Έλεος πια με το παραμυθάκι της ενότητας της Αριστεράς. Πως να το κάνουμε ο όρος αριστερά δεν καθορίζει το παραμικρό στο πεδίο της οικονομίας και βασικά το κυρίαρχο το ποιος θα κατέχει τα μέσα παραγωγής αλλά και κάτω από ποια βάση.Πάμε όμως και στα επί μέρους:
1) Τι είδους ενότητα μπορείς να κάνεις με αυτούς που ψήφισαν την συνθήκη του Μάαστριχ, αποδέχτηκαν το σύμφωνο του Ευρώ και σήμερα με τον ίδιο τρόπο θεωρούν καλό ποίημα αλλά ζημιά για τους εργαζόμενους το σύνθημα "εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά", ενώ χωρίζουν το χρέος σε "νόμιμο και μη";
2)Τι είδους μέτωπο θα είναι αυτό που θα είναι είτε "αντικαπιταλιστικό", είτε "αντινεοφιλελεύθερο όπως το έθετε κάποτε ο ΔΗΚΚΙ; Δηλαδή μπορούμε να επιστρέψουμε στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό και μάλιστα σε συνθήκες ΚΜΚ, η να αποδεχτούμε τον ξεπερασμένο Νεοκεϋνσιανισμό ως πρότυπο;
3)Ας τα παρακάμψουμε όλα αυτά και εφόσον ορισμένοι θεωρούν ότι μπορούν να μιλάνε με όρους αστικής δημοκρατίας, "εδώ και τώρα", η "εκεί και τότε"(όπως πολύ εύστοχα σατίριζε ο κ. Βασίλης Τριανταφυλλίδης του 1985), η πολύ περισσότερο με όρους σοσιαλισμού μέσα στον καπιταλισμό, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις δανειακές συμβάσεις με "ευνοϊκούς όρους" κλπ, χωρίς να μπαίνει το ζήτημα των μέσων παραγωγής ποιος τα κατέχει και με ποιους όρους, τι στο ρημάδι θα είναι;
Ακόμα και αν μπαίνουν οι όροι οι δικοί μας, τι θα οικοδομηθεί, "η αυτοδιαχείριση";
Ο Λένιν την αποκαλούσε καπιταλισμό. Τι είδους σοσιαλισμός θα είναι αυτός, αν δεν τα βάλεις με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τα μονοπώλια, πως θα πας να πάρεις τα μέσα παραγωγής με μικροαστικές νοοτροπίες.
Οι παιδικές αρρώστιες τύπου Αλιέντε και οι σοσιαλισμοί τύπου 21ου αιώνα, είναι αποτυχημένα πειράματα, που το μεν πρώτο δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τον εαυτό του, το δε δεύτερο, ετοιμάζει μια αστική δημοκρατία που για μας είναι αδιάφορη, ίσως και ξένη, για να μην πούμε ετεροχρονισμένο πείραμα για την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Το ζήτημα δεν είναι η ενότες που στην ουσία είναι κενότητες, ούτε η δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις κοκ, αλλά ποιο σύστημα εξουσίας και οικονομίας θα επιδιώξεις να οικοδομηθεί.
Όλα τα άλλα είναι “προφάσεις εν αμαρτία” που οδηγούν στην επιβεβαίωση της κυριαρχίας των μονοπωλίων τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.