Σελίδες

   the 1st multinational Chania's web design & development center   simply& dedicated web Hosting    istoschSHOP, Τα πάντα από βιβλία & νέα τεχνολογία...

Μισθώστε Διαφημιστική Προβολή στο istoschPORTAL

διαδικτυακά μαθήματα Αγγλικών

istoschBOOKSTORE «Το Κορίτσι που καθρεφτιζόταν στο νερό»: της Αιμιλίας Πλατή (Νέα Κυκλοφορία)
Βουρλάκης Νίκος, Πύργος Ψιλονέρου Χανιά. Τα πάντα για την Οικοδομή σας.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Τα παιδιά του Γκόρμπυ

Είναι ακόμα εδώ!!!
Η δεκαετία 1955-1965 έσπειρε, η δεκαετία 1965-1975 έθρεψε και η δεκαετία 1975-1985 θέρισε, μετά ήρθε ο οδοστρωτήρας το 1992, δηλαδή η συνθήκη του Μαάστριχτ.
Έκτοτε ο δρόμος για τους πάσης φύσεως οπαδούς του καπιταλιστικού εξανθρωπισμού ήταν ανοιχτός, και με μια σχολή σκέψης που πίστευε με θέρμη ότι μπορούν να τα βάλουν με τα μονοπώλια σε βάθος χρόνου.
Η πίστη τους ότι θα γίνουν μικρόβιο που θα μολύνει ολόκληρο το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής όχι μόνο δεν είναι αφελής αλλά και ανορθόδοξη γιατί βαδίζει ανάποδα, είναι δυνατόν να μολύνεις τη λογική της κερδοφορίας με τη λογική της κοινωνικής παραγωγής και μάλιστα με όρους κερδοφορίας; Το πιθανότερο είναι να γίνεις και εσύ μονεταριστής που στην πορεία θα αποζητάς το χαμηλό πληθωρισμό και το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους.
Φυσικά αυτό εδράζεται στην οπορτουνιστική λογική που λέει ότι το πολιτικό εποικοδόμημα μπορεί να μην καθορίζει εξολοκλήρου τις σχέσεις και τον τρόπο παραγωγής, ωστόσο όμως τις και τον εξανθρωπίζει.
Για τους πάσης φύσεως οπορτουνιστές, ναι μεν η οικονομία κάνει κουμάντο, αλλά υπάρχει και η κοινωνία(αταξική αναφορά στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής), που παίζει και αυτή το ρόλο της, και φυσικά η κυβέρνηση και το κράτος που θα βάζει τις τρικλοποδιές της όπου μπορεί για να αποκτήσει και μερίδιο στην πίτα της παραγωγής, και να διαιωνίζει δια του κομμουνιστικού κινδύνου την κυβερνητική της εξουσία, δια της διαπραγμάτευσης και δια του αστικού πολιτικού συστήματος.
Τα μονοπώλια γνωρίζουν ότι τα οπορτουνιστικά ρεύματα επιδιώκουν κάτι τέτοιο, ωστόσο προκειμένου να τα χάσουν όλα, το να θυσιάσουν μερικά ακόμα και όχι ανώδυνα δεν είναι είναι πρόβλημα, και είμαστε σε τέτοια εποχή.
Τα σοσιαλδημοκρατικά, τα οπορτουνιστικά, τα κόμματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού(σχολή Φρανκφούρτης) ακόμα και τα εθνικιστικά κόμματα(κατ΄ όνομα κινήματα) με κατεύθυνση τον εθνικοσοσιαλιστικό φασισμό, πάντα είχαν τέτοιου είδους μικροαστικά χαρακτηριστικά ως καταβολές και είναι πολύ δύσκολο να τα απολέσουν, ακόμα και όταν γίνουν αποκλειστικά κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου.
Ο μεικτός τρόπος παραγωγής αποτελεί παρελθόν και η τάση είναι παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, χωρίς όμως να υπάρξει υπερμονοπώληση.
Ο μεικτός τρόπος παραγωγής ως υπόλειμμα πλέον, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζαμε μέχρι πρότινος(που πάλι υπόλειμμα ήταν), θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο, χωρίς όμως να εξαφανιστεί εντελώς.
α)Τη θέση του θα καταλάβουν τα ΣΔΙΤ(συμπράξεις δημόσιου & ιδιωτικού τομέα), κυρίως μέσω, των περιφερειακών, δημοτικών, ειδικών και γενικών, οικονομικών ζωνών, παντού σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, ενισχύοντας το κύριο την γενικευμένη ανισσομετρία.
β)Δευτερεύοντα ρόλο θα παίξουν τα αυτοδιαχειριστικά συνεταιριστικά μοντέλα που θεωρητικός τους ήταν ο Νικολάι Μπουχάριν και είναι καραμπινάτη διαχείριση ατομικής ιδιοκτησίας(δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό, αφού τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στο εργατικό λαϊκό κράτος), τα επέβαλε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και η επιβολή τους σήμαινε και την ανατροπή του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής στην πρώην ΕΣΣΔ.
γ)Τριτεύοντα ρόλο θα παίξει η λογική της κοινωνικής φιλανθρωπίας, όπου ΜΚΟ, “κοινωνικές οργανώσεις”, δήμοι και εταιρίες που δεν μπορούν να “ξεστοκάρουν” τα προϊόντα τους, για να πάψουν να λειτουργούν ως λιμνάζοντα κεφάλαια θα διαμοιράζονται έναντι χαμηλού κόστους στα γενικευμένα κοινωνικά συσσίτια.
δ)Όπου χρειαστεί θα γίνουν και κάποιες κρατικοποιήσεις, είτε σε δημοτικό, είτε σε περιφερειακό, είτε σε επίπεδο επικράτειας(όποια είναι αυτή από το 2020 και μετά), όμως αυτές θα είναι ανώδυνες για τα μονοπώλια. Για παράδειγμα με βάση την ΚΑΠ, η παραγωγή και η διανομή ζάχαρης γίνεται από κάποια μονοπώλια που επέβαλαν το κλείσιμο της ΕΒΖ, απολύθηκαν εργάτες, οδηγήθηκαν στην καταστροφή δεκάδες παραγωγοί(πουλώντας όσο όσο το προϊόν τους), υπογράφτηκαν νέα συμβόλαια από τα διεθνικά και ελληνικά μονοπώλια και αυτά πια δεν έχουν πρόβλημα μιας νέας ανώδυνης κρατικοποίησης στην ΕΒΖ ξανά, όπου και θα εκσυγχρονίσει τα εν λόγω και θα δημιουργήσει πελατειακές σχέσεις και θα ρίξει την αξία και την τιμή της εργατικής δύναμης στον απώτατο απόπατο, δίνοντας το δικαίωμα στα μονοπώλια, όποτε, όταν και εφόσον κρίνουν ότι θα μπορούν να τα ιδιοποιηθούν σε μια άλλη φάση αναδιάρθρωσης θα το κάνουν.
Και στις τέσσερις περιπτώσεις, πέραν του ότι δείχνουν καραμπινάτο ΚΜΚ, αποδείχνουν πως όποιος έχει τα κλειδιά της οικονομίας και εδώ πέρα έχουμε καπιταλισμό, δηλαδή οι σχέσεις παραγωγής είναι καπιταλιστικές, αυτού είναι και το κράτος, σε αυτόν ανήκουν και τα μέσα παραγωγής.
Οι νόμοι και οι κανόνες της καπιταλιστικής παραγωγής είναι αδιατάρακτοι και όσο καλές προθέσεις και να είχαν οι πρώιμοι ουμανιστές σοσιαλιστές, αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες, πολύ αργότερα οι Μπουχάριν και ακόμη πιο μετά οι Ευρωκομμουνιστές και οι νεοΜπουχαρινικοί δια του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ήταν ανεδαφικές πράξεις που το μόνο που τους προσέδιδαν ήταν διαιώνιση του κυβερνητισμού ως ανασταλτικό στοιχείο στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό και τίποτα περισσότερο.
Φυσικά στα μάτια του υποκειμενικού παράγοντα, λόγω της πολιτικής του καρότου όσο χαμηλά και να πέφτει ο πήχης, όλοι οι παραπάνω είχαν και έχουν, καλοσύνη, αφέλεια, συναισθηματισμό και φυσικά η ευρηματικότητα στο πεδίο της επιχειρηματικότητας με ευαισθησίες και ηθικό ταμπεραμέντο.
Απ' τους πρώτους κι όλας οπαδούς της λεγόμενης αυτοδιαχείρισης όποιας απόχρωσης και να ήταν, ακόμα και στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό(που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά) έτρωγαν τα μούτρα τους κάθε φορά που εκσυγχρόνιζαν τις καπιταλιστικές μορφές επιχειρηματικότητας και κάθε φορά που την έβαζαν σε τάξη, ωστόσο πάντα έρχονταν δεύτεροι και πολλές φορές καταϊδρωμένοι.
Ένας από τους σκοπούς τους ήταν, είναι και θα παραμένει ως διακαής τους πόθος η υφαρπαγή του πρωταγωνιστικού ρόλου ανάμεσα στην αντίθεση πολιτικής και οικονομίας και να τους φέρει μπροστά στο παιχνίδι εξουσίας σε σχέση με αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
Δεν το κατάφεραν ποτέ, ακόμα και όταν διέλυσαν συνειδητά και σχεδιασμένα, απ΄ τα πάνω προς τα κάτω το σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, βάζοντας εξαμβλώματα και στο σχεδιασμό της παραγωγής και στο εποικοδόμημα που το προσάρμοζαν ανάλογα.
Η Αυτοδιαχείριση με τις cooperatives στα μέσα παραγωγής, επέφερε σταδιακά πολλαπλά ισχαιμικά επεισόδια στην κυκλοφορία της σχεδιασμένης παραγωγής που δεν ήταν από ένα σημείο και μετά, ούτε σχεδιασμένη, ούτε κοινωνική, ούτε αντανακλούσε τις ανάγκες τις κοινωνίας στη δεδομένη στιγμή, αλλά το ποσοστό κέρδους, που ο Λένιν το είχε προειδοποιήσει ότι θα συμβεί, όταν τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στην εργατική λαϊκή εξουσία με εργατικό λαϊκό έλεγχο, αλλά στους ίδιους τους εργάτες. Πριν γίνει ο Νικήτα Χρουστσόφ γνωστός οπαδός και μαθητής του Νικολάι Μπουχάριν, όπως και ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, πέρασε νόμους στο εποικοδόμημα που το ΚΚΣΕ έπαυε να κάνει μέλη του εργάτες, πέρασε τη λογική του παλλαϊκού κράτους, κατάργησε στην πράξη τις εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες στις εκλογές οργάνων και αποθέωσε την εδαφική αστικού τύπου εκλογή οργάνων, με ταυτόχρονη κατάργηση του εργατικού λαϊκού ελέγχου, δηλαδή κατάργησε στην πράξη τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Στην εποχή του εισήχθησαν τα Κολχόζ και ο νόμος της αξίας (που λειτούργησε) με όρους καπιταλιστικής παραγωγικής διαδικασίας δηλαδή κερδοφορίας και όχι τα χαρακτηριστικά της αποτίμησης και τιμολόγησης του παραγόμενου προϊόντος.
Την ίδια εποχή η διανόηση(ιντελιγκέντσια) αγκιστρώθηκε σε όλο τον κορμό του κράτους και της κοινωνικής παραγωγής, που άρχιζε να μολύνεται με τον ιό του κέρδους που ήταν εύκολο να εκτοπίσει την κοινωνική παραγωγή, μιας και στην διεύθυνση δεν υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός και εργατικός λαϊκός έλεγχος, δεν ελέγχονταν το διευθυντής που ακόμα και να μη διορίζονταν απ΄ τα πάνω αλλά από τους εργάτες φρόντιζε να διαμοιραστεί το κέρδος.
Όσα συντέλεσαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε ήταν οι πρώτες και βασικές βολίδες εκ των έσω και απ΄ τα πάνω για την καπιταλιστική παλινόρθωση που η διεκπεραίωση της διάλυσης της ΕΣΣΔ να ήταν θέμα χρόνου ικανού απαραίτητου και αναγκαίου όμως, γιατί ακόμα και η ύπαρξη της ως κρατική υπόσταση δεν απέδιδε ακόμα τα μέσα παραγωγής στους κόκκινους διευθυντές και στα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, που ταξικά άνηκαν στα στρώματα της διανόησης και όλη τους η σκέψη ήταν αντικομμουνιστική.
Έπρεπε να διαβρώσουν αρχικά το μηχανισμό, μετά τη μηχανή και τη σκέψη ενός λαού, για να του πάρουν απ' τα χέρια τον πλούτο και εντάξει το σοσιαλισμό με τους νόμους της αγοράς τον διαλύεις, στον καπιταλισμό με τους νόμους του σοσιαλισμού, μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό τι να διαβρώσουν, θα διαβρωθούν αυτοί.
Ο επόμενος μεγάλος μαθητής του Μπουχάριν, ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αυτός που με δικτατορικού τύπου τεχνάσματα και διαγγέλματα, άλλαξε τη σύνθεση του ανώτατου σοβιέτ και όλων των επιμέρους σοβιέτ, κατάργησε το “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” σε κόμμα και σε κράτος και στο όνομα της διαφάνειας(гласность η γκλάσνοστ) και της перестройка η περεστρόικα(που σημαίνει αναδιάρθρωση) τα οποία συνήθως επικροτούσαν όλες οι σοσιαλδημοκρατικές, δεξιές και αντικομμουνιστικές πτέρυγες, αλλά και του ΚΚΣΕ, που το είχαν καταλάβει, σταδιακά αποδομούσαν, μέχρι να διαλύσουν και το κόμμα και το κράτος.
Την ίδια περίοδο ιδεολογικά παιδιά του κληρονομούσαν από αυτόν όλα τα χαρακτηριστικά που θέλει να έχει και έχει ο επιστημονικός αντικομμουνισμός.
1) Στην ΓΛΔ, τη θέση του Χόνεκερ όχι πια ως ΓΓ, αλλά ως νέος πρόεδρος του ΕΣΚΓ ο Έγκον Κρέντς και λίγο αργότερα ο Γκρέγκορ Γκίζι, όπου με δική του πρωτοβουλία το μετονομάζει σε PDS με συνοπτικές(αντιδημοκρατικές) διαδικασίες εν μια νυκτί και χωρίς χρόνο και με τις υποδείξεις του οδηγεί τον πρώην ΓΓ σε κατ' οίκον περιορισμό και μετά σε στημένες δίκες που ουσιαστικά τον οδήγησαν και σε απέλαση από την ΟΔΓ που απορρόφησε την ΓΛΔ στη νότια Αμερική όπου και πέθανε. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ καμία ένωση, αλλά προσάρτηση της δεύτερης από την πρώτη. Σήμερα ο εν λόγω κύριος είναι ο ουσιαστικός καθοδηγητής του DIE LINKE, και ίσως ο επόμενος Καγκελάριος της ΟΔΓ, αν δεν έχει πια περάσει και αυτή στην ιστορία με τη στρατηγική ΕΕ του 2020.
2)Στην Ιταλία ο Giovanni Cuperlo Ευρωκομμουνιστής και γραμματέας της Ιταλικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Νεολαίας (FGCI )αυτής του PCI μαζί με τον Achille Occhetto ΓΓ της ΚΕ του εν λόγω, διαλύουν νεολαία και κόμμα, δημιουργώντας το Κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς του οποίου “ηγέτης” διετέλεσε ένας ακόμη άνθρωπος του Οκέτο, ο Μάσιμο Νταλέμα και σήμερα στη θέση αυτή βρίσκεται ο Κουπέρλο που ουσιαστικά και τυπικά είναι ο μεγαλύτερος πυλώνας της κυβέρνησης Ρέντσι.
Να σημειώσουμε ότι απ' τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ένα νέο ρεύμα εμφανίστηκε ως αναθεωρητική σχολή πάνω στον Μαρξισμό που διαχώριζε τον Μαρξ απ΄ το Μαρξισμό – Λενινισμό και τον έφερνε στα μέτρα του ιστορικού συμβιβασμού.
Ο “ιστορικός συμβιβασμός” του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ(PCI Ιταλίας), είχε σε μεγάλο βαθμό υποχρεώσει και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δια του Ζόρζ Μαρσέ και το Ισπανικό ΚΚ δια του Καρίγιο να ακολουθήσουν και αναπτύξουν και οι τρεις μαζί, όχι απαραίτητα την ίδια χρονική στιγμή, μια αλλαγή διαδρομής στο Κομμουνιστικό κίνημα σε όλη την Μεσογειακή Ευρώπη πλην της χώρας μας που εδώ η επιρροή ήταν αναιμική, της τάξης του 1,5% και κυρίως στο ΚΚΕ “εσ”(λεγόμενο εσωτερικού), τον λεγόμενο Ευρωκομμουνισμό, μια ιδεολογική παρέκκλιση και παραμόρφωση στα ΚΚ με κυρίαρχη πολιτική συνθηματολογία για την Ευρώπη των λαών, εντός του καπιταλιστικού εποικοδομήματος.
Αυτού του είδους η παρέκκλιση δεν είχε κάτι που να θύμιζε ούτε τους κλασσικούς αναθεωρητές, ούτε αυτούς που αναπτύχθηκαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ήταν ο λεγόμενος τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό που στην Ελλάδα επιτυχώς με τα εδώ εγχώρια χαρακτηριστικά και χωρίς τον ΕΟΚικό προσανατολισμό υιοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον “ιδιότυπο σοσιαλισμό” του ΠΑΣΟΚ του 1973-1985.Αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω.
Γυρίζοντας στην Ιταλία και στην περίοδο διάλυσης του PCI, να πούμε ότι και ο Οκέτο και ο Νταλέμα και ο Κουπέρλο(σημερινός αρχηγός το ΔΚΑ), δεν ήταν της σχολής του Μπερλίνγκουερ, αλλά θαυμαστές του Μπουχάριν και φυσικά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αλλά δεν πέταγαν ούτε τον ιστορικό συμβιβασμό, ούτε τον ευρωκομμουνισμό στα σκουπίδια, τα ένωσαν και πέτυχαν πολύ γρήγορα να τύχουν του θαυμασμού του Βιομήχανου Τζιάννι Ανιέλι που έλεγε “με την αριστερά κάνω καλύτερα τη δουλειά μου”.
Τέλος να σημειώσουμε ότι η Αριστερά του Ντα Λέμα, όπως και ο ΣΥΝ(σημερινός ΣΥΡΙΖΑ), διακήρυσσαν τη μετατροπή των κομμάτων τους σε ένα κόμμα τύπου Δημοκρατικών του Κλίντον, και του Ομπάμα, που δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους στο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο θεωρούσαν και συνεχίζουν να τον θεωρούν κάτι σαν μέντορα τους, μιας και συγχώνευε τον οπορτουνισμό με της σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό σοσιαλισμό της Φραγκφούρτης.
3)Η Γαλλία του ΓΚΚ του Μαρσέ εκτός απ΄ τα ευρωκομμουνιστικά χαρακτηριστικά του, ούτε αυτοδιαλύθηκε, ούτε χάθηκε απ΄ το προσκήνιο, ίσα-ίσα εκεί γίνονταν “το έλα να δεις”!!!
Απ' τη μια ο πρώην θεωρητικός του ο Ροζέ Γκαροντί, που αργότερα μετακύλησε ως θεωρητικός του “Εθνικού Μετώπου” του Λεπέν, απ΄ την άλλη οι των “κοινωνικών κινημάτων”(που προέκυψαν απ΄ το Μάη του 1968), στο ίδιο σημείο μαζί με αυτούς οι θαυμαστές του “ιστορικού συμβιβασμού” και του Ευρωκομουνισμού, και απ΄ την άλλη οι Τροτσκιστές που είχαν πάντα τα δικά τους ερείσματα στο ΓΚΚ. Οι εναπομείναντες Λενινιστές από την εποχή του μετώπου, ήταν είτε εργάτες της Ρενό, είτε ηλικιωμένοι που τους έβρισκες με το μικροσκόπιο σε ένα κόμμα που κατ' όνομα από τον Β΄ ΠΠ και μετά ήταν Κομμουνιστικό.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με ΓΓ τον ανεκδιήγητο Ρομπέρ Υ, έγιναν συζητήσεις για τη μετατροπή του ΓΚΚ σε ένα κόμμα τύπου Δημοκρατικό Κόμμα, όπως αυτό των ΗΠΑ, χωρίς το όνομα και τα σύμβολα του πια, αλλά ένα γαρίφαλο, πουλήθηκε το όνομα PICASSO (που ο ίδιος είχε κληροδοτήσει τα πάντα στο ΓΚΚ, σε γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία), ενώ τα rave party είχαν βρει χώρο εκδήλωσης τους, στην έδρα της ΚΕ!!!
Και στην Γαλλία η ιδέα της ενωμένης Αριστεράς ήταν πολύ διαδεδομένη, από την εποχή που το ΓΚΚ συμμετείχε στη κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Λιονέλ Ζοσπέν, ενώ τα ποσοστά του κατρακυλούσαν από το 11-13% στο αναιμικό 2,5%.
Να σημειώσουμε ότι ο Ρομπέρ Υ ήταν θαυμαστής του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, όπως και οι μετέπειτα ΓΓ και συνεργαζόμενοι Τροτσκιστές όπως ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, που σημειώστε θα είναι
σύντομα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, όση απομείνει τουλάχιστον!!!
4)Ρωσική Ομοσπονδία, πρώην ΣΣΔ.
Στις 17 Μάρτη 1991 με ένα δημοψήφισμα που έγινε σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ο σοβιετικός λαός ζητούσε κατά πλειοψηφία με ποσοστό πάνω από 70% τη διατήρηση της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού. Όμως τίποτα από αυτό δε συνέβαινε και την ΕΣΣΔ διέλυσαν και τον σοσιαλισμό τον μετέτρεψαν σε καπιταλισμό και μάλιστα φιλελεύθερων χαρακτηριστικών σε πρώτη φάση, δείχνοντας πραγματικά η πλειοψηφία των πρώην “κόκκινων διευθυντών”, ότι με ΕΣΣΔ , με σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό σε κόμμα και κράτος δεν είχαν καμία ελπίδα, εξάλλου το προσπαθούσαν και το σχεδίαζαν πολλά χρόνια, πότε με τα παλλαϊκά κράτη, πότε με την κατάργηση αντιπροσώπων απ΄ τους χώρους δουλείας, πότε με το να μην κάνουν μέλη του κόμματος εργάτες, πότε μετατρέποντας το ίδιο το ΚΚΣΕ σε κόμμα ιντελιγκέντσιας και διανόησης, πότε μετατρέποντας το νόμο της αξίας στο σοσιαλισμό σε νόμο της αξίας όπως λειτουργεί στον καπιταλισμό.
Για να κερδοφορήσουν και μάλιστα με αξιώσεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια της δύσης, έπρεπε να διαλυθεί το οικοδόμημα της κοινωνικής ιδιοκτησίας, να αναπτυχθεί η λογική της αυτοδιαχείρισης και η λογική του κοινωνικού συνεταιρισμού όχι μόνο στην αγροτική οικονομία. Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, σε όλες τις δημοκρατίες, οι πρώην “διευθυντές” της πρώην σοσιαλιστικής οικονομίας, χωρίς πια τον παραμικρό έλεγχο απ΄ τα κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα δημιούργησαν πυλώνες φυγής κεφαλαίων(με κάτι πρώην κρατικούς υπαλλήλους που άνηκαν στους λεγόμενους οικονομιστές) εκμηδένισαν την παραγωγή, εκμηδενίζοντας έτσι και το σοβιετικό πλούτο και την τιμή του, εξαγοράζοντας τον εν μια νυκτί μπιτ παρά. Για να γίνει κατορθωτό αυτό επί πενταετίας από το 1992-1996 είχαν διαλύσει την παραγωγή, απαξίωναν τα μέσα παραγωγής και αυτά περνούσαν στα χέρια τους. Με το ΚΚΣΕ και τα διάδοχα σχήματα του παράνομα η ημιπαράνομα για τουλάχιστον μια 3ετία, μέχρι το πραξικόπημα του Γιέλτσιν, η κόντρα άρχισε να σημαίνει ανάμεσα στο σύμπλεγμα των οικονομιστών και των μεγιστάνων απ΄ τη μία πλευρά και με το σύμπλεγμα των σιλοβικών και των πρώην κόκκινων διευθυντών απ΄ την άλλη, που πλέον είχαν αντιπάλους τους οικονομιστές και τους πρώην κρατικούς υπαλλήλους που οι ίδιοι κάποτε τους έκαναν μεγιστάνες που όμως δεν είχαν καμία διάθεση να παραιτηθούν των οικονομικών τους αποθεματικών.
Απ' το 1993 μέχρι την οικονομική κρίση του 1998 οι πρώτοι με τους δεύτερους ήταν σε πόλεμο χαρακωμάτων, πότε με τον πόλεμο του υποκόσμου, πότε με την Τσετσενία, πότε με την ανοιχτή σύγκρουση του Οκτώβρη του 1993 ανάμεσα σε αυτές τις δυο τάσεις.
Στην πραγματικότητα, η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στα παιδιά του Γκορμπατσόφ και στα παιδιά του Γιέλτσιν, με τα παιδιά του πρώτου, ολοκληρώθηκε το 1999 και μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας απ΄ το ΝΑΤΟ, με νικητές το σύμπλεγμα των σιλοβικών-πρώην κόκκινων διευθυντών. Οι τελευταίοι αναλαμβάνουν ξανά αυτοί τα καίρια οικονομικά και παραγωγικά πόστα, (σε μια περίοδο που ο υπόκοσμος του Γιέλτσιν και η διαταραγμένη υγεία του, οι “επιχειρηματίες” και όλοι οι άνθρωποι του τότε προέδρου, μετά από δυο πολύ δύσκολες εκλογικές διαμάχες που παρολίγον να φέρουν τους ξανά τους κομμουνιστές στην εξουσία λόγω της εξαθλίωσης που είχαν φέρει στην πλειοψηφία του ρώσικου λαού, - οι κατά κύματα αποκαλύψεις για το ρόλο των Γιελτσινικών στον πόλεμο της Τσετσενίας, αλλά και τα συνεχόμενα σκάνδαλα να βρομίζουν το σώμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της ΚΑΚ, όπου και τα δυο βρίσκονταν στην εντατική), αρχικά συναινετικά για να μη δικαστεί ο Γιέλτσιν για εσχάτη προδοσία, και δευτερευόντως μετά από εκλογές, όταν ήρθε και δια μέσου εκλογών το σύμπλεγμα σιλοβικών-πρώην κόκκινων διευθυντών στην εξουσία, μέσα από ένα κλίμα όπου οι αγαπημένοι επιχειρηματίες του πρώην και ασθενή προέδρου πια, Μπερεζόφσκι, Χοντορκόφσκι και άλλα “λουλούδια” που όχι τυχαία είχαν Πολωνικές ρίζες, να πληρώνουν και όχι άδικα το μάρμαρο!!!
Από το 1999 και μετά μέσα σε 9 χρόνια μέχρι το 2008, κρατικοποίησε δια της “αυτοδιαχείρισης”, τις μεγαλύτερες βιομηχανίες και βαριές βιομηχανίες της πρώην ΣΣΔΡ και ειδικά όσες αφορούσαν οπλικά συστήματα, βαρέα οχήματα, ναυπηγική βιομηχανία, διαστημική τεχνολογία και αγροτική βιομηχανία, κάνοντας τον Ρώσικο Καπιταλισμό φόβητρο στους ανταγωνιστές και πελάτες τις σε πρώτες ύλες.
Παρότι καπιταλισμός σε μεγάλο βαθμό ακόμα και τα ελάχιστα που έχει πραγματοποιήσει ακόμα και σήμερα τον κάνουν αρεστό στην πλειοψηφία του κόσμου που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, γιατί και τον πήχη έριξε και τις απαιτήσεις του κόσμου που βλέπει τη Ρ. Ομοσπονδία με όρους σοσιαλδημοκρατίας να οδεύει από την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας του σε μια παραγωγική ανάπτυξη, με όρους ΣΔΙΤ, ΜΚΟ, αυτοδιαχείρισης και όπου χρειάζονται κρατικοποιήσεις, έχοντας στο πλευρό του τον μέντορα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, σε αντίθεση με τον μέντορα του και τελευταίο πρόεδρο της ΕΣΣΔ, και σε συνεννόηση με τους πρώην κόκκινους διευθυντές, πουλάει πατριωτισμό, εθνική συνεννόηση και πολύ νοσταλγία για την ΕΣΣΔ, που όπου μπορεί την κατακεραυνώνει γιατί δεν είχε όρους κερδοφορίας.
Να σημειώσουμε ότι οι σιλοβικοί, [δεν ήταν ποτέ 100% Γκορμπατσοφικοί, αλλά επίγονοι του Γιούρι Αντρόποφ(έτσι τουλάχιστον διατείνονταν ορισμένοι απ΄ αυτούς)], σε σχέση με τους κόκκινους διευθυντές που αυτοί ήταν ψυχή τε και σώματι.
Τι σημαίνει αυτό; Οι συνθήκες νοσταλγίας της πρώην ΕΣΣΔ στο μέλλον, ολοένα και πιο πολύ θα μετατρέπονται σε λαϊκή επιταγή αναγκάζοντας τους σιλοβίκι και παρά την αντίθετη θέληση τους, ότι κυοφορήσουν νομοτελειακά η Ρώσικη εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, δηλαδή τις αναπότρεπτες μελλοντικές προϋποθέσεις σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και ανασύστασης της πρώην ΕΣΣΔ απ΄ τα κάτω, και λόγω του ανταγωνισμού που νομοτελειακά θα επέλθει ανάμεσα στους πρώην κόκκινους διευθυντές και αυτούς να πάρουν τέτοια θέση που σήμερα προσπαθούν να την αγνοούν.
Ελλάδα: Πριν τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, και κατά περιόδους, η πλειοψηφία των μελών του ΠΓ της ΚΕ ήταν αυτοί που ήθελαν να το οδηγήσουν μέσα στον ΣΥΝ(σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, όπου αποτελούν στελέχη του και στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) για να το διαλύσουν, εξαφανίζοντας το από προσώπου γης.
ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ήταν ο Γρηγόρης Φαράκος και κατά περιόδους μέλη του ΠΓ, οι Γιάννης Δραγασάκης, Νίκος Χουντής, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Πάνος Τριγάζης, Μαρία Δαμανάκη , Γιάννης Θεωνάς, Δημήτρης Καραγκουλές, Μίμης Ανδρουλάκης και οι Νίκος Κοτζιάς μαζί με τη Νάντια Βαλαβάνη που είχαν αποχωρήσει από το 1989 με το τότε ΝΑΡ, ήταν όλοι αυτοί που συστηματικά πάλευαν για να περάσουν μια τέτοια οπορτουνιστική γραμμή που θα δημιουργούσε προϋποθέσεις κυβερνητικής αγκίστρωσης με νέα σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά τα οποία αποτυπώνονταν και στο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη, “ΕΣΣΔ σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000”.
Ενώ από τότε είχε προκριθεί ο ΣΥΝ ως σχήμα που θα αντικαθιστούσε το ΠΑΣΟΚ στη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας, εφόσον οι διακεκριμένοι παραπάνω δεν κατάφεραν το να διαλύσουν μεθοδικά και εκ των έσω το ΚΚΕ την περίοδο 1989-1991, έπρεπε να τιμωρηθούν για μια τριετία, να ξεχαστούν ως διαλυτικά στοιχεία του κόμματος και να αναλάβουν σε περιόδους που το σύστημα θα δυσκολεύονταν να παίξει στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά παντού σε ολόκληρη την υφήλιο πλην ίσως της Ο.Δ της Γερμανίας και εκεί ίσως να ελέγχεται κυβερνούν στο πεδίο της πολιτικής εξουσίας τα παιδιά και οι θαυμαστές του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ακόμα και στις ΗΠΑ και στην Λ.Δ της Κίνας, εφόσον ζητήματα που αφορούν το πεδίο της οικονομίας, βλέπουμε να πραγματοποιούνται κάτω απ΄ τις τρεις πλευρές της νέας σοσιαλδημοκρατίας που αναφέρθηκαν πολύ παραπάνω.
Για μας στη χώρα μας, και το έχουμε πει αυτό και στο παρελθόν σε ανύποπτο χρόνο, ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, δεν ήρθε για να φύγει, αλλά για να μείνει, με ίσως πολλές η διαδοχικές εκλογές η ακόμα και δημοψηφίσματα.
Έχει προκριθεί απ' το μεγάλο κεφάλαιο:
α)Για να προχωρήσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τα διακομιστικά και διαμετακομιστικά κέντρα και τις "ειδικές", "γενικές", “δημοτικές” και περιφερειακές οικονομικές ζώνες των 50 - 150 ευρώ το μήνα, μαζί με τις πλατφόρμες εργασιακής ευαλφάλειας.
β)Για να αλλάξει νταβατζήδες η χώρα(η ότι τουλάχιστον θα υπάρχει μετά το 2021) και τα ντόπια μονοπώλια προϊστάμενους,
γ)Για να πέσει ο πήχης των απαιτήσεων, να γίνουν αποδεκτά απ΄ τα κάτω και με μαζική συνείδηση κοινωνικής συναίνεσης, όλα τα αντιλαϊκά μέτρα κυρίως με το καρότο και με μπόλικες δόσεις αντικομμουνιστικής ηθικής.
Για όσους πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει χωρίς την όξυνση της ταξικής πάλης,με την διαχείριση της αστικής εξουσίας, ότι υπάρχει πλούτος που μπορεί να διαμοιραστεί ανάμεσα σε τάξεις με αντιθετικά συμφέροντα, πλάνην πλανώνται οικτρά.
Ακόμα και να γίνουν πραγματικότητα τα 751€, πρέπει να δούμε με τι όρους και προϋποθέσεις θα γίνουν και αυτοί δεν υπάρχουν πουθενά για το σύνολο των μικρών και μεσαίων επιχειρηματικών ομίλων. Δε συζητάμε για μικρές επιχειρήσεις, εκεί είναι αδύνατον μιας και η πίτα έχει μικρύνει πολύ ειδικά τώρα που το ένα νόμισμα πίσω απ΄ το άλλο αυτοκουρεύται. Την αρχή την έκανε το ρωσικό ρούβλι, τη σκυτάλη πήρε το Αυστραλέζικο δολάριο και το Ευρώ, όπου απ' τις αρχές του 2015 έχασε το 31% της ισοτιμίας του αλλά οι οικονομικές εφημερίδες του συστήματος ποιούσαν τη νήσσαν.
Για να δούμε τι σημαίνει 751€ βασικός μισθός και πως λογίζεται στη σφαίρα παραγωγής και αναπαραγωγής κεφαλαίων.
Για να πάρει ένας καταθέτης 751€ το μήνα πρέπει να έχει με την καλύτερη προθεσμιακή κατάθεση 730.000€ σε κλειστό μηνιαίο λογαριασμό. Δηλαδή να δανείζει στην τράπεζα το παραπάνω ποσό, που με τη σειρά της η τράπεζα θα το δανείσει σε μια επιχείρηση για τις τρέχουσες ανάγκες ρευστότητας με το διπλό επιτόκιο κοκ. Για να δίνεται το 751€ το μήνα, θα πρέπει κάθε μήνα να υπάρχουν τεκμαρτά κέρδη και προ φόρων περί των 2.920.000€, για να πληρωθούν καταθέτης, τράπεζα, φόροι, να υπάρχει κερδοφορία ικανή για την επόμενη φάση της παραγωγικής διαδικασίας και για να πληρωθεί το προσωπικό, και μη μας πείτε δε πρέπει να γίνει, στον καπιταλισμό ζούμε, αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, δε μας αρέσουν το πάμε για το σοσιαλισμό, τα υπόλοιπα είναι φρούδες ελπίδες, δηλαδή λεπίδες.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι έχοντας αφαιρέσει το τεκμαρτό 1.460.000€ που είναι το κεφάλαιο που δανείστηκε από τον καταθέτη και την τράπεζα με 3%, το υπόλοιπο 1,5% είναι η υπεραξία που παίρνει η εργοδοσία απ' τον εργάτη, και το άλλο 1,5% η αντανάκλαση τη μισθοδοσία του.
Αυτό το 1,5% είναι το αποτέλεσμα που επενεργεί πάνω στο τετραπλά προστιθέμενο επιτόκιο μιας προθεσμιακής των 730.000€ ως δάνειο, που για να δοθεί ως αντάλλαγμα σε αυτόν ακόμα και με το πενιχρό μισθό των 751€ (που είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης), θα πρέπει η επιχείρηση να επιστρέψει σε τράπεζα και καταθέτη το τεκμαρτό των 1.460.000€ που είναι τα 1502€, και να βγάλει αυτή αντίστοιχο τεκμαρτό ποσό από παραγωγή, αγορές, πωλήσεις, μισθοδοσία, φόρους, δηλαδή 1.460.000€ δηλαδή τα 1502€ πραγματικά για να έχει και κέρδος.
Αλήθεια πως ορισμένοι μπορούν να πιστεύουν ότι θα τους προσλάβουν με τη συλλογική σύμβαση μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αφού αυτό βοηθάει μόνο τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που μπορούν να το κάνουν γιατί εκεί οι κλαδικές είναι 1200€ με 1500€ το μήνα και 751€, με ταυτόχρονη κατάργηση των κλαδικών που θα σημάνει κατεδάφιση μισθών όπου υπάρχουν κατακτήσεις από ταξικά σωματεία και η κερδοφορία των ομίλων θέλει και εκεί να συμπιέσει προς τα κάτω τους μισθούς;
Επειδή οι κυβερνώντες του λένε ότι αυτό θα γίνει σε βάθος χρόνου δε σημαίνει ότι μπορεί να γίνει εξ ολοκλήρου, παρά μόνο στις υπό κατάργηση κλαδικές και όχι ατομικές συμβάσεις αλλά και στην πάγια εκ περιτροπής εργασία που θα σημάνει 751€/4=187,75€ το μήνα!!!
Αντί να σκεφτεί κανείς σε αυτό το σύστημα πόσο πλούτο παράγει και γιατί δεν τον γεύεται γιατί υπάρχει το καθεστώς της κερδοφορίας που λέγεται καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, δηλαδή κερδοφορία, ότι αυτός αδυνατίζει μαζί με το καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής αυτή τη δυνατότητα για να τον καταργήσει, περιμένει το μάνα εξ ουρανού.
Σε αυτό το σύστημα και όλοι οι εργάτες μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία να γεύονται τον πλούτο που παράγουν με βάση την εργασία τους αρχικά και με βάση τους ανάγκες σε βάθος ιστορίας, και οι καπιταλιστές, είναι σα να θέλουμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο και αυτό είναι αντικειμενικά πιο εύκολο και από άποψη πόρων και από άποψη της άναρχης παραγωγής στον ΚΜΚ.
Όσο δεν πάμε σε προϋποθέσεις ανατροπής του καπιταλισμού και προϋποθέσεις οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τόσο θα πνίγεται σε μια κουταλιά νερού σε ανεδαφικά και ιδεαλιστικά σχήματα, ο κόσμος της δουλειάς και τόσο θα τον εξαπατούν πότε με μαστίγιο, αλλά κυρίως με το καρότο οι νέοι σοσιαλδημοκράτες που ήρθαν για να μείνουν.


Βουρλάκης Νίκος

Βουρλάκης Νίκος
Μάντρα Οικοδομικών Υλικών

«Η γοργόνα με τα όμορφα πόδια»: Ένα παιδικό παραμύθι» της Αιμιλίας Πλατή

«Η γοργόνα με τα όμορφα πόδια»: Ένα παιδικό παραμύθι» της Αιμιλίας Πλατή
Για την Κρήτη αποκλειστικά από το istoschSHOP

Διαφημιστική Προβολή

   the 1st multinational Chania's web design & development center   simply& dedicated web Hosting    istoschSHOP, Τα πάντα από βιβλία & νέα τεχνολογία...

Μισθώστε Διαφημιστική Προβολή στο istoschPORTAL

διαδικτυακά μαθήματα Αγγλικών