Το Πάσχα των Λαών

 Το Πάσχα δεν είναι νύχτα, είναι μέρα, είναι φως και δεν το λέμε με καμία θρησκευτική διάθεση, είναι ο οργασμός της φύσης, η Άνοιξη, που θα σημάνει το οριστικό τέλος του Χειμώνα.
Είναι οι άδειες μεγαλουπόλεις και μεσαίες πόλεις στα πλαίσια της χώρας μας, αυτά τα αγιασμένα εδάφη, από το Αίμα και την ιδιοσυγκρασία των προγόνων μας, που προφανώς και δεν τα έκαναν όλα "σωστά", αλλά τι σημασία έχει αυτό;
Χτες Μεγάλο Σάββατο μας βρήκε στο χέρι με ένα βιβλίο, όπως πάντα και με κάτι μουσικές που κυκλοφόρησαν το 2024-25 που δεν είχαμε το χρόνο να ασχοληθούμε, τώρα είναι άλλες οι προτεραιότητες(δεν το γράφουμε εσκεμμένα με ό), γιατί η γλώσσα δεν είναι λόγια, αλλά μια δυναμική διεργασία κυρίως λαϊκή και οι οδηγίες του "Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού", οι οποίες στηρίζονται σε προφανείς τάσεις επιβολής ακόμα και του γράφει, μας είναι από αδιάφορες, εως και εχθρικές.
Ένα κομμάτι θα παραθέσουμε από τις μουσικές στον παρακάτω σύνδεσμο, αλλά όταν ξεκινάς να διαβάζεις για 15η-16η(έχει χαθεί η μέτρηση), ένα από τα σπουδαιότερα έργα του μεγαλύτερου θεωρητικού του 19ου Αιώνα, του Φρειδερίκου Ένγκελς,  "Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους", ακόμα κι αν οι κουρτίνες έπεφταν από τιις 22:00, ξυπνάς και ξαναδιαβάζεις ακόμα και τις προγενέστερες σημειώσεις, στο περιθώριο αυτού του ΑΘΑΝΑΤΟΥ και ΜΕΓΑΛΕΙΏΔΕΣ ΑΥΤΟΥ  ΕΡΓΟΥ, που το τελειώσαμε λίγο πριν την Ανάσταση.
Κοντολογίς, για όσους δεν το έχουν διαβάσει, να πούμε τα εξής:
Το έργο του Ένγκελς, "Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους" , εξετάζει την ιστορική εξέλιξη των βασικών θεσμών της κοινωνίας—οικογένεια, ιδιοκτησία, κράτος—μέσα από το φίλτρο του υλιστικού ιστορικού υποβάθρου. Βασιζόμενος στις ανακαλύψεις του Λιούις Χένρυ Μόργκαν για την πρωτόγονη κοινωνία, ο Ένγκελς υποστηρίζει ότι η οικογένεια και το κράτος, δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά κοινωνικές κατασκευές που εξελίχθηκαν με την εμφάνιση της ιδιοκτησίας και των κοινωνικών ανισοτήτων, άρα έχουν δυναμική, ανάλογα με το ιστορικά καθορισμένο σύστημα παραγωγής, κατ΄επέκταση και του μηχανισμού που το προστατεύει, το Κράτος.
Στην πρωτόγονη κοινωνία, η κοινωνική οργάνωση βασιζόταν στην κοινοτική ιδιοκτησία και τη συνεργασία. Η εμφάνιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, μέσω του καταμερισμού της εργασίας και του αποθέματος, καθώς και η ανάπτυξη της κληρονομικότητας οδήγησαν στην πατριαρχική οικογένεια, όπου η γυναίκα υποτάχθηκε στον άνδρα. Το κράτος, με τη σειρά του, εμφανίστηκε ως μέσο ελέγχου των κοινωνικών συγκρούσεων που προκύπτουν από τις κλάσεις.
Το μήνυμα του Ένγκέλς είναι ότι οι θεσμοί δεν είναι αμετάβλητοι, αλλά προϊόντα συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών, όπου μεταβάλλονται κι αυτοί, ανάλογα με το ποιά τάξη έχει την κυριαρχία. Η κατάργηση της ιδιοκτησίας και των κλάσεων θα οδηγήσει στην εξαφάνιση του κράτους και στην επαναφορά της κοινωνικής ισότητας. Το έργο, λοιπόν, είναι μια κλασική ανάλυση της εξέλιξης της κοινωνίας και μια κλήση - ένας λογαριθμικός παράγοντας, για την επανάσταση των κοινωνικών σχέσεων.
Τώρα γιατί όλα αυτά;
Προφανώς για να φρεσκάρουμε την αδύναμη μνήμη μας, αλλά και για να αποδείξουμε για μια ακόμη φορά, πριν απ΄όλα στον εαυτό μας, ότι στα πλαίσια του Καπιταλιστικού Κράτους και στην πιο σκληρή μορφή του, που είναι το παρόν(και που κυριαρχεί ως ένας νέος μεσοπόλεμος), όπως και στον σοσιαλισμό φυσικά, υπάρχουν δύο τύποι οικογένειας, η αστική που έχει περιγραφεί και το Κ. Μανιφέστο και εδώ, και η λαϊκή οικογένεια, που είναι δύο διαφορετικά πράγματα, που προφανώς και δε μπορεί να είναι τύπου "woke agenda", ούτε οι διάφοροι τύποι των  κοινωνικών φύλων, που διατείνει ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ως ένα μέρος του λεγόμενου green deal, που πάει μας τελείωσε κι ευτυχώς, αλλά μην περιμένει κανείς σε αυτό το σύστημα προκοπή, ειδικά τώρα!!!
Προφανώς υπάρχουν πολλοί τύποι οικογενειακού δικαίου, όπως π χ στην εποχή των σπηλαίων, όπου οι πατεράδες ήταν ολόκληρη η ομάδα των αρρένων και οι μόνοι γνωστοί γονείς ήταν η μάνα, τα αδέλφια της και η μητέρα τους.
Ποτέ όμως και πουθενά δεν υπήρξε, αυτή η αρρώστια που προωθούσε η σοσιαλδημοκρατία - εθνικοσοσιαλισμός(γιατί αυτό είναι), δεν πρότασσε ως οικογενειακή σχέση δύο άνδρες και δύο γυναίκες ως ανδρόγυνα που μπορούν να παίξουν τέτοιου είδους ρόλους.
Στην πραγματικότητα, άλλου είδους "περίεργα" πράγματα εξάγονται από εκεί, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Το Κράτος και οι Κοινωνίες, έχουν την δική τους πρόταση για το οικογενειακό δίκαιο, το οποίο προφανώς είναι και ευμετάβλητο και διαμορφώνεται αντίστοιχα, ωστόσο έχει και κάποιες σταθερές, που στηρίζονται κατά κύριο λόγο στο ποιό σύστημα καθορίζει την οικονομία, τις σχέσεις παραγωγής κλπ.
Δεν θα επεκταθούμε παρά πέρα, αλλά ο καθένας είναι ικανός να βγάλει τα συμπεράσματα που του αναλογούν, και γιατί το Κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης, θέλει "περίεργες" καταστάσεις, δικαιωματισμού κάποιων μειονοτήτων, που αντικειμενικά μπορούν να ελεγχθούν από αυτό, από το κεφάλαιο και τις απαιτήσεις του, καθώς επίσης και από τους μηχανισμούς του παρακράτους.
Αυτού του τύπου οι δευτερευούσης (για να μην πούμε μια κατηγορία ακόμα πιο κάτω) σημασίας "αξίες"(όχι με τη μαρξιστική, αλλά με την κοινωνική έννοια), αποτελούν μέρος, αν όχι συνέχεια - προέκταση της χειραγωγικής λογικής απέναντι τις κοινωνίες, μέσω της αποθέωσης του φασισμού της υπέρ--τονισμένης-σεξουαλικότητας, που φυσικά θα χειραγωγηθούν στην συνέχεια εκθετικά από τους τάχα μου δήθεν υπερασπιστές του δικαιώματος να τον βάζουμε και να τον βγάζουμε όπου, όπως, με όποιον τρόπο θέλουμε και μετά να οδηγούμαστε ως μηχανισμός χαφιεδισμού(ως βαποράκια μιας χρήσης) στην παραγωγική διαδικασία.
Το λούμπεν που αποθέωσε τόσο το Γ' Ράιχ, όσο και ο Γαλλικός Μάης του 1968, δεν αποτέλεσαν ουδέποτε επαναστατικό εργαλείο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τουναντίον θα λέγαμε, αποτέλεσαν ότι πιο χειραγωγικό πεδίο δράσης έχει γνωρίζει έως σήμερα, η ανθρωπότητα.