Κούρεμα καταθέσων η κάτι άλλο;

Για να είμαστε σοβαροί, οι καταστροφές κεφαλαίων στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτες. Η κρίση είναι τόσο βαθιά που σειρά είχαν οι καταθέσεις για να αποφευχθεί ο πόλεμος προς το παρών. Επειδή ο καπιταλισμός είναι γεμάτος αντιφάσεις με τις 4 βασικές κυρίαρχες, τόσο που καμία χρηματοπιστωτική τράμπα να τις εξαλείφει, ότι και να κάνουν οι ειδικοί πάλι πρόβλημα θα δημιουργήσει.
Μέχρι χτες η Γερμανία ήταν στο στόχαστρο των ΗΠΑ, από προχτές μπήκε για τα καλά και στο στόχαστρο της Ρωσίας.
Πριν προετοιμαστεί ο πραγματικός πόλεμος, που προετοιμάζεται τουλάχιστον μέχρι το 2020 ίσως και νωρίτερα, ίσως και λίγο αργότερα, αρχίζει το ντόμινο της καταστροφής κεφαλαίων του ενός απέναντι στον άλλο.
Σίγουρα η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία είναι στους επόμενους στόχους, ωστόσο μη σας κάνει καμία εντύπωση, άμεση απόσυρση Βρετανικών, Ρωσικών και Αμερικανικών κεφαλαίων από το Λίχτενσταϊν με προορισμό τη Κύπρο. Αυτό θα σημάνει την απάντηση το αντίστοιχο χτύπημα των Γερμανικών κεφαλαίων στη Κύπρο και μάλιστα κάτω απ΄τη ζώνη, τώρα θα γίνει το ανάποδο. Εδώ μιλάμε για ένα οικονομικό πόλεμο πρώτου μεγέθους που όμως δε θα σταματήσει εδώ, όμως "όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου (για να σωθεί) πέφτει ο ίδιος μέσα" τελικά, όμως κάτι άλλο δε μπορούσε να γίνει εκ των πραγμάτων για τη Γερμανία και την Ε.Ε που βρίσκεται στην εντατική απ' ότι φαίνεται.

Φυσικά το βλακώδες σύνθημα "οι άνθρωποι πάνω απ΄τα κέρδη" δεν παίζει ούτε με το να κατεβεί, ο Ιησούς, ο Μωάμεθ, ο Γιαχβέ, ο Βούδας, ο Κομφούκιος και όλοι οι θεοί των προ μονοθεϊστικών θρησκειών, συναίβει μόνο επειδή κάποτε υπήρχε η ΕΣΣΔ για να μην πάει το σιδηρούν παραπέτασμα μέχρι τη Λισσαβόνα.
Όταν τα απόνερα της τελείωσαν το 2008 και αναδύθηκαν νέες αγορές και νέα βιομηχανικά συμπλέγματα από τους ίδιους ομίλους αρχικά σε Κίνα και Ινδία, γιατί δε γινόταν αλλιώς, τότε ακριβώς αναδείχθηκε και η ανάγκη αποτελειώματος του μεικτού κράτους.
Φυσικά το μεικτό κράτος αναπτύσσεται και θα αναπτυχθεί μόνο στη Λατινική Αμερική, για πόσο όμως, αφού η προηγούμενη φιλοσοφία του ο Περονισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά περνάει σε μια ανώτερη φάση του που κάθε χώρα της Λ. Αμερικής προσθέτει μια πινελιά και ένα τοπικό χαρακτηριστικό, αλλά μέχρι πότε;
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, ιστορικοί συμβιβασμοί τύπου Μπερλίνγκουερ και τύπου New Deal, δεν πρόκειται να ξανά συμβούν και οι λαοί βρίσκονται πάνω στο βούρκο που μαλώνουν τα βουβάλια, ενώ αυτοί μοιάζουν με βατράχια αδύναμα για το οτιδήποτε.
Σε αυτό το σύστημα που έτσι και αλλιώς θα τελειώσει αρχίζει σιγά αλλά σταθερά να γίνεται συνείδηση, είτε ως σπερματίδα, είτε ως σπέρμα, ακόμα και ως τοκετός η επόμενη φάση της ανθρωπότητας, που δε θα είναι άλλη από την κατάργηση της υπεραξίας και της μετατροπής της σε κοινωνικό προϊόν σε πρώτη φάση, όλα τα άλλα είναι χίμαιρες.

Κλείνοντας αυτό που έχουμε να σημειώσουμε, ότι η δημιουργίες των ζωνών αποκλειστικών και μη σε όλη την Ε.Ε που παρά τις αντιθέσεις τους και παρά τους ενδοευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς, αποτελούσαν μια μορφή υπερμονοπωλίου σε μια γεωγραφική περιοχή με τρομακτική ανισσομετρία.
Σήμερα η Ε.Ε [παρά τούς σχεδιασμούς της και παρά τη σκληρή, αλλά χωρίς επιστροφή πολιτική της Άγγελας (που μόνο χαζή δεν είναι, ίσως η πιο σοβαρή και διαβασμένη εκπρόσωπος των Μονοπωλίων και όχι μόνο Γερμανικών)], βρίσκεται σε ένα τρομακτικό τέλμα, τα αδιέξοδα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων είναι αδιέξοδα και πρέπει να βρεθεί λύση για να υπάρξει, αν υπάρξει στην επόμενη φάση αναιμική ανάπτυξη.
Κατά τη γνώμη μας δεν θα υπάρξει όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα χωρίς πόλεμο, που η ίδια η ειρήνη τους φέρνει.
Η Ε.Ε κρατιέται με παραμάνες που ακόμα και αν χωριστεί σε ζώνες δεν υπάρχει μια περίπτωση στο εκατομμύριο να μην έχουμε και άλλου είδους εξελίξεις και συμμαχίες που μέχρι πριν δυο χρόνια δεν ήταν ξεκάθαρες.
Το ξεσκαρτάρισμα στην ΕΕ έγινε και μη σας κάνει καμία εντύπωση αυτό το πείραμα πολιτικού υπερμονοπωλίου [που ήταν και πολιτικά ενωμένο(οι ανοησίες περί πολιτικής ένωσης, μόνο από βλακέντιους τύπου ΣΥΝ θα μπορούσαν να ακούγονται ωσάν εκθέσεις ιδεών α' δημοτικού)], να σκορπίσει στα εις τα εξ ων συνετέθη και ο επερχόμενος πόλεμος να γίνει με άλλους τρόπους πάλι στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο με συμμάχους τους Γάλλους, Ιταλούς, Βρετανούς, Ισπανούς, Αμερικανούς, Ρώσους και απ' την άλλη το Γερμανικό άξονα, τη Τουρκία και μέρος του Σουνιτικού Ισλάμ.
Το πείραμα της ΕΕ, απέδειξε τις αδυναμίες ενός πολιτικού(στο εποικοδόμημα) υπερμονοπωλίου, που αντανακλά τις αδυναμίες του ίδιου στη βάση(εκεί εδικά δε μπορεί να γίνει και όσοι το αναμασούν είναι από αφελείς έως και ηλίθιοι) και πως για να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα δε θα φτάσουν οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες.
Εξάλλου οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι, δεν κατέχουν εξ ολοκλήρου τα μέσα παραγωγής, εφόσον δεν έχουν ζωτικό χώρο στις πρώτες ύλες, πράγμα που σημαίνει ότι η φάρσα θα επαναληφθεί ως τραγωδία αλλά με άλλο τρόπο. 

Στον καπιταλισμό οι καταστροφές κεφαλαίων είναι αναγκαίες και επιβεβλημένες τόσο στην περίοδο της ειρηνικής συμπόρευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όσο και στην περίοδο της πολεμικής προπαρασκευής, αλλά και της πολεμικής σύγκρουσης, που είναι αποτελέσματα των καπιταλιστικών κρίσεων. Αποτελούν μορφές ανάσχεσης των κρίσεων, είναι αναπόφευκτες, ενώ στη φάση αυτή(των κρίσεων δηλαδή) αποτελούν ανάπτυξη.