Πενήντα χρόνια από το Γαλλικό Μάη...Μια άλλη θεωρητική προσέγγιση

1968 - 2018 Πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν το μήνα που μας πέρασε από το Γαλλικό Μάη της εποχής εκείνης. Όπου ο Οπορτουνισμός, η Σοσιαλδημοκρατία και ο Αριστερισμός, για πρώτη φορά εικοσιτρία χρόνια μετά τη νίκη του κόκκινου στρατού και της Σοβιετικής Ένωσης κατά του φασισμού το Μάη του 1945, πήραν βραχεία κεφαλή έναντι των εργατικών λαϊκών κινημάτων σε όλη τη δυτική Ευρώπη σηματοδοτώντας την αναβάπτιση τους έναντι του μεγάλου τους αντιπάλου που δεν ήταν τελικά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, αλλά η εργατική λαϊκή εξουσία.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι ο Σαρλ Ντε Γκωλ τότε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας λειτουργούσε περισσότερο ως σύμμαχος με την Σοβιετική Ένωση παρά ως αντίπαλος (είναι γνωστή η αρθρογραφία του που αποκαθήλωνε την αντισοβιετική προπαγάνδα και τα ψέμματα που και σήμερα μας βομβαρδίζουν, καθώς και η αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στις 21 Φλεβάρη του 1966),και αυτό ενοχλούσε όλη τη συμμαχία της Δυτικής Ευρώπης καθώς και την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Ο Ντε Γκωλ ενώ δήλωνε αντικομμουνιστής, ουδέποτε υπήρξε, απλά το έκανε για εσωτερική κατανάλωση και κυρίως γιατί είχε την διακυβέρνηση και την πολιτική εξουσία όχι την πραγματική εξουσία που απορρέει από τον τρόπο παραγωγής.
Ο Γαλλικός Μάης δεν είναι κάποια επαναστατική διαδικασία αφού δεν είχαν κάποια συνάφεια με τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής πάλης που είναι τα εξής:Οι μάζες προϋπόθετε να μπορούσαν και να θέλουν, στην προκειμένη ούτε ήθελαν ούτε και μπορούσαν, η αστική τάξη μπορούσε να ασκήσει εξουσία, όπως και το πολιτικό της προσωπικό(που τότε ήταν πιο ισχυρό από σήμερα), εξάλλου δεν άλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής που οι βασικοί του "εμπνευστές", ούτε ήθελαν, ούτε και μπορούσαν, ήταν μια εξέγερση αμφισβήτησης.

 

Ο Γαλλικός Μάης κατάφερε να τέσσερα βασικά πράγματα και με αυτό τον τρόπο να πάρει βραχεία κεφαλή από τον επιστημονικό και υπαρκτό(για την εποχή εκείνη) σοσιαλισμό, που μέχρι τότε και για εικοσιτρία χρόνια μετρούσε σερί νίκες ακόμα και μέσα στο άνδρο της σοσιαλδημοκρατίας τη δυτική Ευρώπη που είναι κατά τη γνώμη μας ότι πιο οπισθοδρομικό έχει υπάρξει σε παραγωγή πολιτισμού από το μεσοπόλεμο και έπειτα. Η σοσιαλδημοκρατία και ο Οπορτουνισμός βαριά κλονισμένοι και τραυματισμένοι έψαχναν τις αφορμές να υπερκεράσουν τη δημοφιλία της ΕΣΣΔ και να επαναφέρουν στα μέτρα του δυνατού την επιρροή τους όπως την είχαν προπολεμικά τουλάχιστον στην έδρα τους.

Οι βασικοί πυλώνες, τα τέσσερα στοιχεία τους ήταν:
α) Η βασική αντίθεση(κοινωνική παραγωγή και ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου) και τρεις συνακόλουθες αντιθέσεις της καπιταλιστικής παραγωγής ( η αντίθεση της παραγωγής με την κατανάλωση, η αντίθεση της σχετικής οργάνωσης της παραγωγής και η αναρχία της σε κοινωνική κλίμακα και η αντίθεση του σκοπού των παραγωγικών δυνάμεων σε σχέση με το κεφάλαιο) να περάσουν σε δεύτερη μοίρα και να περάσουν μπροστά όλες οι δευτερεύουσες και ακόμα πιο πίσω μη ουσιώδεις αντιθέσεις των δυτικών κοινωνιών, όπως οι αντιθέσεις( περιφέρειας - κράτους, πόλης- χωριού, ακόμα και ευτελείς όπως ζωόφιλων και μη, χορτοφάγων-ζωοφάγων κοκ). Η "εξέγερση" του Γαλλικού Μάη, κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο το δευτερεύον και το τριτεύων, έναντι του πρωτεύοντος.
β) Το πέρασμα από την οργανωμένη πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, στην αμφισβήτηση κάθε είδους εξουσίας και κυρίως του πρωτοπόρου ρόλου του προλεταριάτου, ενώ αποθεώθηκε ο εθελοντισμός μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
γ) Το κίνημα είναι ένα κίνημα αποκλειστικά διαμαρτυρίας και ότι προκύψει από εκεί και μετά, δημιουργώντας μια νέα κατηγορία στη διαλεκτική της ταξικής πάλης γυρίζοντας στα προμαρξιστικά χρόνια. Διαμαρτυρία εναντίον Πολιτικής Οικονομίας, μεταφυσική εναντίον επιστήμης δηλαδή.
δ) Τέλος η προσπάθεια να μετατραπεί το συνειδητό σε αυθόρμητο και ότι το τελευταίο είναι πιο σημαντικό από πρώτο, να αποθεωθούν οι αισθήσεις και να κατακερματιστεί η λογική διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία βρήκαν το δικό τους κομβικό σημείο υποθάλπτοντας, μεθοδεύοντας και σε βάθος χρόνου χτυπώντας μετωπικά τα εργατικά λαϊκά κινήματα σε όλη τη δυτική Ευρώπη με τη βοήθεια των εργατών της Renault οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί μπροστάρηδες βάζοντας πλάτη στην "εξέγερση" της περιόδου εκείνης κυρίως στους δρόμους, ωστόσο οι οπαδοί της "εξέγερσης" το αμφισβητούν γιατί δεν ήταν οι εμπνευστές της, που όντως δεν ήταν.
Ο Οπορτουνισμός, ο Αναθεωρητισμός και ο Ευρωκομμουνισμός είναι η πέμπτη φάλαγγα στο εργατικό κίνημα σε αγαστή συνεργασία με τη Σοσιαλδημοκρατία, το πραγματοποίησαν με ιδιαίτερη μαεστρία πριν από πενήντα ακριβώς χρόνια το πρώτο χτύπημα στον υπαρκτό και επιστημονικό σοσιαλισμό.

Με θεωρητικό όχημα το μεταμοντέρνο και το θάνατο της κοινωνικοπολιτικής ανάλυσης πήραν τη σκυτάλη από τις σοσιαλδημοκρατικές, αντιεπιστημονικές, αντιδραστικές και αντικομμουνιστικές θεωρίες του μεσοπολέμου όπως αυτή του Ολοκληρωτισμού της Χάννα Άρεντ(που εξισώνει τον σοσιαλισμό με το φασισμό), νεότερες μεταπολεμικές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (σχολή της Φρανκφούρτης δηλαδή Τέοντορ Αντόρνο, Μαξ Χορκχάιμερ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Χέρμπερτ Μαρκούζε, Γιούργκεν Χάμπερμας), παραδίδοντας την στο "τέλος" κάθε σοβαρής αντικαπιταλιστικής απόπειρας μακρυά από την εργατική τάξη. 

Μέσα απ΄το μεταμοντέρνο, πριμοδότησαν τον θάνατο στις μεγάλες αφηγήσεις(δηλαδή στην αναλυτική κοινωνικοπολιτική σκέψη) αποθέωσαν το θετικισμό και τις αισθήσεις ως εργαλείο σκέψης. Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Ζαν-Φρανσουά Λυοτάρ «Μέσα στη σύγχρονη κοινωνία και στο σύγχρονο πολιτισμό, στη μεταμοντέρνα κοινωνία και στο μεταμοντέρνο πολιτισμό το ζήτημα της νομιμοποίησης της γνώσης τίθεται με άλλους όρους. Η μεγάλη αφήγηση απώλεσε την αξιοπιστία της, όποιος και αν είναι ο τρόπος ενοποίησης που της αποδίδεται: θεωρητική αφήγηση, αφήγηση της χειραφέτησης…» Έκαναν τις πρωτογενείς αντιθέσεις δευτερογενείς και τις τελευταίες τις βάφτισαν ως επαναστατικές....

Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτές οι θεωρίες που συναντήθηκαν πριν πενήντα χρόνια στο Παρίσι, αλλά και αντιδραστικές θεωρίες όπως του Καρλ Μανχαϊμ σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο αλήθειας στα κοινωνικά φαινόμενα, άλλες όπως αυτή του κοινωνιολόγου T.A.Marshall όπου οι θεωρίες του "κοινωνικού κράτους", του "κοινωνικού αποκλεισμού" και των "κοινωνικών δικαιωμάτων" απορρέουν από αυτόν καταλήγοντας στο γεγονός ότι δε χρειάζεται να ανατραπεί η αστική οικονομική σκέψη και η "ελεύθερη αγορά". Μαζί με όλα τα παραπάνω, μπολιάζονταν και ενυπήρχε στις παρυφές η θεωρία της "εξελικτικής ανάπτυξης της κοινωνίας" του πατέρα της σοσιαλδημοκρατίας του Εντ. Μπερνσταϊν, η οποία συμπύκνωνε το θετικισμό του Κοντ, και την εξελικτική θεωρία του Σπένσερ, που εν πολλοίς λένε ότι η ιστορία είναι προϊόν αποκλειστικά και μόνο ποσοτικών συσσωρεύσεων και αποθέωσης των αισθήσεων.
Μέσα στα παραπάνω εντάχθηκαν και αναπτύχθηκαν και μια σειρά Μαοϊκά κινήματα που έθεταν το ζήτημα της πολιτιστικής επανάστασης ως το κύριο χωρίς να βάζουν στόχο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, καθώς και ξεπεσμένα Τροτσιστικά, Μπουχαρινικά, αλλά και Αναρχικά σχήματα που βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρόν, αν και τα τέσσερα αποτέλεσαν περιθωριακές ομάδες δίχως καμία πρωτοβουλία και σοβαρή παρουσία στη συνέχεια
Αυτό ήταν ο Γαλλικός Μάης, το ορόσημο και η οριοθέτηση της σοσιαλδημοκρατίας, να γίνει ο βασικός μοχλός πίεσης του Μαρξισμού Λενινισμού από τη σοσιαλδημοκρατία, τον οπορτουνισμό, τον αριστερισμό, τα "κοινωνικά κινήματα" όπου όλοι μαζί θα χτυπήσουν την εργατική τάξη(όχι ως πρωτοπορία της κοινωνίας), αλλά ως μια συμβιβασμένη πρωτοπορία που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωση της και τίποτα περισσότερο.
Από το Μάη του 1968 και έπειτα ειδικά στη δυτική Ευρώπη ο οπορτουνισμός δεν έχασε ποτέ ξανά, διείσδυσε τόσο σε συνδικάτα που κήρυτταν την ταξική συνεργασία, είτε σε Αριστερίστικους πόλους συσπείρωσεων, διείσδυσαν ακόμα και σε Κ.Κ μετατρέποντας τα είτε σε λέσχες συζητήσεων, είτε σε Ευρωκομμουνιστικά, είτσε σκιά του εαυτού τους, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο παρών αφιέρωμα δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε κάποια ιστορική καταγραφή του εν λόγω ιστορικού φαινομένου, τέτοιες ενδεχομένως θα είδατε και να διαβάσατε αρκετές, αλλά μια καθαρή θεωρητική και πολιτική ανάλυση κόντρα στον μεταμοντερνισμό του τι ήταν το εν λόγω φαινόμενο.

                                                                                                                     RC TEAM