Τα συνεχόμενα reverse split* στις αυξήσεις των μετοχικών κεφαλαίων σε δεκάδες ΑΕ εδώ και ένα μίση χρόνο, είναι ο προπομπός της καταστροφής των κεφαλαίων** που αποφάσισε η ευρωζώνη. Να υπενθυμίσουμε πως στην λεγόμενη "κεφαλαιαγορά"(όρος που ελέγχεται από εμάς) η εικόνα των εισηγμένων στο ΧΑ παρότι κερδοφόρα δεν είναι και η καλύτερη στην αναλογία πάγιου(αριθμός μετοχών εταιρίας) και κερδοφορίας(ταμείο εταιρίας) που για τους φιλελεύθερους οικονομολόγους αποτελούν την ονομαστική αξία της μετοχής. Εδώ και (η Μαρξιστική θέση για την μετοχή).Φυσικά η εικόνα αυτή που αναφέραμε λίγο παραπάνω, αποτελεί μια πλευρά της "τραγικής" κατά τους αστούς οικονομολόγους εικόνας των εισηγμένων στο ΧΑ και είναι τραγική από άποψη κερδοφορίας γιατί αδυνατεί είτε να δώσει ικανοποιητικό μέρισμα στους μετόχους, είτε να ριχτεί ικανός αριθμός ρευστοποιημένης κερδοφορίας για την παραγωγή νέας.
Αυτή η πλευρά απεικονίζει τη μια πλευρά της εικόνας η οποία πιο ολοκληρωμένα αποτυπώνεται στην πραγματική αξία της μετοχής(το πηλίκο της καθαρής περιουσίας προς τον αριθμό των μετοχών) και στην λογιστική αξία της μετοχής(το πηλίκο της καθαρής παρουσίας της εταιρείας προς τον αριθμό των μετοχών της).
Για τους αστούς οικονομολόγους και στην ανωτέρω περίπτωση για τις εισηγμένες στο ΧΑ καταγράφετε μια ζοφερή εικόνα που είναι αποτέλεσμα της α) υπέρ παραγωγής, β)της υποκατανάλωσης(ως αποτέλεσμα όπως είχε αποδείξει στο Αντι-Ντίρινγκ ο Φ.Ένγκελς και γ) της υπέρ κερδοφορίας(που δεν μπορεί να στηρίξει το επόμενο κύκλο αναπαραγωγής της ίδιας της κερδοφορίας).
Δεν είναι μόνο τρόικα και η ΕΕ που ζητάει τυχαία την εκποίηση α)της δημόσιας περιουσίας, β)των πρώην ΔΕΚΟ και γ)την ακόμα παραπέρα καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά κυρίως η ίδια η ανάγκη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να προχωρήσει στην ακόμη μεγαλύτερη ισχυροποίηση του ΚΜΚ(κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού) και αποτελούν ένα ιδιότυπο reverse split του κρατικού χαρτοφυλακίου στις πρώην ΔΕΚΟ μέχρι την ολική εγκατάλειψη του. Δεν φτάνει μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρης κρίσης και οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων να έχουν ιδιωτικοποιηθεί στο μεγαλύτερο κομμάτι τους οι πρώην ΔΕΚΟ άσχετα ότι και τότε είναι ατομική ιδιοκτησία. Είναι τέτοια η σκληρότητα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού που πρέπει να αποδοθούν τα πάντα και εξ ολοκλήρου στα μονοπώλια, για να προχωρήσουν αδιατάρακτα και ανεμπόδιστα τον σχεδιασμό και την πολιτική τους. Όλα τούτα σημαίνουν συγχωνεύσεις, που θα επιφέρουν ακόμη μαζικότερες απολύσεις και πολύ περισσότερα κέρδη, ενώ τέλος θα καθιερώσουν τις νέες πιο επαχθείς εργασιακές σχέσεις, με την μεγιστοποίηση των υπερκερδών τους.
Αυτή η τάση(τα συνεχόμενα reverse split στις αυξήσεις των μετοχικών κεφαλαίων σε δεκάδες ΑΕ και στην πλήρη υποχώρηση των αδύναμων καπιταλιστικών κρατών από τις πρώην ΔΕΚΟ)* εκτός του ότι είναι νομοτελειακή, είναι ο μονόδρομος που θα τον ακολουθήσουν αργά η γρήγορα οι περισσότερες σχετικά πιο αδύναμες (από την άποψη μεγέθους παραγωγής και κερδών) ΑΕ, είναι και ο μονόδρομος για την ίδια τους την επιβίωση.
Η τάση αυτή είναι το τελευταίο στάδιο της ύστατης προσπάθειας τους για την επιβίωση. Η εν λόγω τάση*, είναι μια αδήριτη ανάγκη, είναι ο υπέρ πάντων αγώνας για τη σωτηρία τους, ανεξάρτητα αν το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας που θα τους απορροφήσει, δεν θα τους ενώσει πραγματικά με την παραπάνω αλλά θα τους προσαρτήσει σε αυτήν. Είναι τέτοια η ανάγκη επιβίωσης, που ακόμα και οι πιο επαχθείς όροι με τα μικρότερα δυνατά ανταλλάγματα, (αρκεί αυτά να είναι τόσο χειροπιαστά), που και οι ποιο σκεπτικοί μεγαλομέτοχοι της "προβληματικής" να άρουν τις όποιες αντιστάσεις - αντιρρήσεις απέναντι στο φάσμα της χρεοκοπίας. Μπροστά στο φάσμα της εκμηδένισης τους, ακόμη και ένα ελάχιστο άνευ αξίας και ουσίας ποσοστό στο Δ.Σ της νέας εταιρίας, είναι μια σανίδα σωτηρίας που ονομάζεται συγκεντροποίηση κεφαλαίων τα οποία είναι αποτελεσματικότερα όταν είναι διακλαδικά τοποθετημένα στα μεταξύ τους χαρτοφυλάκια.
Μπροστά στην κανονική χρεοκοπία η ελεγχόμενη αποτελεί μέρος της σωτηρίας του αδύναμου κεφαλαίου σε σχέση με το κραταιό (που συνήθως είναι μονοπωλιακό), εξασφαλίζοντας στο πρώτο όλα τα εχέγγυα της απρόσκοπτης λειτουργίας μέσα σε ένα νέο όμιλο πιο ισχυρό.
Ακόμα και οι πιο φτηνές εξαγορές και συγχωνεύσεις δια της απορρόφησης τους από ακόμα πιο δυνατές και μεγάλες ΑΕ αποτελούν τμήμα της ελεγχόμενης εταιρικής χρεοκοπίας που γίνεται υποχρεωτικά για την σωτηρία της και στην πορεία προκύπτει ως αναβάθμιση μέσα σε ένα νεότερο και ισχυρότερο όμιλο.
Τη διαδικασία αυτή ο μέγιστος Λένιν την αποκαλούσε "συγκεντροποίηση του κεφαλαίου" όπου μια εταιρία συνενώνει τα κεφάλαια της με μια άλλη, είτε απορροφώντας τα, είτε εξαγοράζοντας μερικά από αυτά, είτε μετέχοντας στο μετοχικό της κεφάλαιο ως κύριος μέτοχος και επιτυγχάνεται μέσω της συγκέντρωσης της παραγωγής και του κεφαλαίου δηλαδή αποκτώντας μονοπωλιακά χαρακτηριστικά.
Εδώ πέρα πρέπει να θυμίσουμε ότι η "συγκέντρωση του κεφαλαίου" σύμφωνα με το Λένιν είναι το προτσές της αύξησης του κεφαλαίου με βάση τη συσσώρευση και σημαίνει την μετατροπή ενός μέρους της υπεραξίας σε κεφάλαιο. Ενώ η "συγκέντρωση της παραγωγής" πάντα σύμφωνα με τον Λένιν είναι η αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων και η συγκέντρωση σε αυτές όλο και μεγαλύτερου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν πως εμμέσου της ίσως χειρότερης καπιταλιστικής κρίσης που γνωρίσαμε έως σήμερα(μέχρι την επόμενη που θα έρθει μάλλον οσονούπω), κρίση που προέκυψε λόγω α)της υπερπαραγωγής , β)της σχετικής υποκατανάλωσης (βάση της υπερπαραγωγής, της τεράστιας ανεργίας σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο και της μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης) &γ)της υπέρ συσσώρευσης κεφαλαίων(δηλαδή της τεράστιας κερδοφορίας), πως όλα καθορίζονται από την νομοτελειακή φύση του κεφαλαίου που είναι τα κέρδη και μόνο αυτά.
Θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι η σημερινή καπιταλιστική κρίση δεν είναι κρίση χρέους των αδύναμων κρίκων(κρατών) στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό έναντι των ισχυρών. Έχει μετακυλιστεί σε τέτοια χωρίς στην πραγματικότητα να είναι, από τις διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις (που είναι συνέχεια των μονοπωλίων και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών), για να προσπαθήσουν να εισπράξουν την αντίστοιχη χαμένη ρευστότητα από τα τεράστια αλλά μη πραγματοποιημένα από τις αγορές υπερκέρδη τους για να τα ξαναρίξουν στην παραγωγή. Είναι μια τεχνητή διαδικασία των μονοπωλίων που δανείζουν από το περίσσεμα των κεφαλαίων τους σε χώρες αδύναμους κρίκους, πάντα και μόνο με τους δικούς τους όρους, όχι για να τις αναπτύξουν αλλά για να κάνουν την δουλειά τους και όταν κάποια δική τους δυνατή κρίση τους χτυπήσει την πόρτα, θα προσπαθήσουν να εισπράξουν από τις σίγουρες κάνουλες με βίαιο τρόπο. Μπορεί τα δάνεια σε κράτη σε περιόδους απρόσκοπτης κερδοφορίας να τρέχουν αλλά οι ίδιοι οι δανειστές δεν τα ζητούν εσκεμμένα Με τον τρόπο αυτό τα μονοπώλια και εκβιάζουν και επιβάλουν το είδος και τον τρόπο ανάπτυξης αλλά και το πολιτικό τους προσωπικό.
Τα κέρδη είναι αυτά που καθορίζουν την φύση του αν θα είναι σταθερή η σε ύφεση(σε κρίση δηλαδή) η σε πορεία της ανάπτυξης του. Κεφάλαιο χωρίς κέρδη δεν μπορεί να υπάρξει. Μέσα παραγωγής χωρίς κεφάλαιο μπορεί να υπάρξουν και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά, παραγωγικές δυνάμεις χωρίς την εργασία επίσης δεν μπορούν να υπάρξουν, όπως δεν μπορεί να υπάρξει κέρδος χωρίς το κεφάλαιο. Μπροστά στην αδηφάγα ανάγκη της κερδοφορίας του κεφαλαίου τίποτα δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο γι' αυτή, ούτε οι ίδιες οι ανθρώπινες ζωές οι οποίες λογίζονται από το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής σε βάση και εποικοδόμημα ως αναλώσιμες τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Ακόμα και όταν κάποια κεφάλαια, η και οι παραγωγικές δυνάμεις σταθούν εμπόδιο στα υπερκέρδη, τότε το μεγάλο κεφάλαιο προχωρά στην καταστροφή και των κεφαλαίων που εμποδίζουν την απρόσκοπτη πορεία του προς τα ίδια τα κέρδη και στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων.
Τώρα πως γίνεται τα υπερκέρδη να αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα του ίδιου του συστήματος και οι περισσότερες κρίσεις του να προέρχονται από αυτή την διαδικασία, θα το δούμε τώρα.
Η αντίθεση ανάμεσα στο σκοπό των παραγωγικών δυνάμεων και στο σκοπό του κεφαλαίου είναι αγεφύρωτη. Οι πρώτες θέλουν να αναπτυχθούν κάτω από το βάρος των αναγκών αλλά για το κεφάλαιο αυτό σημαίνει μείωση της κερδοφορίας και το κέρδος είναι τα πάντα για το τελευταίο.
Ακόμα και η ελάχιστη μείωση της κερδοφορίας μέσα σε ένα "Χ" μήνα του "Χ" έτους σε σχέση με τον αντίστοιχο της προηγούμενης "Ψ" χρονιάς σημαίνει κρίση. Είναι τέτοια η φύση του κεφαλαίου που ακόμα και αν αυτή η κερδοφορία είναι ικανή να καλύψει σχεδόν όλες τις πλευρές τις λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, που στο βωμό της θα γίνουν θυσίες και όταν λέμε θυσίες κυριολεκτούμε. Αυτού του είδους η ελαχιστοποίηση της υπερκερδοφορίας αναγκάζει το κεφάλαιο να καταστρέψει μέρος των παραγωγικών δυνάμεων οδηγώντας τες στην ανεργία, με αποτέλεσμα η αγοραστική τους δύναμη να μην τους επιτρέπει να καταναλώσουν αυτά που οι ίδιοι είτε παρήγαγαν, μετέφεραν, οδήγησαν στα ράφια τα προϊόντα και εκεί θα μείνουν. Για να μην μείνουν απούλητα τα προϊόντα από τις κατεστραμμένες, άνεργες και ήμι - απασχολούμενες, καταναλωτικά αδύναμες παραγωγικές δυνάμεις, έρχεται η καταναλωτική πίστη, δηλαδή το τραπεζοπιστωτικό σύστημα ρίχνοντας δάνεια στις αγορές για να πραγματοποιηθούν(καταναλωθούν).
Πριν αρχίσει το τραπεζοπιστωτικό σύστημα να ρίχνει δάνεια στις αγορές η να κόβει πληθωριστικό χρήμα πάλι υπό τη μορφή δανείων και τα προϊόντα να συνεχίζουν να παραμένουν στα ράφια η κρίση αυτή ονομάζεται κρίση υπερπαραγωγής και υποκατανάλωσης και αντιμετωπίζεται βραχυπρόθεσμα με το άνοιγμα της κάνουλας από το τραπεζοπιστωτικό σύστημα.
Όταν σταματήσει αυτή η ροή στην αγορά θα έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες κρίσης υπερκερδοφορίας, αυτή η διαδικασία είναι συνέχεια της προηγούμενης κρίσης αυτής της υπερπαραγωγής που συνήθως και σε πολλές περιπτώσεις πάνε πακέτο με την πρώτη βαθμίδα της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτή η νέα κρίση είναι κρίση υπέρ κερδών και υπερπαραγωγής κεφαλαίων προϊοντων και υπηρεσιών(δηλαδή με μια λέξη "κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων"), αλλά γιατί είναι τέτοια αφού τα κέρδη είναι η ουσία; Εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα.
Ξέρουμε ότι το τραπεζικό κεφάλαιο είναι σύμφυτο με το βιομηχανικό κεφάλαιο στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού και τα δάνεια που ρίχνονται για την κατανάλωση πρέπει να φέρουν νέα κέρδη που θα επενδυθούν ξανά στην παραγωγή και στην έρευνα για την βελτίωση της παραγωγής, την συντήρηση της και να ξανά ριχτούν στην κατανάλωση και πάει λέγοντας, ενώ πρέπει να δοθούν και τα ανάλογα μερίσματα στους μετόχους.
Όταν η κερδοφορία των δανείων επιστρέφεται όχι σε μετρητό, αλλά σε εκποιημένο προϊόν που πουλήθηκε από τα ίδια τα δάνεια επιστρέφεται μειούμενη σε σχέση με το προσδοκώμενο ποσοστό της το οποίο καθορίζεται από τον υπολογισμό της κερδοφορίας πριν τον δανεισμό.
Να πούμε επίσης εδώ πέρα ότι σε πολλές περιπτώσεις ό δανεισμός ούτε κατά το ήμισυ δεν ολοκληρώνεται με βάση τον στόχο της κερδοφορίας από την παρασιτική αναδιανομή κεφαλαίων που πραγματοποιείται μέσα από την ίδια την τραπεζοπιστωτική διαδικασία.
Όταν λοιπόν η τιμή τους είναι εκποιημένη πολύ μακριά από τους προϋπολογισμούς της κερδοφορίας, είναι κερδοφορία κατώτερη των προσδοκιών που αδυνατεί να δώσει μερίσματα και να ριχτεί ξανά στην παραγωγική διαδικασία με την ίδια δυναμική.
Αυτή η νέα κρίση που έρχεται ως συνέχεια της κρίσης υπερπαραγωγής, (δηλαδή η κρίση υπερκερδών) για να μην οδηγήσει το ίδιο το σύστημα σε ένα κραχ, επιβάλει την καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι αστοί οικονομολόγοι διαβάζουν Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν για να κατανοήσουν την ουσία και το περιεχόμενο της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος που οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι υπηρετούν. Όμως πουθενά και σε κανένα σημείο ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν δεν δίνουν λύση εντός του συστήματος, αν μπορούσαν θα την έδιναν, γιατί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται, ήδη έχει σαπίσει αρκετά και μας βρομίζει τη γωνιά. Όταν ξεχωρίσεις από Μαρξισμό Λενινισμό την επαναστατική θεωρία δεν μπορείς να δώσεις καμία λύση για την ανθρωπότητα όσο καλές προθέσεις και να έχεις, θα την ανακυκλώνεις σε θεωρητικά σχήματα που θα ανακυκλώνουν τις κρίσεις και τα κραχ με μικρές περιόδους πολέμων και κερδών.
Μπορεί ο Μαρξισμός Λενινισμός να έχει ερμηνεύσει τον καπιταλισμό (όσο κανείς αστός δεν το έχει καταφέρει έως σήμερα), αλλά το κάνει για να τον ανατρέψει και να δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις για την αταξική κοινωνία μέσω του κατώτερου της σταδίου του σοσιαλισμού που είναι ανώτερος του καπιταλισμού και σε άλλη βάση νεότερη, ωριμότερη που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δηλαδή την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Οι αστοί οικονομολόγοι περιορίζονται στη λογική του χαμηλού πληθωρισμού, ανατρέχουν στις αποπληρωμές δανεισμών για την ανταγωνιστικότητα, για να ξανατρέξουν τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οπουδήποτε(ακόμα και σε κράτη) και πάλι στην παραγωγή, στην αποτέφρωση των εργασιακών δικαιωμάτων και στο κούρεμα κεφαλαίων. Εθελοτυφλούν και κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους γιατί δεν μπορούν να δουν τις αιτίες που προξενούν τις κρίσεις και αυτές δεν είναι άλλες από τις βασικές αντιθέσεις της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
Βαφτίζουν το κρέας ψάρι και προσπαθούν με αλχημείες να περισώσουν ότι μπορούν να περισώσουν, γιατί πολύ απλά γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι το σύστημα έχει και όρια. Όταν όμως πληρώνονται αδρά από το μεγάλο κεφάλαιο ως επιστήμονες - οικονομικοί ερευνητές πρέπει να βρουν μπαλώματα για το πάπλωμα και να ράψουν αν γίνεται ακόμα πάνω και μέσα σε ξαναραμμένες επί πολλών φορών κλωστές. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι αυτές οι λύσεις είναι για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ξέρουν επίσης ποιες είναι οι αιτίες αλλά τις παρακάμπτουν διότι η δουλειά τους είναι αυτή να περισώσουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αυτόν δηλαδή που δημιουργεί όλες τις κρίσεις που είναι επώδυνες και για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που αυτό τις έχει δημιουργήσει όπως προείπαμε. Αν σε αυτές τις φάσεις του συστήματος δεν τα βάλεις με αυτό και να προτείνεις τον άλλο δρόμο ανάπτυξης τελικά η κοροϊδεύεις ακόμα και τα ίδια σου τα μούτρα, η πράττεις κατά συνείδηση για τη σωτηρία του συστήματος.
Η καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το Νοέμβρη του 2007 στις ΗΠΑ, είχε τις ίδιες αιτίες με αυτή του 1929-1933 ενώ ξέσπασε μέσα στην καλύτερη οικονομική χρονιά του καπιταλιστικού συστήματος από το 1999 και έπειτα. Οι ισχυροί καπιταλιστικοί κρίκοι για να περιορίσουν τις απώλειες προέβησαν σε ένα όχι γεναίο κούρεμα των τοξικών ομολόγων, ούτως ώστε να μην έχει τα ίδια αποτελέσματα με τη μεγαλύτερη κρίση του 20ου αιώνα, ωστόσο τα μέτρα που πήραν ήταν ημίμετρα και νέα κρίση ανέτειλε το Σεπτέμβρη 2010 και πάλι την μητρόπολη του καπιταλισμού, αλλά μόλις και όταν φτάσει εδώ θα είναι ισοπεδωτική. Ολόκληρη η οικονομική διανόηση και όλες οι οικονομικές σχολές της αστικής τάξης έχει και έχουν βρεθεί σε αδιέξοδα, μπροστά σε ένα γίγα τσουνάμι που θα έχει πολλά θύματα, ήδη οι εξελίξεις στην βόρεια Αφρική έχουν και τέτοια χαρακτηριστικά, δεν πρόκειται μόνο για εξεγέρσεις. Οι αστοί οικονομολόγοι κάνουν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να περισώσουν το σύστημα και προσπαθούν να βρουν πόρους για τους χρηματοδότες τους από το πουθενά για να ξαναριχτούν στην παραγωγική διαδικασία.
Παρότι αυτή η κρίση δεν είναι κρίση εξωτερικού χρέους η κουβέντα πήγε εκεί και όχι τυχαία, είναι η ύστατη προσπάθεια οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις στο όνομα των εγγενών αδυναμιών τους να ισοπεδώσουν όλους τους αδύναμους καπιταλιστικούς κρίκους που όλως τυχαία πλην της Γαλλίας και της Ιταλίας βρίσκονται στη λεκάνη της Μεσογείου. Ακόμα και η Γαλλία και η Ιταλία, η δεύτερη και η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ είναι σε δυσχερή σχέση. Οι πανίσχυρες αστικές τους τάξεις με την έλευση του Ευρώ το οποίο ήταν εξαγωγή κυρίως του Γερμανικού κεφαλαίου ωφέλησε μόνο το εν λόγω και αυτό προσωρινά στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, τώρα ούτε κομμάτι της Γερμανικής αστικής τάξης δεν το ευνοεί και εδώ επαφίεται η κόντρα ανάμεσα στην σοσιαλδημοκρατία και την κ. Μέρκελ στην ΟΔΓ. Παρά τις πολύ σημαντικές υπηρεσίες που έχουν προσφέρει οι αστοί οικονομολόγοι στα αφεντικά τους λύση δεν θα δώσουν, οι λεγόμενες "ελεγχόμενες χρεοκοπίες" που αποφάσισε και θα ξανααποφασίσει η ευρωζώνη(μέσω συμφώνου ανταγωνιστικότητας) σε όλους τους αδύναμους κρίκους, είναι η ελεγχόμενες εξαγορές των μικρών από τους μεγαλύτερους και οι ελεγχόμενες καταστροφές κεφαλαίων.
Όσες προσπάθειες και να έχουν κάνει και όσες και να κάνουν οι αστοί οικονομολόγοι για να κρατήσουν ζωντανό ένα νεκρό σώμα(το καπιταλιστικό) θα πέσουν στο κενό και αν αυτή κρίση ξεπεραστεί έως το 2020 όπως έχει αποφασίσει η ΕΕ για την ΕΕ του 2020, με βάση την ανταγωνιστικότητα και τα χρέη των αδύναμων κρίκων. Είναι σαν να θέλει να ταξιδέψει από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη μέσω Σικάγο... Όπου ακούει κανείς λύσεις περί επιμήκυνσης, κουρέματος, στάσεων πληρωμών κοκ, καλύτερα να βαστάει και μικρό καλάθι, γιατί δεν είναι λύσεις εφόσον είναι μέσα στα πλαίσια του συστήματος.
Επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι παντού ως κύριος εκφραστής της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα και οι υπόλοιποι ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΔΗΣΥ είναι οι συνοδοιπόροι του καικανένας δεν πρέπει να τους έχει εμπιστοσύνη. Οι συγχωνεύσεις και το ΔΝΤ, η ΕΕ και η Τρόικα είναι και εδώ και μαζί με την κυβέρνηση πτωχεύουν το λαό. Αυτός και μόνο αυτός πειθαρχημένα και περιφρουρημένα μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, μακριά από την ΕΕ, τις τρόικες κοκ, να διεκδικήσει λαϊκή εξουσία και οικονομία, κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και να μην φάει το παραμύθι για το χρέος. Δεν χρωστάμε σε κανένα και δεν θα δώσουμε τίποτα σε κανένα που με βάση την εργατική μας δύναμη πλουτίζει και μας δανείζει από τα κλεμμένα.
Κυβέρνηση, ΝΔ και αντιλαϊκό μέτωπο είναι με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και ετοιμάζονται σαν καλά και υπάκουα σκυλάκια για κάποιο ξεροκόμματο από τις πετρελαιοπηγές της Λιβύης.
Στους ντόπιους αστούς, στο κυπριακό κεφάλαιο(που πότε με τα σχέδια Ανάν, και πότε με με τις τρικλοποδιές στο πολύπαθο Κυπριακό λαό, για να ρίξουν στη λύκο συμμαχία του ΝΑΤΟ το νησί), καμιά συναίνεση και καμία υποταγή δεν χωράει.
Όσο για την ελεγχόμενη χρεοκοπία που ετοιμάζουν για τη χώρα μας και το λαό της θα τη βρουν μπροστά τους γιατί κανένα μόνιμο αποτέλεσμα δεν επιφέρει.
Όσο και αν την προπαγανδίζουν για να τρομοκρατήσουν τα φτωχά λαϊκά στρώματα και να τα βάλουν στην γωνία με τα διλήμματα αυτού του τύπου, αυτά δεν πρόκειται να καθίσουν στα αυγά τους, γιατί τίποτα πια δεν τους έχει απομείνει παρά οι αλυσίδες τους που έτσι κι αλλιώς θα σπάσουν.
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία που θέλουν να επιβάλουν οι ισχυροί κρίκοι(κράτη), [του μονοπωλιακού και πολυεθνικού κεφαλαίου στην ΕΕ και έχουν την έδρα και τη βάση τους σε αυτούς τους κρίκους], σε βάρος των αδύναμων, δεν είναι κάτι άλλο, από την ελεγχόμενη καταστροφή αδρανών κεφαλαίων και παλαιότερων ομολόγων που επιφέρουν στους δανειστές μηδενικές η και αρνητικές αποδόσεις. Είναι η γενικευμένη προσπάθεια που κάνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο για να εξισσοροπήσει τα σπασμένα από την ανολοκλήρωτη σε ρευστότητα υπερκερδοφορία και από την ανεπαρκή υπερπαραγωγή, μετακύλησης της κρίσης του σε κρίση χρέους. Είναι η τελική προσπάθεια είσπραξης της αντίστοιχης χαμένης ρευστότητας από τα τεράστια αλλά μη πραγματοποιημένα από τις αγορές υπερκέρδη τους για να τα ξαναρίξουν στην παραγωγή.
Με την καταστροφή κεφαλαίων θα επιβάλουν νεότερα ομολογιακά δάνεια με πιο επαχθείς και δυσβάσταχτους όρους, ούτως ώστε να κεφαλαιοποιήσουν από την παραγωγή(ακόμα μεγαλύτερη καθετοποίηση της εκμετάλευσης σε αυτήν), από την καταλήστευση των φυσικών πόρων και της όποιας τεχνογνωσίας του κάθε αδύναμου κρίκου, καθώς επίσης και της απορρόφησης των όποιων μέσων παραγωγής διαθέτει ο καθένας απ' τους αδύναμους κρίκους, ούτε κάν έναντι πινακίου φακής. Αν χρειαστεί θα υπάρξει είτε μερική, είτε ολική αλλαγή νομισματικής μονάδας στους πιο αδύνατους, ούτως ώστε η νομισματική ισοτιμία σε σχέση με τους δυνατούς να είναι κερδοφόρα από πολλές απόψεις. Να μην πληθωρήσουν τα κέρδη των πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων που εδρεύουν στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και να κερδοφορήσουν πολλαπλάσια από την προηγούμενη χασούρα τους που προήλθε από την χρεοκοπία των ασθενέστερων.
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία (Ενδιαφέρον απόσπασμα από το Άρθρο του "Ρ"6/3/11 με τον τίτλο "Ωριμη ανάγκη η λαϊκή εξουσία και οικονομία")
"Στην ΕΕ θέλουν να το κάνουν ελεγχόμενα, μέσω της επιμήκυνσης ή της αναδιάρθρωσης των χρεών. Αυτό σημαίνει ελεγχόμενη απαξίωση, αφού θα έχει ως συνέπεια καταστροφή μέρους του κεφαλαίου που αντιστοιχεί σε κρατικά ομόλογα, τοξικά ή πιγκς (γουρουνάκια) τα λένε, που αγόρασαν τράπεζες από κράτη δίνοντάς τους χρήμα με τεράστια επιτόκια, άρα για να κερδίσουν, άρα θα καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου τους. Συνεπώς, η καταστροφή φαίνεται ότι θα αρχίσει από το τραπεζικό σύστημα που διαχειρίζεται τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα. Και επειδή οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κλπ., θα έχει αρνητικές επιπτώσεις (απαξίωση), συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων, ενώ ταυτόχρονα οι Τράπεζες που θα απαξιωθεί μέρος των ομολόγων τους χάνουν κεφάλαιο και κέρδη, δηλαδή χάνουν χρήμα με το οποίο δανειοδοτούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην παραγωγική τους δραστηριότητα, επομένως οι δυσκολίες να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή, δηλαδή να γίνουν επενδύσεις και να αρχίσει η έξοδος από την κρίση.
Με την ελεγχόμενη απαξίωση ελπίζουν έτσι, οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αν δεν το κάνουν ελεγχόμενα, η καταστροφή κεφαλαίου, ιδιαίτερα των κρατών με υποδεέστερη θέση στην ΕΕ σε σχέση με τα ισχυρά (π.χ. Ελλάδα /Γερμανία) ίσως έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε βάρος του κεφαλαίου συνολικά, της εξουσίας του."
Πρόσθεση ΥΓ* ΤΗΝ 19/6/2011 από το Άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη της 16/6/2011 και την επιφυλλίδα Ημεροδρόμος.
Στις σελίδες 69-72 του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2011 καταγράφονται τα εξής στοιχεία:
Πρόσθεση ΥΓ* ΤΗΝ 19/6/2011 από το Άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη της 16/6/2011 και την επιφυλλίδα Ημεροδρόμος.
Στις σελίδες 69-72 του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2011 καταγράφονται τα εξής στοιχεία:
*
α) Το ποσό που πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις δεν ξεπερνά τα 19,8 δισ. ευρώ.
*
β) Τα τακτικά έσοδα του κράτους υπολογίζονται στα 56 δισ. ευρώ.
*
γ) Τα χρεολύσια που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό ανέρχονται στα 62 δισ. ευρώ.
***
