσία ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ως τη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή δύναμη και ως θεματοφύλακα, επιτηρητή και παρατηρητή στην περιοχή των στενών και της συνομοσπονδίας.
Η Τουρκία είτε ως στρατιωτικός βραχίωνας της Γερμανίας, είτε ως η επόμενη μαζί με την Αίγυπτο χώρες που θα είναι στην δωδεκάδα των πιο πλούσιων χωρών του πλανήτη και με την κατακόρυφη αύξηση πληθυσμού που έχουν, κάποιος πρέπει να τους σταματάει, (όχι τόσο την Αίγυπτο, όσο την Τουρκία που είναι σκληρός παίκτης και καρύδι και ονειρεύεται πρωτοκαθεδρίες). Να της τραβάει ενίοτε το αυτί, να γίνεται ταυτόχρονα η δουλειά των Ευρωπαίων Ιμπεριαλιστών, να κερδοφορεί η Τουρκική Αστική τάξη και φυσικά η Ρωσία να αποτελέσει στην περιοχή τον τοποτηρητή δια της επιτροπείας.
Οι ΗΠΑ με τη διοίκηση Τραμπ που απ΄ότι φαίνεται θα συνεχίσει να είναι στη λογική της αναδίπλωσης και θα σφυρίζει αδιάφορα, θα σχεδιάζει νέες βάσεις χωρίς ποτέ να της υλοποιεί και θα περιμένει να κάνει μπίζνες με τους "συμμάχους" της στο ΝΑΤΟ, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις μέσω κάποιων "χοντροκέφαλών" αξιωματικών της θα ρίχνει και καμία φάπα, έτσι για τα μάτια του κόσμου.
